Promises {dutch Harry Styles Fanfiction}

019

019

LANA'S POV

Hoe kan hij... Ik ben boos. ik ben zo boos. We hadden zo leuke avond en dan doet hij dit... Ik ren door de straten. Ik zie niks door de tranen voor mijn ogen. Ik ben op College. Ik ren naar de kamer waar Rachel en ik slapen. Trillend maak ik de deur open. "Lana?" Ik kijk Rachel aan tranen lopen over mijn wangen. "Meisje, wat is er gebeurt?" Ze zet me neer op de bank met een kop thee. Ik vertel het hele verhaal. Rachel luistert aandachtig. "Dit kan echt niet.. Wat hij doet... Ik denk dat hij het doet uit onzekerheid. Hij denkt dat hij niet goed genoeg is." zegt Rachel. Ik haal mijn schouders op. "Ik ga slapen." Zeg ik en ik kruip vies mijn bed in.

De wekker gaat. Vandaag weer naar school. Ik sta op en maak me klaar voor school. Piekerd over Harry. "LAAN, Gaan we nog ff naar starbucks voor school?" Roept Rachel vanuit de bad kamer. "Yep." Ik pak me tas in en samen lopen we naar de starbucks.

We staan in de rij. De deur gaat open en er komt iemand achter ons in de rij staan. Rachel duwt met haar elleboog in mijn zij. Ik kijk achter om en kijk recht in de smaracht groene ogen van Harry. Zijn ogen lichten op. Een onzekere glimlach vormt op zijn gezicht. "Harry, Lana. Ga even naar buiten.." Zegt Rachel. Ik knik en loop met een snelle pas naar de deur. Harry volgt me. Hij heeft een grote zwarte jas aan. Zijn krullen zitten door de war. Rode kringen zitten om zijn ogen. Alsof hij heeft gehuild. "Kom" Harry pakt mijn hand en samen lopen we over het Campus plein. "Het spijt me.." Zijn stem piept. Zijn ogen kijken me aan. Ik weet niet wat ik moet zeggen. "Ik ben heel heel verliefd op je Lana. Maar ik ben slecht voor je. Jij kan beter krijgen. Ik kan je niks geven. Ik had het gisteren niet moeten zeggen. Ik had dat echt op een andere manier moeten zeggen. Maar het is wel de waarheid." Zegt Harry. Hij pakt allebei mijn handen vast. Woede borrelt in me op. Hoe kan hij dat tegen zich zelf zeggen. "Jij bent niet slecht voor mij. ik voel me fijn als ik om jou heen ben." Zeg ik. Harry kijkt naar onze handen, verstengeld in elkaar. Zijn hoofd schud van nee. Mijn hart breekt in een duizend stukjes. Hij wil niet veder met me. Zijn greep om mijn handen heen verslapt. "Nee Lana, Ik ben slecht voor je. Aleen zie je dat zelf nog niet in." Zegt hij bijna fluisterend. "Ik hoef me helemaal niks te in te zien. Ik ben niet achterlijk. Ik weet wat goed voor me is, en slecht. JIj bent goed voor me. Dat is zeker." zeg ik. "Nee lana, Het is beter zo." Hij drukt zijn lippen op mijn voorhoofd. Langzaam laat hij mijn handen los. De warmte van zijn handen is weg. Mijn hofd duizeld. Hij heeft het uitgemaakt. Ik kijk op. Ik zie Harry weg lopen. Hij loopt altijd krom. En leunt meer naar zijn linkerbeen. Hij kijkt om. Tranen lopen over zijn wangen. Waarom huilt hij. Hij maakt het uit. Hij verdwijnt de hoek om. Dit was waarschijnlijk de laatste keer dat hij zo dicht bij me was. "Lana, Hoe ging het?" Rachel komt op me af gerent. "Harry heeft net mijn hart in duizend stukjes gebroken." snik ik. Rachel aait over mijn rug. "Kom we skipen school, we gaan films kijken en chocolade eten." Ik knik en loop achter haar aan.