Journeys i never did.

Δουβλίνο,Σεπτέμβρης 1972

Ξεχωρισε μες το πληθος.Μετριου αναστηματος με λευκο δερμα,κοκκινα μαλλια και φακιδες.Μου χαμογελασε και με ρωτησε γιατι αργησα.Με πηγε βολτα στους κεντρικους δρομους του Δουβλινου και επειτα,μιας και ειχε αρχισει να νυχτωνει,σε υπογειο μπαρ.Ηρεμο μερος. Επαιζε Pink Floyd και μυριζε ουισκι.Οι φιγουρες ηταν γνωριμες,λες και υπηρχα εκει απο παντα και δεν ξεφυτρωσα σαν γιασεμι απο την μια στιγμη στην αλλη.Εξω βροχη,μεσα κρυο.Εκεινη εκει,με κοιτουσε με εκεινο της το βλεμμα που εκπεμπε εναν μυστικισμο,σαν εναν μυστικο καλα κρυμμένο.Σαν ενα συμβολο Κελτικο χαραγμενο σε εναν βραχο στην ακρη της γης.Παμε να φυγουμε μου ειπε.Θελω να μεινουμε λιγο μονοι μας,στην τελικη μου αξιζει να σε γνωρισω.Δεν μιλησα,απλα εγνεψα και την ακολουθησα.Πως θα μπορουσε ο οποιοσδηποτε να φερει αντιρρηση σε εκεινη;Δεν ηταν πως σε υποχρεωνε να συμφωνησεις,οχι δεν ηταν αυτο.Απλα ηξερες πως επρεπε να το κανεις,πως αυτο ηταν το σωστο.Με πηγε σπιτι της,ενα ημιυπογειο σε μια γειτονια γεματη απο οικογενειες προτεσταντων.Βινυλια στους τοιχους και αφισες κρεμασμενες,ενα τζουκ-μποξ και ενα διπλο κρεβατι με σατεν σεντονια.Με οδηγησε εκει και εβγαλε την μπλουζα της.Ενιωσα σαν γυμνασιοπαιδο που ετοιμαζετε για πρωτη φορα να κανει ερωτα.Τα ποδια μου ετρεμαν.Τα χερια μου ετρεμαν.Το μυαλο μου στασιμο.Με φιλησε και ενιωσα λες και μεσα σε αυτο της το φιλι εκρυβε ολη την ομορφια της Ιρλανδιας.Λες και καπου εκει ειχε συμπυκνώσει ολα τα δεντρα,τους αγρους και τα βουνα.Ολα τα ρυακια και τα μικρα ψαρια.Ειχε κατι εντονο στο βλεμμα της.Κατι πικαντικο και μοναδικο.Ηταν υπεροχη.