Wish Granted....
Sana Magustuhan nyo..
Nasa kanila na ang lahat....
Looks, Wealth , Body , And A Happy Family..
Same Face
Different Characteristic
Different Dreams
but same principle
They Will do Everything for their LoveOnes
Pagkatapos kong ayusin ang problema sa opisina, agad akong nagbyahe papuntang hospital kung saan dinala si Mr. Miranda.
Hindi ko masisisi sina Daddy kung magagalit sila kay Mathew. He's a totally mess now. Hindi ko alam kung anong gagawin ko sa kanya. Hindi rin sya pinapansin ni Princess at Mom. At kahit gusto ko syang kausapin, sya mismo ay umiiwas sakin. Hindi ko na alam kung anong gagawin ko sa kanya.
Nag araw araw na rin si dad sa pagpasok dahil hindi ko kayang saluhin lahat ng trabahong naiwan nya.
Matapos ng ilang minutong byahe. Nakarating ako sa hospital, dumiretcho agad ako sa kwarto at nadatnan na naka upo si Ivan sa Sofa. Ang kapatid naman ni Mr. Miranda ay nakatingin lang sa labas ng bintana pero mapapansin mong umiiyak ito.
At si Pam ? Nakasukob sa gilid ng kama ni Mr. Miranda, hawak nito ang kamay nya at umiiyak. Hindi ko na muna sya nilapitan at umupo sa tabi ni Ivan.
Mukhang alam na nya ang lahat, tinanguhan lang ako ni Ivan saka huminga ng malalim.
"Nagising na ba siya ?" Tanong ko. Umiling lang si Ivan bilang sagot. Sa maikling panahon na magkasama kami ni Pam, nakilala ko na sya. Alam kong sa mga sandaling ito, galit na galit sya.. hindi sa kanyang ama kung hindi sa sarili nya.
"Hmmmmm" Lahat kami napatingin kay Mr. Miranda ng marinig namin ang ungol nya. Si Pam naman ay agad tumayo at lumapit sa ama. Halata sa mukha ang pag aalala. Pero ang sumunod na pangyayare ang labis na nagpasakit sa loob nya..
Pam POV
"S...sino ka ?"
Ng mga oras na iyon, parang gusto kong sampalin at saktan ang sarili ko. Buong buhay ko, wala akong ginawa kung hindi ang kamuhian sya. Buong buhay ko, wala akong ibang ginawa kung hindi ang sisihin sya sa lahat ng mga nangyari sakin at kay Mama.
Siguro nga, siguro nga talagang wala akong kwentang anak. Wala akong alam sa mga pinagdaanan ng mga magulang ko. Wala akong alam sa lahat ng mga nangyare, at wala akong ibang ginawa kung hindi ang mgalait sa kanila.
Sino ako ?? Gusto kong sabihin na, Aku po ito, Si Pam, ang panganay nyo, anak nyo po ako. Pero deserve ko ba ang maging anak nya ? Gusto ko syang yakapin at humingi ng tawad sa kanya pero para akong tuod. Hindi ko magawang igalaw ang mga kamay ko, hindi ko magawang iangat ang ulo ko. Hindi ko sya magawang tignan.
Ang dami kong gustong gawin, ang dami kong gustong sabihin sa kanya. Pero hindi ko alam kung paano magsisimula. Kaya naman. Tumayo ako, at patakbong lumabas ng kwarto nya. Narinig ko pa ang pagtwag sakin ni Ivan at ni Marcus. Pero hindi ako tumigil, Tumakbo lang ako ng tumakbo. Nang makita ko ang isang pinto.. Agad akong pumasok doon, Alam ko kung anong pinto ito. At kahit gaano pa kataas at karami ang hagdan na ito. Aakyati ko parin makapunta lang sa lughar na iyon.
Gusto ko munang huminga, Gusto kong sumigaw. Gusto kong ilabas ang lahat ng ito. At bawat Hakbang na ginagawa ko sumasabay ang pagtulo ng mga luha ko. Wala akong kwenta. Wala akong kwenta !!
Pagod na ako, Ang mga tuhod ko, ang mga mata ko at ang puso ko.. Ng sa wakas ay narating ko na ang taas. Agad akong tumakbo doon at agad nilabas ang kanina ko pa gustong gawin..
"WALA AKONG KWENTA !! WALA AKONG KWENTANG ANAK !! BAKIT ?? BAKIT ?? BAKIT KO SYA KINAMUHIAN ?? BAKEEEET !!?? MAMAAAAA ! BAKIT WALA KANG SINABE ?? BAKIT HINDI MO SINABE ?? BAKIT HINAYAAN MO NA MAGALIT AKO SA INYO ?? BAKIT HINAYAAN MO NA MABUHAY AKO SA GALIT ?? BAKIT MAS PINILI MONG MANAHIMIK ?? Ganun ka ba kagalit sakin ?? Ganun ba kasama ang tingin mo sakin ???BAKEEETTTT ??? AAAAAAAAAAAAAAAAAHHHHHHHHHHHHH !!!!!"
