Wings of Silver

Deel 9

Ik zat extra vroeg aan het ontbijt met Maddy. Ze had me zo ver gekregen om in het weekend extra vroeg op te staan. Hoe precies wist ik niet eens meer. Mijn ogen voelde zwaar en slaap was het enige waar ik aan kon denken. Ik zuchtte toen Maddy meer brood op mijn bord gooide.

"Wat? Je moet goed eten, je bent dunner dan Sander en hij is nog in de groei," zei Maddy met te veel energie voor zeven uur 's ochtends.

Ik wierp haar een vermoeide blik toe, "Sander is niet zo dun en misschien groei ik ook nog wel."

"Je mag blij zijn dat je groter bent geworden dan 1,50. Eet." Ik had moeten weten dat Maddy geen tegenspraak duldde.

"Ik ben 1,69 en dat is prima," mompelde ik.

Maddy lachte, "ja, met hakken van negen centimeter zeker." Ik stak mijn tong naar haar uit en prikte wat in het nieuwe broodje op mijn bord.

"Mens, eet!" Maddy trok een teleurgesteld gezicht, "ben je weer aan het peinzen?"

"Ik heb genoeg redenen om te peinzen, mens," zei ik spottend.

Maddy trok mijn bord onder mijn neus vandaan en gooide een grote lading hagelslag op het half vergane broodje. De geur van de chocolade wekte mijn maag, misschien had ik toch niet genoeg gegeten. "Als jij het niet opeet, dan doe ik het wel," mopperde Maddy.

Mijn korte lach galmde door de lege hal heen. Vroeg in de ochtend was het hier nooit druk en bleef het geluid vaak hangen. "Dat is gewoon een excuus zodat jij meer kan eten."

"Wist ik veel dat jij nog steeds zat te peinzen, maar het is wel goed. Het is nog vroeg.," Maddy wierp een blik door de ramen in de grote hal, "en nog half donker. We kunnen altijd op avontuur gaan."

"Ja, want ik wil ook mijn zaterdagen in het kantoor van een leraar doorbrengen," zei ik sarcastisch. "Luister, ik heb het al vaak genoeg gezegd. Die gang heeft niks met ons te maken en Diederik was vast, ik weet het niet, voor een project bezig."

Maddy propte het laatste beetje brood naar binnen, "Cool, stop dan met peinzen. Zullen we iets leuks gaan doen vandaag?"

"Wat dacht je van weer in bed gaan liggen?" Zei ik sarcastisch.

Maddy trok een sip gezicht, "je gebruikt mijn beste wapen tegen me."

"Je slaaptekort?"

"Nee, sarcasme."

Ik zuchtte, "Goed, wat wil je dan gaan doen?"

Maddy haalde haar schouders op, "eerlijk gezegd wil ik vliegen."

Ik ging met mijn nagels langs de ruwe rand van tafel en schraapte kleine stukjes hout weg, "dat mag officieel niet."

"Ach, wat maakt dat nou uit," Maddy bewoog haar armen enthousiast op en neer alsof ze vloog. Ik rolde met mijn ogen.

"Kunnen we niet iets simpels doen zoals lopen?"

Maddy lachte, een aanstekelijke lach waarbij ze bijna achterover uit haar stoel viel. Ze greep de rand van de tafel vast voordat dat kon gebeuren en grijnsde naar mijn afkeurende gezicht, "wat is er nou leuk aan lopen?"

"Het feit dat ik er niet nog meer detentie voor kan krijgen," zei ik zo serieus mogelijk tegen haar sprankelende ogen.

"Ugh, je bent zo saai geworden sinds-"

"Sinds ik elke zondag vast zit omdat iemand me had overtuigd om op avontuur te gaan?" Vroeg ik.

"Oh, kom op. Je weet dat ik me daar schuldig over voel. Bovendien moeten we iets spannends doen anders begin je weer te peinzen," probeerde Maddy.

"Pech, dan peins ik maar. We gaan lopen, of schaken, als je dat liever hebt?"

Maddy trok een vies gezicht, "jij je zin, dan gaan we lopen. Alles beter dan voor de 276e keer schaak gezet te worden.

