The Train

vii. ducky, do you copy?

Κεφάλαιο εφτά
«Ντάκι, λαμβάνεις;»

━━━━━━

   Στην απόλυτη εκκωφαντική σιωπή που ακολούθησε, ξέσπασε σε τρανταχτά κλάματα. Η τρομακτικά παραμορφωμένη εκδοχή της πιο τρυφερής του ανάμνησης ήταν ένα πλήγμα για εκείνον, ράγιζε η καρδιά του και μόνο στην σκέψη ότι κάτι τόσο απάνθρωπο και απαίσιο θα συνέβαινε σε αυτόν και στον αδερφό του, σε μια στιγμή τόσο σημαντική για τον μικρό Ντον.

   Στο κρύο πάτωμα του βαγονιού όπου είχε πέσει, κουλουριασμένος στην μέση του διαδρόμου, ο Ντον έκλεισε σφιχτά τα μάτια του προσπαθώντας να κρατήσει το κακό μακριά του.
   Ήλπιζε πως θα ξεχνούσε ό,τι είδε, ό,τι σκέφτηκε και ό,τι ξαναέζησε.

   Ένας πραγματικά άσπλαχνος άνθρωπος αποζητούσε την καταστροφή της παιδικής του αφέλειας, την αγάπη που είχε μαζεμένη στην καρδιά του να την σβήσει σαν μια φλογερή αχτίδα πυρός ενός κεριού που λιώνει από στεναχώρια και τελειώνοντας να συνθλίψει τα όνειρα του αφήνοντας μονάχα ένα άδειο κέλυφος στο διάβα αυτού του τυφώνα.

   Οι λυγμοί μπερδεύονταν στον λαιμό του. Ο ένας μετά τον άλλον ξέσκιζαν τα πνευμόνια του αγοριού σαν βράχια από τα κύματα δαρμένα. Αγκάλιασε τα γόνατα του, πήρε μεγάλες και βαθιές ανάσες θέλοντας να αποσιωπήσει το ατέλειωτο κλάμα του.

   Λίγο αργότερα ηρέμησε, στέρεψε από δάκρυα και σώπασε. Είχε σκοτεινιάσει, το ένιωθε σαν η ψύχρα γλίστρησε στις σχισμές της σπασμένης πόρτας στο πρώτο βαγόνι.

   Ένα τρέμουλο αντικατέστησε το βίαιο κλάμα, ο παγερός άνεμος της νύχτας φαίνεται δεν είχε καλή διάθεση απόψε. Οι ανατριχιαστικές κραυγές στην άλλη μεριά όμως ήταν αρκετές να ανεβάσουν τα πνεύματα αυτή την νεκρή βραδιά. Πόσο καιρό βρισκόταν άραγε εκεί, τον έψαχνε κανένας; κατάλαβαν πως εξαφανίστηκε; δεν γύρισε ποτέ σπίτι;