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
"ANG SAKIT SAKIT NA MA !! ANG SAKIT SAKIT NA !! I deserve this right ?? I know i deserve this pain ! I know i should hate myself. Dahil isa akong makasariling anak. Ang sarili ko lang ang inisip ko. Ang sarili ko lang ang pinakinggan ko. Naging mabait ako sa ibang tao para magustuhan nila ko, para hindi nila ko iwan, Pero kahit naging mabait ako, may mga taong pinili pa rin na saktan at iwan ako. Siguro nga hindi ako karapat dapat mahalin. Wala kong karapatan na mahalin dahil ako mismo, hindi ko magawang mahalin ang sarili ko..... WALA AKON................."
MARCUS POV
Pagkatapos magising ni Mr. Miranda, hindi nagsalita si Pam. Tumakbo ito palabas ng kwarto. Kaya naman agad ko itong hinabol. Nakita ko syang pumasok sa fire exit. Kaya naman pumasok din ako doon. Paakyat sya ng hagdan, Alam kong pupunta sya rooftop, kaya namn tahimik ko lang syang sinusundan. Sa bawat paghakbang nya ay syang pagtulo ng mga luha nya.
Alam kong nasasaktan sya sa mga nangyare. Lalo na at alam na nya ang mga totoong nangyare. Alam kong sa mga sandaling ito, sarili lang nya ang sinisisi nya sa lahat. I hate this feeling. Yung wala man lang akong magawa para sa kanya. Ayoko syang nakikitang umiiyak at nasasaktan, Pero heto sya ngayon.... The Unbearable Pain is written all over her face.
Nang makarating sya sa taas, agad kong narinig ang bawat sigaw nya...
"WALA AKONG KWENTA !! WALA AKONG KWENTANG ANAK !! BAKIT ?? BAKIT ?? BAKIT KO SYA KINAMUHIAN ?? BAKEEEET !!?? MAMAAAAA ! BAKIT WALA KANG SINABE ?? BAKIT HINDI MO SINABE ?? BAKIT HINAYAAN MO NA MAGALIT AKO SA INYO ?? BAKIT HINAYAAN MO NA MABUHAY AKO SA GALIT ?? BAKIT MAS PINILI MONG MANAHIMIK ?? Ganun ka ba kagalit sakin ?? Ganun ba kasama ang tingin mo sakin ???BAKEEETTTT ??? AAAAAAAAAAAAAAAAAHHHHHHHHHHHHH !!!!! "
Pakiramdam ko binibiyak ang puso ko ko sa nakikita ko. Gusto kong tumakbo papalapit sa kanya, Yakapin at sabihin na hindi totoong wala syang kwenta,..Hanggang sa napaluhod sya. Habang hawak ang puso nya, paulit ulit nyang sinasabi sa sarili nya na masakit na...
"ANG SAKIT SAKIT NA MA !! ANG SAKIT SAKIT NA !! I deserve this right ?? I know i deserve this pain ! I know i should hate myself. Dahil isa akong makasariling anak. Ang sarili ko lang ang inisip ko. Ang sarili ko lang ang pinakinggan ko. Naging mabait ako sa ibang tao para magustuhan nila ko, para hindi nila ko iwan, Pero kahit naging mabait ako, may mga taong pinili pa rin na saktan at iwan ako. Siguro nga hindi ako karapat dapat mahalin. Wala kong karapatan na mahalin dahil ako mismo, hindi ko magawang mahalin ang sarili ko..... WALA AKON................."
Tinakbo ko ang pagitan namin dalawa, at mula sa likod, niyakap ko sya ng mahigpit..Kahit kailan hindi ko naramdaman ito. Ang masaktan ng sobra, At hindi ko kakayanin ulit na makita sya sa ganitong kalagayan..
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
"Shhhh, don't say that, That's not true... Karapat dapat kang Mahalin Pamela Miranda.,. Wag mong sabihin yan. Wag mong sisihin ang sarili mo sa lahat ng mga nangyayare. Alam kong hindi ginusto ng mama mo na itago ang lahat sa yo. Siguro, alam nya na ganito ang magiging reaksyon mo kapag nalaman mo. Wag mong saktan ang sarili mo Pam. You deserve to be happy, you deserve to be loved. Always remember that...."
Saka ko tinakpan ang mga mata nya. Pero patuloy lang itong humagulgol at. Kaya naman niyakap ko lang ito at paulit ulit na hinalikan sa ulo..
