[BTS] มีตัวเป็นเดิมพัน V.2

- บทที่ 20 -

   หลังจากที่ผมและจีมินทานข้าวกันเสร็จก็กลับมากันที่เพ้นเฮ้าส์แต่จีมินก็ขอตัวกลับลงไปเคลียร์งานที่บริษัท

   ผมทิ้งตัวลงเป็นเตียงขนาดคิงไซต์ในห้องนอนของผมก่อนที่จะเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ของผมขึ้นมาเช็คโซเชี่ยลต่างๆ พี่กุกเงียบไปแบบนี้มันก็แปลกๆยังไงชอบกลนะ

   ผมกดเข้าไปในแอพพลิเคชั่นที่มีสีเหลืองๆน้ำตาลที่ชื่อว่ากาทก สิ่งที่ปรากฏสู่สายตาผมก็คือความว่างเปล่า... ไม่มีแชทของพี่จองกุก มันหายไปไหนกันนะ???? ผมไม่ได้ลบนิ ในรายชื่อเพื่อนก็ไม่มี มันหายไปไหน!?! ตอนไหน???

   ผมกดโทรหาพี่จองกุกทันทีหลังจากที่ตกใจจากที่แชทหายได้ไม่นาน

ตู๊ด.... ตู๊ด..... ตู๊ด....

   (ฮัลโหล)ปลายสายเอ่ยรับด้วยเสียงที่นิ่งเรียบ
   "พี่จองกุก! ตอนนี้พี่อยู่ไหนอ่ะ!"ถามเผลอตะโกนเสียงดังด้วยความตกใจ
   (หึ อยากคุยกับพี่แล้วเหรอ...?)
   "ทำไมพี่พูดแบบนั้นอ่า..."
   (เราเป็นคนบอกเลิกพี่เองไม่ใช่เหรอครับหืม?)ปลายสายหัวเราะเบาๆในลำคอ
   "ผมบอกเลิกพี่ตอนไหนกัน? ผมเพิ่งได้จับโทรศัพท์เนี่ยเปิดมาอีกทีแชทพี่ก็หายไปแล้ว ทำผมใจหายมากนะรู้มั้ย..."ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงในประโยคท้าย
    (โกหกพี่งั้นสิ? แล้วใครมันจะไปเล่นมือถือของเรากันเล่า!?!)พี่จองกุกตะหวาดผ่านโทรศัพท์
   "........!!!"ผมเงียบเพราะความตกใจ ไม่เคยเห็นพี่จองกุกอารมณ์ร้อนได้ขนาดนี้
   (หึ ทำไมเงียบไปล่ะ เพิ่งระลึกได้เหรอว่าเลิกพี่ไปตอนไหน สะใจเราแล้วสิ มีความสุขมากใช่มั้ย)น้ำเสียงของร่างสูงก็ค่อยๆอ่อนลง
   "ผะ....ผมไม่เคยคิดที่จะบอกเลิกพี่เลยสักครั้ง"น้ำเสียงของผมเริ่มสั่นน้ำใสเริ่มเอ่อล้นปริ่มขอบตา
(แน่ใจแล้วเหรอครับว่าไม่อยากเลิกกับพี่น่ะหืม?)ปลายสายพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูอ่อนลง
"ฮะ..."ผมตอบไปเพียงคำเดียว
(งั้นรออีก10นาทีพี่จะไปหา)หลังจากที่พูดจบประโยคปลายสายก็วางสายไป