Kidnapped Assassin's (Nederlands) (voltooid)

hoofdstuk 17

Ik waarschuw jullie even. Ik ben in een fangirl moment dus er gaan veel filmverwijzingen en vage Yoda zinnen in komen. Zeg niet dat ik jullie niet heb gewaarschuwd. 😑😏😂

Ik kijk naar buiten en zie allemaal sterren en planeten waar ik nog nooit van heb gehoord. Jammer genoeg viel ik midden de rit in slaap want het, ik ben nog steeds zwanger en die baby put me uit. Jace schud me wakker "we zijn er" zegt hij. Ik kijk naar buiten en ik ben direct wakker. Dit lijkt hier wel freaking Asgard uit de film Thor. Ik kan me dan ook niet meer bedwingen "Heimdall open de Bifröst!" roep ik. Ari, Bella en Jace beginnen te lachen terwijl Adelaide ons met opgetrokken wenkbrauwen aankijkt. "het is een Thor ding" zeg ik. Ze kijkt me "Thor, bedoel je die Noorse god van donder?" vraagt ze. Ik knik "ken je hem?" vraag ik. "Het is niet dat ik veel keus had. Jullie kijken dan ook belachelijk veel science fiction" mompelt ze. "Zussen wij zijn, hoe kan het." zeg ik met een Yoda stem. Ze schud lachend haar hoofd "Yoda, serieus?" zegt ze hoofdschuddend. "serieus, ik ben" zeg ik weer op zijn Yoda's. "je hebt echt problemen" zegt ze grappend. "gelijk, je hebt" zeg ik weer. "ik ben samen met een nerd" zegt Jace opeens grijnzend. Ik kijk hem glimlachend aan "aawh, dankje." ik geef hem een kus. Ari en Bella kijken ons vertederd aan en Adelaide trekt haar wenkbrauwen, weer, op. Ik denk dat als ze een week met ons in een kamer zit opgesloten dat haar wenkbrauwen zo blijven staan. Dat zullen we haar maar niet aandoen, voor nu...

Het schip landt achter een groot kasteel. We stappen uit en geloof me, De jetlag is verschrikkelijk. Neem u grootste jetlag en vermiljard het. Zo erg is het hier dus. We volgen Adelaide naar binnen en als je dacht dat het buiten op Asgard leek, ben je hier nog niet binnen geweest. We stappen door tot we in de troonzaal terecht komen. Er staat een man in een soort legeruniform met andere mannen in legeruniformen te praten. Maar de eerste legerman is duidelijk de leider en dat weet ik niet door het gouden harnas... Oké misschien wel. De andere legermannen vertrekken en de Alpha legerman (yup, zo gaan we hem noemen tot ik zijn naam weet) "Jayden, dit is mijn zus Haven, haar soulmate Jace en haar vriendinnen Ari en Bella. Bella is ook onze nicht. Dit is Jayden, mijn soulmate" zegt ze tegen ons. Wel, die bijnaam duurde niet lang. Ik schud zijn hand. "Hoe gaat het met de gevechten?" vraagt Adelaide aan Jayden. Jayden kijkt naar de grond. "Niet goed. We verliezen meer en meer mannen. Als nu iemand toevallig de kracht van het universum en de steen zou hebben, dan zouden we het kunnen eindigen maar er is al duizenden jaren niets meer van een van de twee vernomen." zegt Jayden. "We vinden wel een manier" zegt Adelaide. Jayden kust haar teder op de mond "ik weet niet wat ik zonder je zou moeten doen" zegt Jayden na zijn kus. Adelaide glimlacht en begint te blozen.

Ze blijven nog even knuffelen en ik kijk ongemakkelijk de ruimte rond. "Mijn koning, we hebben u nodig" zegt een van de legermannen in de deuropening. Jayden drukt nog een kus op Adelaide haar voorhoofd voor hij zich omdraait en naar de legermanruimte gaat. Oké, door de baby word ik kinderachtig. Adelaide stapt verder en we volgen haar. We komen in een lange gang. "Dit zijn jullie slaapkamers." zegt Adelaide. Jace en ik krijgen de eerste deur en Ari en Bella krijgen de twee kamers tegenover ons. "Jullie kunnen best nu gaan slapen. Het was een vermoeiende dag. Ik zal jullie morgen alle nodige uitleg geven" zegt Adelaide voor ze haar eigen omdraait en wegloopt. Jace en ik trekken onze pyjama aan en gaan in het bed liggen.

De volgende dag word ik vanzelf wakker. Jace heeft me in zijn armen. Ik blijf nog even liggen tot ik geklop hoor. Adelaide kijkt voorzichtig door een kier. "Het ontbijt is bijna klaar" zegt ze. Ze sluit de deur weer. Ik schud Jace zachtjes wakker. "Het ontbijt is bijna klaar" fluister ik in zijn oor. Hij opende knipperend zijn ogen en kijkt me aan. Hij geeft me een kus voor hij rechtstaat. Hij pakt zijn kleren uit de koffer.

Even later zijn we beide aangekleed. In de gang staat Adelaide al te wachten. Ari en Bella komen ook buiten en we stappen naar de eetzaal.

Na het eten stappen we door de gangen. De gangen worden kaler en vochtiger. Uiteindelijk komen we aan in een ronde ruimte met allerlei deuren. Onder elke deur komt een gloed vandaan. Elke deur een andere kleur. Behalve de kamer recht voor ons. Adelaide stapt naar binnen. De kamer is helemaal donker maar de fakkels aan de muren vatten vlam zodra we binnen zijn. "zoals jullie al gemerkt zullen hebben, hebben jullie krachten. Vroeger, in het begin van het universum, waren er elementstenen. Zoals de naam al zegt, heeft elke steen een ander element. Van die stenen, halen we onze krachten. Er was echter één steen die krachtiger was dan de rest. De steen van het universum. In tegenstelling tot de rest, kon maar 1 persoon in onze geschiedenis die kracht beheersen. Moeder Callé. Maar ze verdween, samen met de steen. Normaal gezien zou de kracht worden doorgegeven aan haar kinderen. Ze heeft echter nooit kinderen gehad." vertelt Adelaide. Ze wilt nog iets zeggen maar bedenkt haar dan. De ketting rond mijn nek begint precies warmer te worden. Ik beeld het me vast in. We stappen weer naar buiten. "Over een week kunnen jullie weer naar huis" zegt Adelaide. Ik ben best wel opgelucht. Begrijp me niet verkeerd. Het is hier mooi en leuk maar ik mis thuis en met de oorlog die hier wordt is het denk ik niet het beste idee om hiernaartoe te gaan terwijl je zwanger bent.