Yine kolumdaki acıyla uyandım. Hemşire serum takıyordu her zaman ki gibi. Adının Gamze olduğunu hatırladığım hemşire bana gülümsedi ve "Günaydın canını acıttıysam Özür dilerim" dedi. Zoraki bir gülümsemeyle karşılık verdim "Sorun değil alıştım artık". Gamze hemşirenin yüzündeki gülümseme düştü ve dışarı çıktı. Yanımdaki prizde şarj olan telefonumu aldım ve anneme mesaj attım:
Gönderilen: Annem 💞
"Neredesiniz?"
Normalde her sabah annem yada babam yanımda olurdu. 1 aydır bu hastaneden dışarı çıkamıyordum.
Adım Lara. 17 yaşındayım. Kanser hastasıyım. 2 ay önce vücudumda oluşan morluklar, aşırı zayıflama ve halsizlik şikayetiyle bu hastaneye geldim. Bazı testler sonucunda kanser olduğumu öğrendik. Çok fazla ilerlemişti. İlk başlarda evde kalmama izin veriliyordu ve kemoterapi tedavisi evde yapılıyordu ama su 1 aydır çarşıya bile bi kaç kere çıkmıştım.
20 yaşında Zehra adında ablam ve 14 yaşında Efe adında kardeşim var. İstanbul da yaşıyoruz. Ama ablam okumak için geçen sene Kayseri'ye gitmişti. Şimdiye kadar sadece 1 defa ziyaretime gelmişti. Arada bir arıyordu ama hemen işi olduğunu söyleyip kapatıyordu. Ben ablamı ne kadar sevsemde o beni pek sevmiyordu sanırım...
Telefonuma gelen bildirim sesiyle sıçradım. Annemden gelmişti.
Kimden: Annem 💞
"Yarın işe başlayacağım için eve döndüm. Baban da çok yorgundu biraz dinlenmek istedik. Bugün gelebileceğimizi sanmıyorum. Malum kardeşin okulundan kaldı. Bugünlük kendine iyi bak."
Nedensizce kendimi huzursuz hissetmiştim.
Gönderilen: Annem 💞
"Peki sağol."
Annemle aram eskiden hiç iyi değildi. Hastalığımı öğrendikten sonra da biraz değişsede yinede soğuktu. Ama az da olsa sarılması bana güç veriyordu. Babamla aramı sorarsanız bana her ne kadar destek olsa da her zaman birbirimize soğuktuk. Gözlerimi yumdum ve uyumaya çalıştım fakat başarısız oldum. Serumdan rahatsız olmuştum duvardaki hemşire çağırma düğmesine bastım. Gamze hemşire 2 dakika geçmeden telaşla içeri daldı. "Noldu?" Dedi. Sesi endişeliydi. Bu kadın neden böyle davranıyor anlayamıyordum. Sürekli benimle ilgileniyordu. İzin günlerinde bile ziyaretime geliyordu.
Gülümsedim ve "Bişey yok sadece serumu çıkarabilir misin diyecektim." Derin bir nefes alıp yanıtladı.
"Az kalmış zaten birazdan çıkarabilirim."
Gamze hemşirenin sarı saçlı,kısa boylu çok sevimli bir görünümü var. Sürekli gülümsüyor. Tahminimce 40-45 yaşlarında idi.
"İstersen biraz sohbet edebiliriz" dedi gülümseyerek. Karşılık olarak kafa salladım. "Annenler bugün gelmedi sanırım" dedi soru sorar gibi. Yüzü biraz düşmüştü. "Evet yarın annem işe başlayacakmış. Ve kardeşim okulundan geri kaldığı için bugün gelmediler" diyerek karşılık verdim. Yataktan doğrulmak istedim. Kolumdan tutup bana yardımcı oldu. Beyaz yüzlü yastığa baktım. Her zamanki gibi saçlarım dökülmüştü. Bi kaç ay önce biri gelip o gür saçların dökülecek deseler güler geçerdim. Kemoterapiye başlandığından beri Gerçekten saçlarım çok az kalmıştı. Gamze hemşire de yastığa bakıyordu. "Sanırım artık saçlarını kesmemiz gerek. Emin ol daha sonralarda eskisi kadar olmasada gür çıkacak" diyip gülümsedi. "Bu benim için gerçekten çok zor. Ama artık zamanı geldi sanırım." Diye karşılık verdim. Kolumda ki serumu çıkarttı. Ayağa kalkmama yardımcı oldu. Koluma girip beni sandalyeye oturttu. "Bekle ben geliyorum" diyerek odadan çıktı Gamze hemşire. Son kez aynada saçlarıma baktım. Sonra da yüzümü incelemeye başladım. Kaşlarım çok az kalmıştı. Kirpiklerim yok denecek kadar azdı. Son kez saçlarımı taramak için tarağı elime aldım. Tam saçlarıma götürürken Gamze hemşire içeri girdi. Ona dolu gözlerle baktım. Onunda gözleri dolmuştu. Acı acı gülümsedi. "İleride daha gür olacak saçların. Kanseri yeneceksin eminim." Dedi ve yanıma geldi. Elimdeki tarağı alıp çekmeceye koydu ve getirdiği makinayı kafamda gezdirmeye başladı. Başımı yere eğdim. Ve gözlerimi yumdum. Gözlerimden yaşlar süzülmeye başlamıştı. Aradan 5-6 dakika geçti. Gamze hemşire "Tamamdır" dedi fısıltılı bir sesle.
Gözlerimi açtım. Yere baktığımda saçlarımı gördüm. Kafamı kaldırıp aynaya baktım. Artık saçlarım yoktu. Gamze hemşireye teşekkür edip uyuyacağımı söyledim. Oda gülümseyip çıktı. Anneme mesaj attım
Gönderilen:Annem 💞
"Saçlarımı kazıttım."
Ve uykuya daldım...
2 saat sonra
Telefonuma gelen bildirim sesiyle gözlerimi açtım. Mesaj annemdendi.
Kimden:Annem 💞
"Sevindim. En kısa zamanda yanına geleceğiz."
Cevap verme gereği duymadan hastane koridoruna çıktım. Kantine doğru yürümeye başladım. Herkes bana bakıyor gibi hissediyordum. Sanırım bu duruma alışmam zor olacaktı. Birden cüzdanımı almadığım aklıma geldi. Odama doğru ilerlemeye başladım. Birden birisi bana çarptı ve yere düşmeme sebep oldu. Kafamı kaldırdığımda uzun boylu,esmer, saçları pek uzun olmayan ama gayet yakışıklı bi çocuk gördüm. Rüyada gibiydim. Bana elini uzattı ve gülümsedi. Elini tuttum ve ayağa kalktım. "Çok özür dilerim benim hatam."
"Önemli değil" diyerek karşılık verdim. Birden başım döndü en son hatırladığım endişeli bir şekilde doktor çağıran o çocuk.....
Tanıtım gibi bişeydi bu bölüm. Umarım beğenirsiniz.
