Wings of Silver

Deel 5

Mijn arm begon pijn te doen omdat Maddy er zo aan zat te sleuren. Ze trok me mee door de lange donkere gangen die steeds donkerder begonnen te worden. We liepen eindeloos door, tenminste zo leek het, en ik begon me af te vragen of Maddy wel wist waar we heen liepen, toen we in de grote hal aan kwamen. Het rook er naar avondeten en mijn maag begon te rammelen.

Maddy keek me beschuldigend aan, "zeg me niet dat dat jouw maag was."

"Goed, dan was het niet mijn maag," zei ik tegen haar opgetrokken wenkbrauw. Ze rolde met haar ogen.

"Dus zijn we hier voor diner?" Vroeg ik toen ze niks meer zei en stil bleef staan. Ik kreeg geen reactie en probeerde mijn arm los te wiebelen. Toen ik bijna los was, greep Maddy mijn arm steviger vast.

"Ik zie niemand, kom op." Ze trok me weer mee en ik bood geen verzet, ik was niet gek.

Maddy trok me mee naar de deur aan het begin van de grote hal en dus begon ik mijn protest.

"Ik ga niet naar buiten zonder jas," geen reactie. "Ik wil niet verkouden worden," nog steeds niks. "Maddy," ik kreeg oogcontact, maar we waren al bij de deuren. Ik zuchtte en Maddy gooide de deuren open. Huiverend ging ik naast Maddy staan, maar het duurde niet lang of ze sleepte me al weer mee.

"Kan je me los laten?" Ik viel bijna achterover toen ze dit deed. Maddy zette nog een paar stappen en stond toen ook stil. voordat mijn ogen aan het donker waren gewend was Maddy al trots in het midden van de rood met witte cirkel gaan staan. Nou ja, het was meer een halve cirkel aangezien hij tegen de school aan stond.

"Waarom zijn we hier?" Vroeg ik, klaar om weer naar binnen te gaan. Ik sloeg mijn armen over elkaar, deels omdat ik het koud had en deels omdat ik niet wilde dat Maddy mijn arm nog verder zou mishandelen.

"Avontuur," was alles wat ze zei. Ik staarde haar aan. Waarom verbaasde het me nog dat ze zo was?

"Goeie reden, maar ik heb honger." De wind stak op en kroop onder mijn shirt.

"Dat zal me een worst wezen."

Ik stapte onder het rood-witte lint door om bij Maddy te komen staan. "Waarom zit dit lint hier in vredesnaam? Er is hier niks bijzonders te zien."

"Misschien heeft een leraar die het niet meer zag zitten tijdens de zomervakantie zelfmoord gepleegd," zei Maddy verveeld.

"Grappig, maar alle leraren leven nog en blijven hier niet tijdens de zomervakantie." Ik draaide een rondje en bestudeerde de grond om me heen.

"Het was er ook al voor de zomervakantie," zei Maddy.

"Echt? Het is me nooit opgevallen."

"Dat komt omdat je altijd aan het leren bent of stomme spelletjes speelt met Sander," Maddy haalde haar schouders op en sloeg haar armen ook over elkaar. Ik kon zien dat ze het koud had, ze had kippenvel op haar armen.

"Het zijn geen stomme spelletjes en er is hier ook niks dus kunnen we weer naar binnen?"

Maddy stootte me aan, "waar is je gevoel voor avontuur? Kom op, er moet hier iets zijn." Ze liep naar de muur en begon hem te betasten alsof ze opzoek was naar een verborgen... iets.

"Wat ben je aan het doen?" Lachte ik.

"Dit doen ze ook altijd in films, ik zoek een geheime deur. Help eens mee." Ze keek me boos aan over haar schouder toen ik niks deed.

"Goed, ik kom er al aan." Ik liep ook naar de muur en begon hetzelfde te doen als Maddy deed. Ondertussen stond ik met mijn schoenen mooi in de modder.

"Dit is inderdaad wel heel avontuurlijk," merkte ik op.

