Wings of Silver

Deel 10

Dit was een van de ergste dagen sinds mijn geboorte, waarschijnlijk. Het begon allemaal met mijn enorme slaap tekort. Ik had wel eens gehoord dat pas wanneer je een baby kreeg je echt leerde functioneren op te weinig slaap. Ik had liever een baby gehad dan dit. Het was hel. De laatste paar dagen waren River en co alleen maar bezig met vechten. Waarover? Geen flauw idee. De muren tussen onze kamer waren net dik genoeg om het meeste geluid onverstaanbaar te maker terwijl het nog net irritant genoeg was om er niet doorheen te kunnen slapen. Alleen wanneer er echt werd geschreeuwd kregen we het mee. Het was door de week heen steeds erger geworden. Er was geen avond dat ze niet vochten, en als ze overdag wel stil waren, was dit een wonder. Oordoppen waren al aangeschaft, ik lag elke avond met mijn hoofd onder mijn kussen en ik deed zo, zo hard mijn best om het te negeren. Het lukte niet. Het lukte niemand. Daarom zaten we nu allemaal aan de tafel voor het avondeten terwijl onze wallen meer dan de helft van ons gezicht bedekte. Niemand had er wat van gezegd. Iedereen wist dat de ruzie waarschijnlijk over Sky en Sander ging. Iedereen wist dat het mijn schuld was. Iedereen wist dat als we erover begonnen tegen elkaar, wij net zo hard naar elkaar zouden schreeuwen als onze buren elke avond deden. Dat was niet iets wat we nu konden gebruiken, vlak voor de eerste toetsweek.

Maar goed, nadat ik vanochtend 3 uur slaap had gekregen, wat waarschijnlijk meer was dan ik in de laatste week had gekregen, had ik naar detentie gemoeten. Waar ik in slaap gevallen was, het was donker en rustig in het lokaal, ik kon er niks aan doen. Toen ik wakker was geworden stond er op het bureau waar ik aan had gewerkt warme chocomelk en een broodje pindakaas. Als je voor het eerst in een week goed hebt geslapen smaakt alles opeens beter, laat me je dat vertellen. Toen had Diederik mij subtiel ondervraagt over de gang bij de school. Ik moet toegeven dat het vreemd was, maar mijn brein was nog moe. Hij vroeg of ik er nog een keer heen was geweest, en om eerlijk te zijn was ik op dat moment heel erg blij geweest dat ik niet op Maddy's voorstellen in was gegaan. Ik had niet hoeven liegen, gelukkig. Diederik had alleen geknikt, daarna had hij me weggestuurd.

De middag was op zich prima. We hadden op onze kamer gezeten en met een half oor geluisterd naar het geschreeuw van de buren. Maddy en de tweeling waren gevlucht naar de bieb en Sander en ik waren gaan schaken. Ik had al snel gewonnen, maar dat was meer omdat Sander zo moe was en niet omdat hij nou zo slecht was in schaken. Normaal was hij een goeie tegenstander. Normaal was ik een goeie tegenstander. Nu waren we allebei moe en niet in staat om nog normaal te schaken of te denken. We zeiden niks tegen elkaar. Wanneer je zo weinig slaap hebt gekregen in een week kunnen veel dingen verkeerd opgevat worden. We schaakte nog een paar keer, maar de potjes werden er niet beter op. Er zat geen plezier in het schaken. We deden het gewoon zodat we niet in zouden storten. Zodat we niet met elkaar zouden willen praten. Toen het einde van de middag naderde en het buiten al wat begon te schemeren kwam Maddy terug met de tweeling op sleeptouw. Maddy was de enige die koffie dronk. Ze kon zich redelijk staande houden in deze zware tijden. Reggie en Al waren allebei in de bieb in slaap gevallen, vertelde Maddy. Ze had ze laten slapen en iedereen die raar opkeek een dodelijke blik toegeworpen. Een paar minuten nadat Maddy, Reggie en Al terug waren gekomen van de bieb waren we met zijn allen naar de grote hal gestrompeld om te eten.

