Kidnapped Assassin's (Nederlands) (voltooid)

hoofdstuk 31

Haven

Ik schiet wakker en voel een aanwezigheid in de kamer. Mijn hoofd draait zich naar rechts en ik zie mijn tante. Tijd voor mijn act. "je liet me verschieten" glimlach ik onschuldig. Ze glimlacht " terug. "Sorry, dat was niet mijn bedoeling. Ik heb goed nieuws. Ik weet waar Jace en de rest zijn." glimlacht ze. Ik word bleek "gaat het wel?" vraagt mijn tante met een bezorgdheid die zo nep is dat ik bijna kots. "ja, gewoon nerveus" lieg ik. "je moet niet nerveus zijn, Haven. Wij zijn in de meerderheid. Zelfs als we met alleen ons tweeën zijn zouden we nog kunnen winnen. En, we worden begeleid door ongeveer 100 soldaten die getraind zijn om tegen mensen met krachten ut te schakelen. Maar, ik heb de aanval moeten vervroegen." zegt ze. Ik kijk haar fronsend aan. "wanneer is de aanval dan?" "morgen"

Geschokt stap ik door de gangen. Morgen. Hoe ga ik in zo'n korte tijd een plan kunnen bedenken? Opeens wordt een metalen staaf tegen mijn keel geduwd. Ik maak me met gemak los en kijk naar achter. Er staan zo'n 10 soldaten achter me. Ik kijk hun een voor een aan en de wapens vliegen uit hun handen. Er verschijnen stenen ketens rond hun voeten. "wie zijn jullie en waarom vallen jullie me aan?" De soldaat die me aanviel kijkt me zonder angst aan. Ze lijkt best wel hard op Jace... "Wij zijn het verzet en we willen je dood omdat jij het grootste wapen bent van u tante. Je was ooit onze grootste hoop maar nu dat ze je aan haar kant heeft gekregen ben je een van onze grootste vijanden. Vlak na u tante" Zegt ze terwijl ze me dodelijk aankijkt. Ik haal mijn handen op. "Daar is het weer! Mijn tante. Heeft ze geen naam ofzo?" roep ik gefrustreerd. De bewakers kijken elkaar verward aan. "um, wij noemen haar gewoon duistere koningin." zegt de bewaker verward. "hmm, past bij haar. Oh wat zou ik maar al te graag haar aan stukken scheuren" zeg ik per ongeluk hardop. De bewakers kijken me fronsend aan. "dus wacht. Jij wilt je ex-vrienden niet aanvallen?" ik schud mijn hoofd. "je wilt ook niet dat je  tante aan de macht komt?" ik schud hevig mijn hoofd. "wanneer heb je je bedacht?" vraagt een andere, vrouwelijke, bewaker die te hard lijkt op Allison "het moment dat ik mijn geheugen terugkreeg" antwoord ik simpel. "toen ik eenmaal doorhad wat die feeks van me heeft afgepakt was het niet zo moeilijk... Sorry, maar dit stoort me al de hele tijd. Ben jij toevallig de moeder van Allison?" vraag ik aan de vrouw die hard op Allison lijkt. "hoe-" "laat me raden. Jullie hebben allemaal een kind op de plaats die morgen wordt aangevallen." Iedereen knikt. Ik wijs naar de bewaker naast de moeder van Allison. "Max" de bewaker knikt. degene naast hem "Gigi"  zo ga ik iedereen af tot ik bij de vrouwelijke versie van Jace ben gekomen. "Jace" fluister ik amper hoorbaar. Ze knikt nog steeds verward. "Gefeliciteerd. Je bent oma geworden" mompel ik. Ze kijkt me verrast aan. 

"dus, wat is jullie plan?"  vraag ik om van onderwerp te veranderen. De bewakers kijken elkaar aan. "jullie hebben geen plan" zucht ik teleurgesteld? "wel, ter verdediging, wij hadden normaal gezien nog een paar maanden." zegt Allison's moeder. Zonder twijfel familie van haar. Ik zucht. "Ik kan misschien helpen." zeg ik. De moeder van Allison snuift spottend. "hey, ik zou maar oppassen. Ik heb nog een appeltje te schillen met u dochter. Als je je toon niet aanpast dan snij ik haar keel met een brede glimlach door. Als je nu normaal tegen me doet dan laat ik het bij haar ineenslaan. Het is jouw keuze." dreig ik. Ze kijkt me dodelijk aan maar houdt wijs haar mond. "willen jullie mijn hulp of niet?" "hou zou jij ons kunnen helpen?" vraagt Gigi's vader. "omdat mijn tante me net haar hele plan heeft verteld."

Na een paar uur hebben we ons hele plan uitgestippeld. Het grootste onderdeel is het verrassingseffect. Dus, we mogen niet opvallen. Ik blijf mijn act van het meisje zonder geheugen spelen dat wraak wilt nemen op haar mishandelaars. De rest speelt hun rol van normale soldaat verder. Als het juiste moment is aangekomen tik ik 4 keer op mijn been met de duim van mijn linkerhand. Als het plan faalt dan tik ik 1 keer op mijn rechterbeen met mijn vlakke hand. "het is tijd om te vertrekken" zeg ik met een droge keel. Ik maak mezelf onzichtbaar en sluip naar buiten. Ik loop geruisloos door de gangen. Vlak voor ik bij het schip aankom maak ik me weer zichtbaar. Mijn tante merkt me op en sleurt me mee het oorlogschip in. Het is gemaakt van een soort metaal met camouflageveld. "ga maar slapen. Je zult het nodig hebben." Ik glimlach nerveus "ik zal het proberen" mompel ik. Ik ga op het bed liggen dat ze me aanwijst.  Ik val inderdaad in slaap. 

10 uur later wordt ik wakker geschud door mijn tante. "We zijn er over een uurtje. Ga je maar klaarmaken" grijnst ze. 

Ik doe wat ze vraagt en drie kwartier later ben ik volledig gewapend. Mijn tante had me een bundel kleren gegeven die bestond uit een eenvoudige zwarte broek, een donkergrijs tshirt en een zwarte leren jas met haar vlag op...en een masker? Ik ga bij de andere soldaten staan. Mijn tante stapt op een kleine verhoging. "mijn dierbare soldaten. Vandaag gaan wij geschiedenis schrijven. Nadat wij alle tieners hebben gevangengenomen, kunnen we hun krachten afnemen. Dan krijgen jullie ze. Jullie hebben heel je leven lang geploeterd en getraind voor maar een sprankeltje macht en dan krijgen opeens tieners die amper hebben gewerkt in hun leven, macht waarvan ze nooit hadden kunnen dromen. Dit is niet eerlijk. Dit moet stoppen en vandaag is die dag. Over een paar minuten stormen we door deze luiken en veroveren we wat van ons had moeten zijn. Staan jullie achter me?" vraagt ze roepend. Het gejuich wordt alsmaar luider. Heel die speech was een leugen. Ze gaat de soldaten geen krachten geven maar ze gaat al de krachten voor haarzelf houden.  "Maskers op!" roept ze. Iedereen zet hun maskers op en ik volg hun voorbeeld. De grond onder ons trilt. We zijn er...