O gece hayatımın tüm
monotonluğunu ve hayallerimi alıp beraberinde götürdü. Aslında garip bir hikayem olsa da bunları yaşayacağım aklımın ucuna bile gelmedi kim derdi ki okuduğum romanlarda yaşananları bir gün gerçekte başıma geleceğini ...
Eveettt sonunda bin kişiye ulaştık ve ben de size bir teşekkür mahyetinde bir bölüm yazdım :-):-) Nice binlere yüzbinlere diyor siz okuyup votelemeye davet ediyorumm ..
Hayır bu gerçek değildi şuan bir tür rüya görüyor olmalıydım o ölmüştü yani ölmüş olmalıydı çünkü Aras o evde ki herkes öldü diyerek beni oradan kaçırmıştı . Aras'la beraber şelaleye gittiğimiz de bayılmış uyandığımda ise bir arabayla oradan uzaklaştığımız zaman anlamıştım ama şuan da karşımda bana o evde kaldığımız süre boyunca soğuk davranan nerdeyse hiç konuşmadığım Giray vardı ellerini ağzımdan çekti ve kafasını bana yaklaştırıp sessizce "Mahi gidelim tehlikeli "kelimelerini söyledi sòyledi ama kelimeler bana ulaşmıyordu beynim sürekli o günü düşünüyor onun nasıl hayatta olduğuna kafa patlatıyordum. .
Oradan uzaklaşmak için bir harekette bulunamıyordum peşimde ki adamlar her an gelebilirlerdi ama ben hala transtaydım. Sonun da transtan çıkıp kendime bir çimdik attım ama hala karşımdaydı demek ki gerçekti ve beni süreklemeye başladı."Mahi acele etmeliyiz bizi her an bulabilirler "söylediklerinde haklıydì onunla birlikte gitmeli burdan bir an önce uzaklaşmalıydım yoksa beni öldürebilirlerdi.
Bir süre koştuktan sonra arabam ilerde diyen Giray'a kafa sallayıp hızlandım etraftan sesler geliyordu seslerin o adamlardan olması beni tir tir titretirken siyah jipe bindim Giray da bindikten sonra son sürat uzaklaştık nefesim düzene girince ona "sen ölmemiş miydin ?soruma karşılık soğuk bir şekilde gülümsedi ve bana "çok safsın Mahicik "demesiyle ona kaşlarımı çatarak "ne demek istiyorsun açık konuş "gülümsemesi daha da yayıldı "birazdan her şeyi öğreneceksin az sabret " sözlerine kızsam da şuan da yapabileceğim bir sey yoktu sonuçta beni kurtarmıştı o ormanda daha fazla koşamaz kesin yakalanırdım.
Ormanlık yol bitmiş ana yola girmiştik , bir iki saat kadar süren yol iyice canımı sıkmaya başladı sürekli yollarda bir oraya bir buraya sürükleniyordum bu daha ne kadar sürecekti ?hep kaçmak zorunda mı kalacaktım böyle yaşamayı istemiyor genlerimden binlerce kere nefret ediyordum neden bende normal insanlar gibi üniversiteye gidip atanacağım günü beklemiyordum ki eminim vampirlere inanan insanlar vardı( tıpkı önceki ben gibi önceden kitapları okur keşke bir gün vampir olsam derdim hatta çocukken kanayan parmağımda ki kanları emer vampirim diye ortalarda gezinirdim oysa şuan tam bu durumun ortasındaydım ve buna lanet ediyordum hayat gerçekten çok garipti) acaba Aras benim evde olmadığımı fark edince ne yapacaktı beni arardı ama bulabilir miydi bilemiyordum keşke ona beni de götür deseydim hem nasıl olur da beni bir başıma bırakır giderdi .Gözlerim dolu dolu kararmak üzere olan havanını kızıllığına bakıp ağlamaya başladım neden ağladığım hakkında bir fikrim yoktu sadece yaşlar gözlerimden akıyordu sebepsizce bana sormadan ... Benim derdim neydi kurtulmuştum işte o adamlardan ama bu içimdeki tuhaf histe neyin nesiydi hem söylerdim Aras'ı ararlardı ve gelir beni alırdı belki bu şehirden uzaklaşırdık.Bir süre ağladıktan sonra gözlerim yanmaya başladı ağırlaştı ve kendimi uykunun kollarına bıraktım aklımda iki soru : Giray nasıl ölmemişti diğereleri de yaşıyor olabilir miydi ve beni nasıl bulmuştu?Aras beni ne zaman almaya gelecekti?
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