Het was druk in de grote hal toen we binnenkwamen, het was verschrikkelijk. De tafel naast ons was echter verdacht rustig. River en co zaten er nooit meer allemaal tegelijk aan. Ze kwamen in groepjes om de beurt eten. Of Tom zat er alleen, of een meisje met blond haar en een meisje met zwart haar zaten er, of River en Sky zaten aan de tafel. Een voordeel daarvan was dat ze geen ruzie hadden. Een nadeel daarvan was dat we soms dodelijke blikken toegeworpen kregen, soms gewoon compleet werden genegeerd en soms een kleine verontschuldigende glimlach kregen van Sky. Het was aardig dat Sky nog wel redelijk tegen ons was. Het was duidelijk dat ook hij vrijwel geen slaap had gekregen in de laatste week. Bovendien was het voornamelijk onze, nee sorry, mijn schuld. Sander zei niks, maar ik wist dat ik de schuld had. Ik bood geen excuses aan. Niet aan hem, ook niet aan Sky. Als ik Sky zag, zei ik niks. Ik schonk hem dezelfde glimlach die hij ons schonk.

Het ergste deel van deze dag kwam echter pas toen we al allemaal aan onze tafel zaten. Er lagen brieven op tafel, wat niet heel raar was, als we post kregen werd deze altijd op onze tafel gelegd. Meestal kregen Reggie en Al als enige post. Hun ouders waren een van de weinige die trouw brieven stuurde. Dit keer zat er echter ook een brief voor mij bij. Een brief van mijn broer. Ik had een gloeiende hekel aan mijn broer. Hij leek op zijn vader, ik leek op mijn moeder en hoewel die twee op een of andere manier toch zo goed samengingen dat ze twee kinderen op konden voeden, konden die twee kinderen elkaar altijd wel aanvliegen. Ik en mijn broer, altijd ruzie, nooit samen op de foto, altijd geschreeuw, nooit samen eten, altijd vijandig en nooit, maar dan ook nooit, contact. Tenminste, geen contact zonder ruzie. En nu had ik een brief. Ik las:

Hey zussie,

Getver, zussie. Alsof hij me nog aardig vond ook. Alsof hij me ooit maar zijn zus had genoemd. Ik trok een vies gezicht en las verder.

Hoe is alles op school? Ik verwacht dat je goeie cijfers haalt zoals altijd! Je bent een slimme meid, dat heb je van vaders.

Zodat jullie het weten: dat had ik niet van 'vaders'. Er was een periode waar ik graag had gezegd dat ik het van vader had, maar ik had geleerd. Ik had het van mezelf en hard leren.

Thuis is alles okay, moeders is alleen aangezien vader weg is op een zakenreis en ik onverwachts ook ons vertrouwde huis heb moeten verlaten. Moeder houdt zich wel rustig, ik denk niet dat ze het heel erg vind om alleen te zijn. Tenminste ik heb nog geen bezorgde brieven of telefoontjes gekregen. Niet dat we veel hebben om over te praten... Je weet hoe moeder is, ze geeft de voorkeur aan jou. Nou ja, ik moet je maar niet te lang bezig houden! Jij moet natuurlijk weer al die oude stoffige boeken induiken.

Je broer (ik zou veel liefs zeggen, maar we weten allebei dat ik niet zo heel veel liefs aan jou te geven heb)

Het was een rare brief. Als eerste omdat ik nooit brieven kreeg van mijn broer en als tweede omdat hij niet zo schreef. Hij schreef formeel, met net genoeg sarcasme om je pissig te maken. Deze brief klonk onlogisch en verward. Ik schudde het van me af, misschien was hij alleen dronken geweest en had hij in een wilde bui besloten contact met me op te nemen. Raar, maar niet iets om nu over na te denken. Ik verkreukelde de brief en bij een gebrek aan energie om op te staan, gooide ik hem maar in mijn tas.

---------------------

:) - Het is een wonder, maar ik ben blij met dit deel en het deel wat ik voor hierna heb geschreven. Daarnaast heb ik het nu wat rustiger omdat de toetsweek voorbij is en heb ik een redelijke goeie verhaallijn staan waar ik blij mee ben. Ik denk dat ik volgende week donderdag of vrijdag weer upload :)

Tot schrijvens - L