"ขอโทษนะคะ เมื่อไหร่จะปล่อยมือฉันซะที!='///'="
ฉันบอกจีโฮให้ปล่อยมือหลังจากที่ออกมาจากบ้านผีสิงกันเกือบชั่วโมงแล้ว จีโฮก้มลงไปมองมือของเขาที่จับมือของฉันอยู่โดยไม่มีท่าทีที่จะปล่อยเลยก่อนจะทำเป็นไม่รู้ร้อนรู้หนาวเดินจูงมือฉันออกไปจากบริเวณที่เดินผ่านมาทันที ฉันทำท่าขัดขืนเล็กน้อยแต่ก็ต้องหยุดเมื่อจีโฮหันมาแยกเขี้ยวใส่พร้อมกับทำท่ากระโดดงับหัวฉันได้ตลอดเวลา ฉันเลยได้แต่ทำปากพะงาบๆแบบไม่ค่อยพอใจแล้วยอมเดินตามแต่โดยดี ชิ! แค่ไม่ขัดใจนิดๆหน่อยๆอย่ามาทำเป็นได้ใจหน่อยเลยนะ ที่ฉันไม่ขัดขืนเพราะรอโอกาสเอาคืนนายอยู่ต่างหากล่ะ! หน็อยยย บังอาจมาทำให้ฉันเสียขวัญ คิดว่าฉันจะกลัวเรอะ กะอีแค่บ้านผีสิง -"-; (ถึงกับกรี๊ดจนหมดลม)
จีโฮพาฉันทัวเกือบจะทุกซอกทุกมุมของสวนสนุกโดยลืมไปว่ามันเที่ยงแล้ว และ..
โครกกกก!
เอิ่มมม เสียงท้องฉันร้องอ้ะ ทำไมร้องน่าเกลียดจัง-//-
"สงสัยฝนจะตกแฮะ เสียงฟ้าร้องดังมากเลย เมื่อกี้เธอได้ยินมั้ย?"
กรี๊ดดดดด นั่นมันเสียงท้องฉันร้องต่างหากล่ะยะอีตาบ้านี่!!
" -//////- " อายจนไม่รู้ว่าจะเอาหน้าไปมุดรูมดที่ไหนดีเลย
"ฮ่าๆๆ ยัยถึก นี่เธอหิวข้าวเรอะ"
ยังมีหน้าจะมาหัวเราะฉันอีก ก็คนมันหิวห้ามได้ที่ไหนล่ะ
" เงียบแบบนี้งั้นก็แปลว่ายังไม่หิว?"
" หิวสิยะ!พาฉันไปกินข้าวได้แล้วก่อนที่ฉันจะโมโหหิวแล้วจับนายกินเป็นอาหารแทนน่ะ!!"
" เหรอ..กลัวจัง^^"
อร้ายยย อย่ามากวนประสาทสิฟระ ยิ่งไม่มีอารมณ์อยู่! นี่ถ้าฉันได้กินข้าวเมื่อไหร่ล่ะก็ นายได้เจอดีแน่ ชิ!
และแล้วเราทั้งคู่ก็ได้มาโผล่อยู่ที่ร้านอาหารสุดหรูใกล้ๆกับสวนสนุกเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ฉันจัดการสั่งอาหารมาเต็มโต๊ะโดยที่จีโฮไม่ได้สั่งอาหารของตนเองเลย เมื่ออาหารมาเสิร์ฟ ฉันก็จัดการเขมือบอาหารเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย แตกต่างจากจีโฮที่ไม่ยอมแตะอาหารบนโต๊ะเลยแม้แต่อย่างเดียว แถมยังเอาแต่นั่งมองหน้าฉันอยู่นั่นแหละ หน้าฉันมันมีเส้นผัดไทยแปะอยู่เหรอ? มองอยู่นั่นน่ะ
" ทำไมไม่กินล่ะ ไม่หิวรึไง?"
ฉันเงยหน้าขึ้นไปถามก่อนจะก้มกินต่อโดยไม่สนใจคนตรงหน้าเลย
" แค่เห็นเธอกินฉันก็อิ่มแล้ว^^"
"บ้าเหรอ ท้องฉันไม่ใช่ท้องนาย มันจะไปอิ่มได้ไง?-'-++"
หมอนี่ก็แปลกคน -_-;
" ไม่เข้าใจเหรอว่าฉันหมายถึงอะไร"
"จะไปรู้เหรอ มันเรื่องของนายหนิไม่ใช่เรื่องของฉัน"
" หึ !"
อะไรคือ 'หึ' ของนายวะ?
"หึอะไรของนาย?"
จีโฮไม่ตอบแต่หันไปหยิบกระดาษทิชชู่มาเช็ดปากให้ฉันแทน ฉันชะงักทันทีที่มือของเขาแตะกับมุมปากของฉัน ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองก็สบตาเข้ากับสายตาของจีโฮที่มองฉันอยู่ก่อนแล้ว เราต้องคู่ต่างก็มองสบสายตากันไปมาโดยไม่คิดจะละสายตา รู้สึกเหมือนถูกมนต์อะไรซักอย่างในสายตาคู่นั้นทำให้ฉันละสายตาไปจากดวงตาคู่นั้นได้ จีโฮเองก็เป็นแบบเดียวกัน จนเวลาผ่านไปหลายนาทีฉันก็ตะดุ้งตื่นจากมนต์สะกดนั้นหันไปมองทางอื่นแทน อยู่ดีๆก็รู้สึกร้อนวูบวาบไปทั่วหน้าเลย อร้ายยย นี่ฉันเป็นอะไรไปเนี่ย!
" นี่ เธอหน้าแดงอ้ะ^^"
แล้วจะพูดทำไมวะ-///-
" ไม่ต้องมายุ่งหรอกน่า!"
"จะไม่ให้ยุ่งได้ยังไง.."
" ......?"
"ก็มันน่ารักอ่ะ^^"
กรี๊ดดดดดดดด จะน่ารักเกินไปแล้ว ฉันรู้สึกว่าหน้าแดงมากกว่าเดิมร้อยเท่าใจก็เต้นไม่เป็นจังหวะ อายจนไม่รู้จะเอาหน้าหนีไปดาวไหนแล้วเนี่ย โอ้ววแม่จ๋า ช่วยฮานะด้วย
"นี่"
"อะ..อะไร" ปากสั่นเลยตู
"ที่ฉันพูดเมื่อกี้นี้นะ"
"....?!"
"ฉันหลอกเธอเล่นน่ะ^^"
" =[ ]=!!!"
ห๊ะ!!!!!!
YOU ARE READING
รักไม่ได้ตั้งใจ ของยัยมารร้าย กับนายจอมกะล่อน
Romanceเฮ้ออ อยากจะบ้าตาย!-_-+ ทำไมชีวิตของฉันถึงหนีไม่พ้นพวกนายสองคนนี่ซักทีเนี่ย ปวดใจโว้ยยย เวรกรรมอะไรของฉันวะ! ทำไมพระเจ้าไม่เอาพวกเขาไปทิ้งงง-_-+++
