Kidnapped Assassin's (Nederlands) (voltooid)

hoofdstuk 2

Pov Amy

Ik zit op het gewoonlijk bankje te wachten op Tess. Dit is niets voor haar, ze is nooit te laat. De bel gaat en ik ga in de rij staan. Ik kijk nog eens goed in het rond maar ik zie haar nog steeds niet. Vreemd, eerst reageert ze het hele weekend niet op mijn berichten en nu is ze ook al niet op school. Ik schud verward mijn hoofd en stap naar de klas.

Mevrouw Campbell, onze Engelse leerkracht, zit midden in haar uitleg als er op de deur geklopt wordt. "Binnen!" roept ze. De deur gaat open en er stappen twee politieagenten binnen. Ze gaan van voor staan "we zijn hier over de ontvoering van Tess Verdyck" zegt een van de agenten. Mijn adem stokt in mijn keel en een paar tranen vallen op mijn blad.

Er klinkt geroezemoes door de klas "we zouden graag iedereen apart spreken" zegt een van de agenten. Hij draait zich om naar de mevrouw "is er misschien nog een lokaal vrij die we kunnen gebruiken?" vraagt hij. De mevrouw knikt "het lokaal tegenover is normaal gezien leeg" zegt ze. "We zouden graag als eerste met u praten" zegt de agent tegen de mevrouw. Mevrouw Campbell knikt en loopt mee met de agenten

"wel, we zijn eindelijk van haar af" zegt Emma Verscheuren. Een paar van de klas beginnen te lachen. Ik sta woedend op en geef haar een mep in haar gezicht "er is net iemand ontvoerd en wie weet hoe ze eraan toe is. Dat je haar niet leuk vind weet iedereen. Maar als je nog zo'n opmerking maakt, slaag ik die 10 lagen make-up van u gezicht" zeg ik kokend van woede. "Oooh" beginnen sommige leerlingen te roepen "dat geldt ook voor jullie" zeg ik met een vernietigende blik. De klas is direct stil en sommige kijken beschaamd naar beneden. Ik ga terug op mijn plaats zitten en kijk kwaad voor me uit.

De agenten komen terug met mevrouw Campbell. Ze roepen Emma om te komen. Er staat een rode handafdruk op haar wang waardoor ik een glimlach niet kan onderdrukken. Ik sluit mijn ogen even.

Een paar minuten later moet ik komen. Ik sta op en loop mee met de agenten "ga zitten" de agent wijst naar een lege stoel. Met trillende benen ga ik erop zitten. "Dus, je bent dus blijkbaar Tess haar beste vriendin." de agent kijkt me aan.

Ik knik en hij schrijft iets op. "Deed ze de laatste keer dat je haar zag vreemd?" vraagt de andere agent. "Nee, ze deed net zoals altijd" zeg ik na even na te denken. "Heeft ze vijanden?" vraagt de agent. Ik schud mijn hoofd terwijl ik begon te huilen. De agent duwt een doos zakdoekjes mijn kant op en ik veeg mijn tranen af. "Je moeder is al onderweg omdat dit voor jou extra hard aankomt" zegt de agent. Ik knik en keer terug naar het lokaal.

Even later klopt mijn moeder aan de deur en ik pak mijn rugzak vast. We stappen door de lege gangen. Eenmaal op de parkeerplaats aangekomen opent ze de auto. Ik ga op de passagierstoel zitten en mijn moeder start de auto op. Ze legt een hand op mijn knie en wrijft er geruststellend over. Het begint te regenen en ik leg mijn hoofd tegen het raam. Waar ben je Tess?

POV Tess (Twee dagen geleden)

Mijn ogen schieten open en ik adem een diepe teug lucht in. Ik bestudeer de deur maar zie geen slot op scharnieren. Er hangt een schermpje naast de deur. Ik tik erop en er verschijnen rode letters. 'toegang geweigerd'. Ik zucht geïrriteerd en laat me op het bed vallen terwijl ik een flashback krijg.

Ik ben net overgeplaatst en lig op een verroest bed. Morgen is er weer training. Ik staar naar het plafond en tel de schimmelvlekken. Een traan ontsnapt uit mijn ooghoek. Ik ben 7 jaar en ik heb nog geen enkele dag beleeft als een normaal kind. Ik sluit mijn ogen en luister naar het water dat van het plafond op de vloer druipt. Mijn oogleden worden zwaar en ik val in slaap.

Deze kamer ziet er wel beter uit dan de vorige. De matras is redelijk, het is een eenvoudig maar niet verroest bed en er is geen schimmel. De deuren gaan open en er komt een net geklede vrouw binnen begeleid door drie mannen met geweren vast. Twee ervan zetten hun geweer op hun rug en sleuren me mee.

Ik kijk om me heen en zie tientallen deuren zoals bij mij staan. Hoeveel mensen hebben ze wel niet ontvoerd? We komen aan bij een zwarte deur dat hard afsteekt tegen de spierwitte gevangenisdeuren. Ze openen de deur en binden me vast aan een operatie tafel. Ik ruk aan de touwen maar ze raken maar niet los. Er komt een vrouw binnen met zwart haar dat in een strakke staart staat. "Hallo Haven"

____________________________
Geen zorgen, het wordt nog duidelijker 😉

Laat weten wat jullie er tot nu toe van vinden.

X Gallifrey-stands