Wings of Silver

Deel 13

Via een paar bussen was ik thuis gekomen. Het was vermoeiend om in de bus te zitten, met de warmte en de enorme hoeveelheid mensen die vlak voor kerst allemaal nog ergens heen wilde. Ik was een paar keer bijna in slaap gevallen, maar was uiteindelijk thuis gekomen zonder ook maar een halte te missen. Nog iets eerder dan geplant ook. Ik was zelfs zo vroeg dat de deur nog op slot zat. Ik viste een sleutel uit mijn tas en gooide de deur open.

"Hallo?!" Het kaatste tegen de muren en galmde het hele huis door. Geen antwoord. Ik probeerde het nog een keer, harder, maar niemand leek thuis te zijn. Dat verklaarde waarom de deur op slot zat. Ik liep naar boven om mijn koffer vast op mijn kamer te zetten. Toen ik mijn koffer een hele verdieping omhoog had gesleept zette ik mijn koffer even neer om uit te rusten en rond te kijken. Mijn moeder had nog wel eens de neiging om plotseling een muur opnieuw te verven of een tapijt ineens te laten veranderen. Voor zover ik kon zien was er nu niets veranderd. Ik keek verder rond terwijl ik op mijn koffer ging zitten. Het bleek geen goed idee, mijn koffer donderde om en ik viel meteen achterover, met mijn hoofd eerst tegen de deurkruk, die de deur opende, en toen op de grond.

"Au," zei ik tegen niemand in het bijzonder. Ik keek verdwaas om me heen, ik was in de kamer van mijn broer beland. Tenminste, het was waarschijnlijk de kamer van mijn broer. De hele kamer was bezaaid met troep. Ik kon niet alles meteen plaatsen, het bureau was het eerste wat ik herkende. De stoel die ervoor stond was bezaaid met kleding, alle lades stonden open en er was met iets gekliederd. Waarschijnlijk een van de pennen die op het bureau lagen. Het had een lelijke rode vlek achtergelaten op het blad. Het stonk in de kamer. Ik kon de geur niet plaatsen, vast een of andere deo, hoewel het wel bekend rook. Ik schudde mijn hoofd, op reis en dan je kamer zo achterlaten. Ik pakte mijn koffer op en liep de kamer weer uit, de deur sloot ik netjes weer achter me.

X

Ik had uitgekeken naar het samenzijn met mijn moeder deze vakantie. Ik denk niet dat mijn moeder uit had gekeken naar het samenzijn met mij. Ze had het constant druk. Ik weet niet precies waar ze mee bezig was, maar ze kreeg talloze telefoontjes van vader en verstopte zich meestal in mijn vader's werkkamer. Ik mocht koken, want daar had zij geen tijd voor. Met kerst had ik besloten uit te pakken, een vijf gangen diner te doen. Ze had tijd voor de eerste twee gangen, toen vertrok ze weer, met een waarschuwing dat ik niet te veel mocht eten. Ze stuurde me vroeg naar bed, weigerde tv met me te kijken of bordspelletjes met me te spelen en had geen cadeautjes voor me gehaald. Onder de boom lag maar een pakje, die van mijn broer. Het zag er triest uit, vooral omdat de boom niet echt goed versiert was. Ik had hem zelf moeten versieren en kon de piek er niet op zetten omdat ik te klein was. Mama had erbij gekund, als ze tijd had gehad. Ik pakte het cadeautje van Rex toch maar uit. Het was een boek. Ik las het niet, zette het weg in onze grote boekenkast en keek er niet meer naar om.

X

"Sarah?" Riep mijn moeder van beneden, ik was waarschijnlijk te laat met het eten klaarmaken naar haar mening.

"Ja?"

"Wil je even naar beneden komen?"

Nee.

"Ja." Ik trok mezelf uit mijn stoel en sleepte mezelf van de trap af. Het was bijna voorbij, dan mocht ik weer naar school. Om te bedenken dat ik zin had gehad in deze vakantie.

