Kidnapped Assassin's (Nederlands) (voltooid)

hoofdstuk 21

POV Jace

Ik hou Carter in mijn armen. Ik hoop dat we Haven gauw vinden. Ik wil niet dat Carter opgroeit zonder moeder. Hij heeft het recht op een gelukkig leven met beide ouders. Carter zijn ademhaling wordt regelmatiger waardoor ik weet dat hij slaapt. Ik leg hem in zijn wieg en kruip ook onder de dekens. Zodra ik mijn hoofd op het kussen legt, val ik in slaap. 

Ik open mijn ogen en merk dat ik niet in mijn bed lig. Ik sta snel op en kijk om me heen. De vloer is bedekt met mist. Hier en daar steken er rotsen uit. Ik stap naar voor en verzwik mijn enkel door een steen. Ik strompel verder en zie een gedaante voor me. De gedaante draait haar eigen om en ik kijk recht in de groene ogen van mijn zielsverwant. "Haven" is het enigste dat ik kan uitbrengen. Ze kijkt me aan met tranen in haar ogen. "Jace" ze legt haar zachte hand op mijn wang. God wat heb ik die aanraking gemist. "hoe gaat het met Carter?" vraagt ze na een tijdje. "het gaat goed maar hij mist zijn moeder. Waar ben je? Ben je veilig?" vraag ik bezorgd. "ik weet niet waar ik precies ben maar ik ben in veilig" ze kijkt naar de grond "voor nu" Ik wil nog vragen wat ze daarmee bedoelt maar ze kijkt verward om haar heen. "wat is er?" vraag ik. Ze kijkt me aan "ik denk dat ik wakker word" zeg ze. Ze begint langzaam te vervagen. Ze drukt nog gauw een kus op mijn mond voor ze helemaal verdwijnt. Ik ga op een rots zitten en kijk in de verte tot ik wazig begin te zien en wakker word.

Ik schiet wakker en staar naar het plafond. De droom leek net echt. Ik voel haar lippen nog steeds op de mijne branden. Carter begint te huilen en ik sta recht. Ik krimp ineen van de pijn. Mijn enkel doet zo veel pijn. Ik strompel naar de wieg en pak hem vast. Mijn enkel moet verzorgd worden. "Max!" een paar seconden later, komt Max binnen. "Wat is er?" Hij gaat per ongeluk op mijn gewonde voet zitten en ik knijp mijn ogen dicht van de pijn. Max ziet dit en kijkt aandachtig naar mijn enkel. "hij is verstuikt. Hoe kan je je enkel verstuiken in je slaap?" vraagt hij verward. De beelden van mijn droom komen weer boven. "Haven" zeg ik. Max zucht "bro, ik weet dat je haar mist maar zij heeft je enkel niet verstuikt" zegt hij met een bezorgd gezicht. "Dat bedoel ik niet" hij kijkt me verward aan, "wat bedoel je dan?" Ik zucht en vertel hem over mijn droom. Als ik klaar ben met mijn verhaal, fluit hij "dus je was eigenlijk lichamelijk in je droom?" vraagt hij na een tijdje. Ik knik. "en je zag Haven?" "uhuh" "wauw" zegt hij na een tijdje. We staren allebei naar de muur

"Carter moet nog eten maar ik kan niet rechtstaan" zeg ik. "daar heb ik een oplossing voor. BELLA!" roept hij ineens. Bella komt een paar seconden later binnen. "wat is er Max?" vraagt ze duidelijk kwaad. "Jace heeft zijn enkel verstuikt waardoor hij niet kan rechtstaan. Zou jij Carter zijn eten kunnen maken?" vraagt hij aan haar. Ze kijkt hem met opgetrokken wenkbrauwen aan. "en jij kan dat niet doen omdat?" "omdat ik niet weet hoe dat moet" zegt hij. "oh, ik kan je wel zeggen wat je moet doen hoor" zeg ik grijnzend. Hij kijkt me aan terwijl ik de stappen op een papier schrijf. Ik geef hem het papier en hij stapt naar de deur. Vlak voor hij de deur opendoet, draait hij zich om "niet cool bro, niet cool" zegt hij voor hij de deur sluit. Ik schud lachend mijn hoofd en kijk naar Carter die op zijn duim zuigt. Hij heeft Haven haar groene ogen en bruin haar maar mijn neus en lippen. Hij heeft zelfs dezelfde bedenkelijke blik als haar. Haven zei dat hij soms net zo dom staart als ik als hij iets niet begrijpt. Ik ga het niet ontkennen, hij heeft dan net mijn blik.

Na een eeuwigheid komt Max terug met een papflesje. Ik geef het direct aan Carter voor hij zijn eigen duim eraf zuigt. Ik staar afwezig naar de muur terwijl ik nadenk over wat Haven in mijn droom zei. Hoe bedoelde ze dat veilig was, voor nu? Wat gaat er dan in de toekomst komen?

POV Haven.

Ik schiet wakker en staar met betraande ogen naar de muur. Was Jace echt in die droom of was het maar een verzinsel? Een paar tranen vallen op de dekens en mijn moeder komt binnen. Ze geeft me een knuffel "wat is er gebeurd?" vraagt ze als ik ben gestopt met huilen. Ik leg haar de hele situatie uit. "het is normaal dat jullie in je dromen contact zoeken. Jullie zijn zielsverwanten, onafscheidelijk. Als je het ritueel hebt gedaan, worden jullie zielen verbonden. Daarom zoeken jullie zielen contact met elkaar op via dromen." legt ze uit. Ze veegt mijn tranen weg en loopt mijn kamer uit. Ik zucht en val terug in slaap maar deze keer droom ik niet.