𝙏𝙝𝙚 𝙏𝙧𝙖𝙞𝙣 · Το Τρένο
« 𝙞𝙩 𝙘𝙤𝙢𝙚𝙨 𝙤𝙣𝙘𝙚 𝙖 𝙮𝙚𝙖𝙧,
𝙛𝙞𝙫𝙚 𝙢𝙞𝙣𝙪𝙩𝙚𝙨 𝙖𝙛𝙩𝙚𝙧 𝙢𝙞𝙙𝙣𝙞𝙜𝙝𝙩 »
Κάθε χρόνο πέντε λεπτά μετά τα μεσάνυχτα, η μηχανή 25 εμφανίζεται στο παλιό σιδηροδρομικό σταθμό του Σάουθ Γκρέης.
Αθώε...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Τετάρτη 𝟣𝟤 : 𝟢𝟥 AM
«Εδώ Ντάκι Τέιλορ, ακούει κανείς; Όβερ»
Η Φράνι σωριάστηκε στο πάτωμα, μπουσουλώντας προς το κομοδίνο. Πιάνει το ραδιόφωνο στα χέρια της, η μικρή οθόνη, στην οποία συνήθως αναγράφονται οι ραδιοφωνικοί σταθμοί, είναι τώρα γεμάτη παράσιτα. Ένα λεπτό, φωτεινό, πράσινο κορδόνι αναπαριστά τις διακυμάνσεις του ήχου σαν ηλεκτροκαρδιογράφημα. Η ευθεία δεν διαταράσσεται για κάμποσα λεπτά.
«Ντον;» Καμία απάντηση.
Ο Σκοτ δεν είχε αντιληφθεί ακόμη την παραδοξότητα της κατάστασης. Το ραδιόφωνο ήταν μονάχα ένας μικρός συνδετικός κρίκος, ωστόσο η πιθανότητα να είναι όλα αυτά μια ομαδική ψευδαίσθηση του πέρασε σαν αστραπιαία σκέψη.
«Προσπαθεί να μας μιλήσει ...»
Η ψιθυριστή ηχώ του μηνύματος ακουγόταν απόκοσμη, παραμορφωμένη, σαν να μην ταίριαζε στην συχνότητα του πραγματικού κόσμου. Την γλυκιά φωνή του γιου της όμως θα την αναγνώριζε χωρίς καμία αμφιβολία.
«Μήπως να το πάμε στον σερίφη Μπάουερς;» αναρωτήθηκε.
«Μαμά αυτό είναι τρελό. Δεν θα πιστέψει τίποτα από όσα θα του πεις. Άφησε τον να λύσει μόνος του την υπόθεση της εξαφάνισης». Η προσπάθεια του να λογικεύσει την απελπισμένη μάνα είναι επίσης και μια προσπάθεια να διατηρήσει ανέπαφα τα κομμάτια της ραγισμένης του εχεφροσύνης.
«Μας χρειάζεται...» ψέλλισε αβέβαιη για το αν αυτό που άκουσε ήταν αποκύημα της φαντασίας της. Αν το υποσυνείδητό της προσπαθούσε απεγνωσμένα να προφυλάξει την ψυχική της ακεραιότητα από το να διαλυθεί ανεπανόρθωτα, προβάλλοντας φρούδες ελπίδες για να καθησυχάσει την σκέψη μήπως...
