BACK OFF! LUKRECIA IS MINE!

C H A P T E R 28

C H A P T E R 28
Not Perfect

K I D A L L E N T O N

"One more Fujiwara Densui please?" nayukong ani Kid. Lasing na siya. He's here right now inside the he Detergent Bar. He's sitting on the stall next to the bartenders counter. Pulang-pula ang cheeks at mamasa-masa ang napaka-red niyang lips.

Bawal dito ang underage pero dahil matangkad si Kid ay hindi siya napaghalataan na 17 year's old pa lang.

Kakalinis pa rin lang nga mga personnels ng bar na ito noong makarating siya rito. He was the first costumer at hindi naman siya magawang tanggihan ng mga emplayado dahil bukod sa naniniwala sila 'The Costumer is Always Right' ay marami ring dalang pera si Kid.

"Are you sure na isang can lang po ang idadagdag ko?" The bartender asked. Tumango lang si Kid. Hilong-hilo na siya.

While waiting for the another can of Fujiwara Densui, Kid glance again on his phone. Isa sa mga dahilan kung bakit siya naglalasing ngayon ay dahil sa mommy niya. Chi-nat niya kasi ito na puwede ba silang magkita saglit lang pero kahit naka-ACTIVE NOW ang mommy niya ay hindi ito sumasagot o nagsi-seen lang man.

Kahit lalaki si Kid, nasaktan siya sa ginawa ng mommy. He's been longing for his mon for a very long period of time at ngayon na one chat away na lang ito ay hindi pa rin nito magawang sumagot.

"Here's your Fujiwara Densui sir." Narinig ni Kid ang paglapag ng can sa harap niya. Maya-maya pa ay nahulog iyong cellphone niya.

"Saan na 'yun?" aniya. Hindi niya makita. Nanlalabo na kasi ang paningin niya at hilong-hilo na rin siya.

"SAAN NA ANG PHONE KO!" sigaw ni Kid habang parang batang nakadapa sa sahig. Umiiyak siya.

"'YUNG PHONE KO!" Maya-maya pa, pinagbabato na ni Kid iyong mga upuan. Mabilis siyang nilapitan ng mga personnels ng bar at iniabot sa kanya iyong phone niya.

"Sir, here's your phone."

"THANK YOU!" umiiyak na sigaw ni Kid at maya-maya pa ay lumabas na siya ng bar. Kid saw the wide road infront of him at mga iba't-ibang establisyemnto sa kabila. He could see Dimsum Diner on the left corner at nakita naman niya ang Starbucks sa kabila.

Up above is a cloudy sky with an airplane passing by. He saw bunches of people walking along the sidelines and in a heartbeat, napaiyak ulit siya.

"Mommy," bulalas niya. His tears is so obvious. Buo ang mga ito at masaganang dumadaloy sa kaniyang pisngi. Dahil sa kalasingan ay hindi na rin alam ni Kid na naglalaway na siya. Suddenly, naramdaman niya parang nawawala na siya.

He remembered memory years ago. Iyon iyong oras na bigla siyang inawan ng mommy niya sa gitna ng maraming tao. He was so small that time at wala pa halos siyang kamuwang-muwang sa mundo. He was just crying that time nang makita niya ang maraming tao na dinadaan-dana lang siya.

He stopped crying as he paused the memory. That was a painful one but he must deal with.

Nagsimula siyang humakbang sa pedestrian lane. Pinilit niyang sumabay sa iiilang mga taong tumawid. At noong nasa gitna na siya ng daan ay bigla siyang napahinto nang kamuntikan nang may bumanga sa kanya.

"Are you stupid!?" sigaw ng lalaki may ari ng Hilux. The man has a rounded shape of body. Mukha itong arabo sa dami ng ginto sa katawan. Marami itong sinigaw kay Kid at dahil iyon ay nakaramdam si Kid ng matinding pananakit ng ulo and without his consent, a memory started flashing back on his mind.

"Are you stupid?" It was his Dad, Mr. Lee. Sinigawan siya ng Dad niya matapos niyang aksidenteng mabasa ng water colors iyog flow chart ng Dad niya. He was seven that time at kahit maliit pa lang siya ay naiintidihan niya na kung bakit siya sinigawan ng Dad niya, he knows that just like him, his Dad is also stressed sa pag-alis ng mom niya. Pero ang mga sumunod na sinabi ng Dad niya ay alam niyang hindi lang iyon basta sa stress kundi parang binabaling na rin ng Dad niya ang galit na nararamdaman sa Dad niya.