Ik grijnsde naar haar, "jammer, schaken had mijn voorkeur." Ik pakte onze borden van de tafel en stapelde ze op elkaar, het gerinkel van het bestek weergalmde door de hal. We liepen naar een van de deuren, ik liep in elk geval, Maddy slofte, waar ik op een tafel de borden neerzette. Net toen we door zouden lopen naar onze kamer kwam River door de deur de hal binnen. Maddy keek meteen de andere kant op.

"Hoi," zei River tegen mij, of ons, het was niet helemaal duidelijk. Er zat geen vriendelijkheid in, maar ze had in elk geval iets gezegd.

"Hey," groette ik River, ik glimlachte er zelfs bij, gewoon voor het idee. Toen liep ik met Maddy de hal uit.

"Wat was dat?" Vroeg Maddy met een vies gezicht.

"Trek niet zo'n gezicht. Ik voel me nu wel verplicht om op z'n minst een beetje aardig tegen haar te zijn. Voor Sander," probeerde ik uit te leggen.

"Fuck Sander," zei Maddy terwijl ze met haar armen gebaarde en mij bijna in mijn gezicht sloeg. Ik dook net op tijd aan de kant.

"Ja, zo denk ik er niet over. We weten dat ze een manimal is. Ze hoort hier. Half. Ze hoort hier soort van," ik zuchtte toen mijn uitleg zelfs in mijn oren ongeloofwaardig klonk. "Je hebt zelf gezien hoe Sander erover is. Ik kan niet zomaar meer... gewoon. Ik moet wel."

Maddy lachte, "ja, dat was echt duidelijk. Pak je jas." Maddy hielt de deur voor mij open. Ik liep de kamer in en haalde onze jassen van de hoek van Maddy's bed af. Toen ik weer buiten onze kamer stond gooide ik een jas naar Maddy, die de deur van onze kamer keihard dicht smeet.

"De rest sliep nog," zei ik.

Maddy grijnsde, "weet ik, dat is juist het leuke."

Het was behoorlijk koud in het bos. Het was behoorlijk koud in het algemeen. Het was niet voor niks winter. Maddy was voor het eerst vandaag langer dan een minuut stil geweest, het was iets om trots op te zijn, maar de stilte zette me aan het denken. Ik wist zeker dat Diederik vorige week naar plattegronden had zitten kijken, ik dacht dat ze van de school waren en ik dacht dat ik wist waarom hij er naar keek. Het klopte gewoon ergens niet helemaal.

Ik trapte een dennenappel die voor mijn voeten lag weg. Ik vond het vervelend als ik iets niet snapte. Ik kon er niet tegen om dit niet te begrijpen. Er moest iets zijn wat ik hier miste, maar ik kon niet bedenken wat.

"Stop," zei Maddy zo plots dat ik stil bleef staan op het pad.

Maddy zuchtte, "niet met lopen, stop met denken. Ik zie je wel denken. Ik hoor je hersenen bijna kraken."

"Er klopt gewoon iets niet. Ik moet iets missen. Ik snap niet waarom Diederik naar een plattegrond van de school zou kijken," ik begon weer vooruit te sjokken.

"Fout, je weet het wel. We hebben dit al eerder besproken, Diederik keek naar de plattegrond omdat hij ook niet weet waarom het luik er zit. Hij wist vast niet van het bestaan af tot wij als super spionnen-"

Ik onderbrak haar geratel, "maar waarom zou hij het niet weten. Hij wist dat hij ons er weg moest sturen."

"Weet je, we kunnen erachter komen door opnieuw dat luik... Ow!" Maddy hielt haar armen beschermend voor haar hoofd en keek me boos aan nadat ik was gebukt om een dennenappel op te pakken en naar haar hoofd te gooien.

"Weet je, je hebt gelijk. Misschien moet ik er niet zo veel over na denken. Zou je nog steeds een eindje willen vliegen, wedstrijdje misschien?" Vroeg ik aan Maddy, die zich nog steeds achter haar armen verschool. Het enige wat ik van haar gezicht kon zien was een grijns die zich langzaam vormde.

"Als het me dit keer lukt om te transformeren ga ik je zo inmaken," zei ze enthousiast.

—————————————————
Alweer te laat, sorry. Tegenwoordig is het een wonder als ik op tijd ben, dat spijt me zeer. Een voordeel, dit keer ben ik tenminste niet een week te laat.

Tot schrijvens - L