The Train

v. nightmare on west manor

Κεφάλαιο πέντε
«Εφιάλτης στην έπαυλη Γουέστ»

━━━━━━

Τρίτη

𝟥 : 𝟧𝟨 AM

   Ξημερώματα Τρίτης. Τέσσερις παρά. Έξω στους δρόμους επικρατούσε ακόμα μια νύχτα φονική, αρνούμενη να του τάξει τον ήλιο να ανέλθει για κάμποσα δευτερόλεπτα στην ζέστη αγκαλιά του φωτός.
   Το πάπλωμα έπεφτε βαρύ πάνω του, τον πίεζε στο στέρνο, ασφυκτιούσε. Προσπάθησε να κοιμηθεί, αλήθεια. Αλλά για έναν δειλό ή τιμωρία ήταν χειρότερη από την αϋπνία.

«Πάρε εμένα ... Πάρε εμένα ...»

   Ανασάνει με ανωμαλίες, γρήγορες εισπνοές, τρεμάμενες εκπνοές. Υπενθυμίζει στον οργανισμό του πως το οξυγόνο ήταν αναγκαίο για την ζωή.

   «Τι ήταν αυτό;»

   Ένας χτύπος, όχι, δύο χτύποι στην ξύλινη λευκή πόρτα του δωματίου του. Τρόμαξε. Κοίταξε πάλι το παράθυρο, τα παραθυρόφυλλα κλειστά. Οι κουρτίνες ακίνητες.
   Δεν έδωσε απάντηση, μάλλον, υπέθεσε, πως το φαντάστηκε.

   Σηκώθηκε από το κρεβάτι. Οι πιτζάμες του ήταν καθαρές, κανένα ψεγάδι που να τον ενοχοποιούσε. Κανένας κόκκινος λεκές.

   «Ελίας;» η απαλή, στοργική φωνή της μητέρας του τον ηρεμεί.

   «Αγάπη μου όλα καλά;» συνέχισε. Ο γδούπος και τα κλαψουρίσματα στις δύο τα ξημερώματα της φάνηκαν ανησυχητικά.

   Τράβηξε την μεταξένια ρόμπα σφιχτά γύρω από την μέση της.

   Ο Ελίας πλησίασε το παράθυρο με προσεκτικές κινήσεις.

   Η Άντζελα δεν ήθελε να μπει μέσα αν ο Ελίας δεν το επέτρεπε, ήταν υποστηρίκτρια της ελεύθερης ανατροφής των παιδιών. Σεβόταν το δικαίωμα της ιδιωτικότητας και του χώρου και προσπάθησε να μεγαλώσει τον Ελίας με τις αρχές αυτές.