Maddy gaf me een waarschuwende vinger, "wacht maar tot we iets vinden, ik weet zeker dat we zo iets vinden."

Ik maakte een verrast geluid en Maddy gilde meteen, "ik zei het toch! Wat heb je gevonden?"

Met grote ogen keek ik haar aan, ze leek zeer blij met mijn vinding. "Ik heb een steen gevonden die heel goed is vast gemetseld," zei ik serieus. Maddy gaf me een tik tegen mijn schouder.

"Verdomme, ik dacht dat je echt wat had."

"Je hebt te veel boeken gelezen. Oh nee, je leest nooit. Je hebt te veel films gezien dan," plaagde ik haar.

"Ach, houd je mond. Zonder mij zou je nooit wat beleven," ze lachte alweer.

"Nee, en zonder jou zou ik nu ook gewoon aan het eten zijn," zei ik met een nep boze blik.

"Goed, dan gaan we toch eten. We moeten niet vergeten aan Sander te vragen hoe hij is afgewezen." Maddy worstelde zich tussen de bosjes door terug naar de ingang van de school.

"Je weet niet of hij-" Er klonk een scherp geluid, alsof iets ijzer raakte. Maddy stond meteen naast me.

"Dat was jij, toch?" Vroeg ze me fluisterend.

"Niet echt een geluid dat ik normaal maak."

"Misschien ben je ergens tegenaan gekomen."

"Ik heb niks gevoeld," zei ik, maar Maddy dook al naar de grond.

"Til je voet eens op," commandeerde ze.

"Welke?"

"Weet ik veel, stap maar naar achter of zo." Ik stapte braaf aan de kant. Maddy begon meteen als een gek aarde weg te halen.

"Jezus."

"Bedoel je mij?"

Maddy negeerde me, "het is een luik." Ik lachte en kreeg meteen weer een boze blik van Maddy toegeworpen.

"Oh, dus het is echt een luik?"

Ze negeerde mijn vraag en groef nog wat aarde weg, "ik denk dat hij open kan."

Ik stapte iets naar voren zodat ik over Maddy's schouder mee kon kijken. Ze had een zilveren spiegelend luik opgegraven en begon nu te sleuren aan het handvat.

"Jemig, dit ding is top zwaar."

"Hulp nodig?" Ze negeerde me alweer en stond met een kreunend geluid op zodat ik naar achter moest springen om niet tegen haar op te knallen. Toen ze eenmaal rechtop stond, stond het luik voor haar open.

"Oh, cool."

"Avontuurlijk," zei ze grijnzend. Toen gebaarde ze dat ik eerst het luik in mocht.

"Ik ga daar echt niet in." Ik zette voor de zekerheid nog een stap naar achter.

"Dan ga ik," zei ze triomfantelijk voordat ze het zwarte gat instapte. Ze klom omlaag naar Joost mag weten waar en al snel kon ik haar niet meer zien. Het was gewoon te donker. Ik stond op het punt ook omlaag te klimmen toen ik achter me een donkere stem hoorde.

"Wat denk je dat je aan het doen bent?" 

Verschrikt draaide ik me om, het was Diederik.

"Niks?" Ik kon echt niet liegen, had ik nu Maddy maar bij me.

"Dit lint hangt er niet voor niks," zei hij voordat hij eroverheen stapte en het voor mij omlaag hielt. Hij gaf me een zetje in mijn rug.

"Jij mag naar de directeur gaan." Braaf stapte ik over het lint heen en liep ik naar de ingang van de school. Achter me hoorde ik Diederik het luik dichtgooien. Hopend dat Maggie zelf uit het donkere gat zou komen liep ik terug naar de school. Met de ogen van Diederik die een gat in mijn rug brandde kon ik niet terug om Maddy te helpen.

----------------------

Was ik tussen het lezen van mijn boek en het leren van Duits door vergeten dat het donderdag was? Nee, tuuuuurlijk niet.

Tot schrijvens - L