Wings of Silver

Deel 7

"Dit kan echt niet," zei Maddy voordat ze de film op pauze zette.

"Dit kan helemaal wel. Ik zou het ook doen," protesteerde ik.

"Nee, dit is onzin. Ze laten haar gewoon achter om maar dood te gaan in de brand."

"Ze stelde het zelf voor! Plus ze zou het hele team ophouden en dan zou iedereen dood gaan."

"Of ze zouden het allemaal overleven." Maddy sprong van het bed af en sloeg stellig haar armen over elkaar.

"Ja, maar er was een grotere kans dat ze allemaal dood zouden gaan. Het was of een al gewonde persoon die zou overlijden, of het hele team. Dat is een leven tegenover vier levens." Maddy draaide haar rug naar mij toe.

"Kunnen we verder kijken?" Vroeg ik toen ze niks meer zei.

"Nee, ik vind het een stomme film. Je hebt een stomme smaak in films," zei ze eigenwijs. Ze was zo koppig, maar ik kon ook koppig zijn.

"Je mag je heus wel eens opofferen voor mij. Dan kijk je maar een keer een stomme film, of wil je dat ik-" Begon ik.

Maddy draaide zich met een ruk om, "waag het om dat te zeggen, dat is niet waar het nu over gaat."

"Goed, dan zeg ik het niet, maar ik kan natuurlijk altijd even tijd maken om met de directeur te gaan praten, vooral als we nu toch geen film kijken. Ik kan nu zo naar hem toe lopen en vragen of jij ook elke zondag in detentie mag zitten."

Maddy gromde, "Jij je zin." Ze klom haar bed weer op, "dan kijken we verder. Ik zou niet graag elke zondag in detentie willen zitten."

"Nee, ik ook niet, maar toch zit ik daar elke zondag vast omdat iemand," ik keek haar beschuldigend aan, "zo graag op avontuur wilde."

"Voor hetzelfde geld hadden we wat gevonden," ze haalde haar schouders op.

"We hadden wat gevonden, maar jij was zo stom om geen zaklamp mee te nemen. Eerlijk, wat verwachtte je? Het was avond en donker, dacht je dat de zon je bij zou staan als je licht nodig had?"

"Ach hou op, ik heb het al minstens vijf keer gehoord. Het is mijn schuld dat je nu elke zondag in detentie zit en het is allemaal slecht en blahblahblah," ze rolde met haar ogen. Ik zei niks, ze had gelijk, maar het was oneerlijk dat ik in detentie zat terwijl haar schuld minstens net zo groot was.

Na een lange ongemakkelijke stilte stootte Maddy me aan, "eerlijk gezegd zou ik wel willen weten waarom we daar niet mochten komen. Vrij strikte maatregelen voor een stukje gras als je het mij vraagt."

Ik haalde mijn schouders op, "Als iedereen daar geheime agent Maddy style zou gaan zoeken, dan zouden we binnen de kortste keren een heleboel leerlingen met gebroken armen en benen hebben. Dat gat was vrij diep."

"Viel wel mee eigenlijk. Het leek wel vrij oud. Misschien hebben ze pas net ontdekt dat het er zit."

Ik lachte, "ja, of het wordt al jaren gebruikt om kinderen weg te smokkelen wanneer ze niet goed genoeg hun best doen op school."

"Zou je denken?"

"Nee, ik zou het niet denken. Ik probeer aan te geven dat dit volledige onzin is. Natuurlijk hebben ze het niet pas ontdekt. Er moet iets gebeurd zijn dat..." ik probeerde na te denken. Wat kon er zo erg zijn dat het hele gebied om het luik heen meteen moest worden afgesloten.

"Misschien moeten we nog een keer gaan kijken," stelde Maddy voor.

"En detentie krijgen voor de rest van mijn leven? Nee dank je, liever niet," zei ik pissig.