Eenmaal onderaan de trap zag ik mijn moeder staan, jas aan, klaar om weg te gaan. Of ik mee wilde naar de supermarkt, dat wilde ik niet. Dan mocht ik wel weer naar boven. Ik sjokte de trap weer op terwijl beneden de deur dicht en op slot werd gedaan. Het huis voelde eenzaam, zo leeg. Zonder erbij na te denken begon ik rond te dwalen door de lege gangen. Ik liep de keuken in, nam een paar kerstkransjes mee die over waren. Daarna dwaalde ik nog wat rond, over vloeren die ik al zo veel vaker belopen had. Uiteindelijk stopte ik voor de kamer van mijn broer. Ik mocht hier eigenlijk niet komen, maar ik voelde me toch aangetrokken tot zijn kamer. Waar was hij heen gegaan, vroeg ik mij af. Hij had er niks over gezegd in de brieven. Niet dat hij veel zei, maar waarom verstuurde hij ze dan toch? Het was ongewoon voor hem. Ik duwde de klink omlaag. Het geluid van het slot dat opende galmde door de lege gangen, luider dan het normaal klonk. Ik hielt me even stil, om te checken of ik niet door iemand ontdekt was. Ik wist dat ik alleen was, maar het idee van waar ik nu mee bezig was werkte op mijn zenuwen. Ik ademde in en uit, ik kon nu nog terug. Ik negeerde mijn zenuwen en stapte de kamer binnen.

Het was nog steeds dezelfde rotzooi als eerst, maar ik was vergeten hoe erg het was geweest. Zuchtend keek ik de kamer rond. Het bureau lag bezaaid met papieren, het werkte op mijn zenuwen. Hoe kon mijn broer hier ooit iets vinden. Ik schudde mijn hoofd, ik had hier niks te zoeken. Toch ging ik op het bureau af, de lades in. Er waren veel berekeningen, formules, een teken wat ik niet kon plaatsen bevond zich op sommige papieren, en toen, helemaal onderaan de stapel een document wat mij voor het eerst bekend voorkwam. Ik had in de bibliotheek van de school genoeg van deze documenten gezien, het was een plattegrond. Op het eerste gezicht was het een normale plattegrond, wat oud misschien, maar hoe beter ik de plattegrond bestudeerde, hoe meer er bij me terug kwam. Was dat daar niet een soort aula, en vier secties met kleinere kamers. Misschien een hotel? De kamers waren genummerd en na elk nummer stond een klein tekentje. Onderaan stond hetzelfde tekentje met als bijschrift:

"Kamers worden genummerd naar het experiment dat hier verblijft."

Ik bladerde verder door de stapel en vond meer papieren met een soort gelijke plattegrond. Sommige van de papieren hadden "testruimtes". Het gaf me de rillingen, wat zou hier allemaal plaatsgevonden hebben? Waar was dit gebouw überhaupt? Het kwam me bekend voor, kon het...

Een deur sloeg beneden dicht. Ik hoorde mijn moeder fluiten. Ik greep de stapel papieren waar ik doorheen aan het kijken was en vluchtte naar mijn eigen kamer. Snel stopte ik de papieren in mijn schooltas, voor nu kon ik er niet meer naar kijken, maar later, zo snel mogelijk, zou ik ze weer uit mijn tas halen.

X

Mijn moeder wilde die avond samen eten. Het was mijn laatste avond thuis, ik had besloten eerder terug te gaan naar school. Ik moest nadenken, weg van dit huis. Mijn moeder dacht echter dat ik nog huiswerk in te halen had. Het was een stille laatste avond. Mijn moeder probeerde mij aan het praten te krijgen, maar ik praatte niet terug. Ik zat tegenover haar, maar zag alleen maar het papier. "Naar het experiment dat hier verblijft." Dat klonk alsof de experimenten leefde. Waren testen uitgevoerd op mensen? Op dieren? Kon het papier zo oud zijn of was het slechts een kopie? Voor de zoveelste keer klopte iets niet, het voelde niet goed. Het was als een veel te ingewikkelde puzzel, waar ik niet eens alle stukjes van had. Ik moest de andere stukjes vinden.

—————————————————
:) - onverwachte update

Ik ga proberen twee keer per week te uploaden vanaf nu. (Ik ben zo blij dat ik dat kan zeggen) Op maandag en op donderdag.

Tot schrijvens - L