Kidnapped Assassin's (Nederlands) (voltooid)

hoofdstuk 33

Jace. 

Ik zit naast het bed van Haven. Af en toe loopt er een druppel bloed uit haar mondhoeken. Het lijk van haar tante hebben we verbrand. De resten hebben we gewoon begraven. Haven blijft maar bloed ophoesten. We hebben alle boeken die we hebben doorzocht maar er staat niets in over wat er aan de hand is. af en toe opent ze haar ogen wat en mompelt ze wat maar niemand verstaat het omdat het zo onduidelijk is uitgesproken. Het is nu al twee dagen zo. Ik heb geen idee waar Carter en Haven haar moeder zijn. Mijn moeder is hier. Na ongeveer 18 jaar denken dat ze net als mijn vader is vermoord. Ik heb Haven harder nodig dan ooit tevoren. Voor zover ik weet is Haven haar moeder de enigste die misschien weet wat er aan de hand is met Haven. Maar zij is er ook niet. Het is alsof ik mijn verstand verlies. Bovenal ben ik bang. Bang dat Haven sterft maar ook bang dat als ze het overleeft ze me weer niet herinnert. Ik weet niet of ik dat nog een keer aankan. Of stel je voor dat Haven haar moeder en Carter het niet hebben gehaald? Wat als ze ergens in een graf liggen? Of misschien zijn ze ontvoerd en zitten ze inn een beschimmelde cel. Ik schreeuw van razernij en sla op de tafel. De tafel breekt met veel lawaai en Haven schiet recht. Ze kijkt paniekerig in het rond maar ziet me dan. Haar schouders ontspannen en ze stapt uit het bed. Ze pakt mijn bebloede hand vast en haar aanraking laten tintelingen door mijn lijf gieren. "hoe dom kan je zijn" vraagt ze. Ik lach. Wat heb ik haar toch gemist. Dan herinner ik me dat ze steeds bloed ophoest. Ik duw haar richting het bed. "Jij gaat hier liggen en je komt niet meer recht voor je genezen bent." zeg ik doordringend. Ze trekt een vies gezicht. "Ik wil niet liggen" zaagt ze. "lieverd, je bent amper een week geleden uit een coma van een maand ontwaakt, dan een paar emotioneel verwoestende dagen, dan een paar dagen bij je psychopathische tante en nu net 2 dagen bloed ophoesten. Jij gaat nu liggen. Desnoods bind ik je vast." ik leg de dekens over haar. "Jace, blijf je bij me?" ze kijkt me aan met gebroken ogen. Dit allemaal was gewoon te veel voor haar. Maar, nu haar tante is verslagen is, gaat ons leven hopelijk nooit meer zo'n emotionele achtbaan zijn. "ik zal altijd bij je blijven" fluister ik in haar oor. Ze bez-weegt haar nek zoals ze altijd doet wanneer ik in haar oor fluister en lacht voor ze weer in slaap valt. 

5 dagen later

Het wordt steeds erger. Eerst hoestte ze maar 1 keer per dag bloed op en af en toe droop er een paar kleine druppeltjes maar nu is het elke dag 5 keer. In plaats van druppelt zijn het stralen bloed geworden. Haven mag niet meer op haar rug liggen omdat ze anders zal stikken in haar eigen bloed. Ze heeft zelfs alle hoop opgegeven "Jace, als ik-" haar stem breekt en ze begint weer te hoesten. "als ik sterf-" "je gaat niet sterven" onderbreek ik haar. Ze glimlacht even. "kijk naar me Jace. Ik hoest 5 keer per dag bloed op. Ik kan amper slapen omdat ik bijna stik. mijn lichaam reageert nergens meer op. De kans dat ik dit overleef is zeer klein. Beloof me dat als mijn moeder terugkomt met Carter dat je op hun zult passen. Bescherm hun. Koste wat kost." ze kijkt me aan met ogen vol verdriet. "ik beloof het. Maar je gaat niet dood" Haven glimlacht. Voor ze haar ogen sluit. Een lange bieb komt van de hartmonitor vandaan. "Haven?" geen reactie. "Haven, wordt alstublieft wakker." De tranen beginnen over mijn wangen te stromen. 

"Jace?" Ik draai me om en zie Haven haar moeder geschokt naar haar dochter kijken. Ze drukt Carter in mijn handen en begint tussen de kruiden te rommelen. Ze mengt alles met een onmenselijke snelheid. "Laat dit alstublieft weer werken." mompelt ze. Ze giet het mengsel in Haven haar mond en laat een vonkje elektriciteit op haar los. Nog steeds geen hartslag. "Jace, geef haar mond op mond beademing!" roept ze. "Het werkt veel beter als een soulmate het doet." legt ze uit. Ik doe zonder twijfel wat ze vraagt. Het maakt me niet uit dat er opgedroogd bloed rond haar lippen is of dat ze smaakt naar bloed. Het enigste wat er toe doet is dat Haven weer ademt. Dat ze genezen is en dat we samen Carter opvoeden. Ik zou het nooit alleen kunnen doen. Al de herinneringen aan Haven komen naar boven. Hoe ze me inmaakte in het allereerste duel dat we hadden. Haar gelach. Onze eerste kus in de sneeuw. Met die herinneringen in mijn hoofd geef ik haar mond op mond beademing. Haven hapt naar adem. Ze kijkt me even aan en hoest dan. Zonder bloed. Ik sla mijn armen om haar en knuffel haar alsof mijn leven ervanaf hangt. "dat was heftig" mompelt ze. 

7 jaar later

Haven

Jace draagt me door de gangen. Richting de ziekenzaal. Ik schreeuw het uit van de pijn. Zodra we bij de ziekenboeg zijn aangekomen leggen ze me op het bed. "Ik zie het hoofdje al." Roept mijn moeder. Ze is onze beste dokter. Jace pakt mijn hand en ik knijp erin. Zijn gezicht vertrekt van pijn en ik hoor een paar botten kraken maar hij klaagt niet. "nog even doorbijten" zegt mijn moeder geruststellend. "Pers Haven" ik doe wat ze vraagt en schreeuw het uit. Een uur later lig ik helemaal bezweet in mijn eigen bed. Ons nieuwste familielid ligt in haar wieg. Amelia. Ja, ik heb mijn kind vernoemd naar een personage van doctor who. Laat me. Bella en Ari komen binnen met hhun dochter. Ze zijn 4 jaar geleden erachter gekomen dat ze soulmates waren. Ik had het al langer door. Ze hebben 3 weken geleden een baby geadopteerd. Ze vragen zo vaak om advies. Alles is perfect. Ik heb een geweldige man. Een schoonmoeder die zo behulpzaam is als mogelijk, een liefdevolle moeder en nu 2  prachtige kinderen. Ik ben zo gelukkig.

____________________________
Dank u aan degene die dit verhaal zijn blijven lezen ookal is het zo slecht. Dank jullie wel

Whovians-in-hogwarts