Onherstelbaar beschadigd

Hoofdstuk 5

"Hoe beviel de eerste dag op school?"

Ik haal mijn schouders op. Ik wil dokter Nolan eigenlijk niet over mijn episode vertellen, maar hij prikt er zo doorheen.

"Hoe erg waren ze? Je aanvallen?" vraagt hij. Ik schud mijn hoofd.

"Het was er maar één, en er is niets gebeurd," antwoord ik. Nolan kijkt me doordringend aan.

"Waarom ben je dan zo aangeslagen?" vraagt hij dan. Ik wend mijn blik af.

"Dat weet je," zeg ik gefrustreerd. Nolan knikt.

"Dat klopt, maar ik wil het je horen zeggen. Ik wil dat je je gevoelens leert verwoorden. Je kunt er maar beter over praten," zegt hij. Ik slaak een zucht, wat me een belerende blik oplevert.

"Het voelt vreselijk, oké? Je had de blikken moeten zien, ik kan het weer vergeten! Ze keken me aan met die typische blik die ze allemaal krijgen na een aanval, alsof ik een freak ben. Ik maak toch geen eerlijke kans op deze manier?" Ik laat mijn hoofd in mijn handen zakken, ontmoedigd. Het kost me zo veel energie om naar een nieuwe school te gaan, en ik heb nu al het gevoel dat het voor niks zal zijn. Het is allemaal tevergeefs.

"Wil je dat ze je aardig vinden?" vraagt Nolan dan. Ik wil stoer doen, zeggen dat het me niets kan schelen wat ze denken, maar hij zit niet zonder reden tegenover me. Hij is een goede psychotherapeut, hij prikt zo door mijn façade heen. Ik knik voorzichtig.
"Hoe kan ik nu willen dat ze me aardig vinden als ik toch geen sociale relaties kan hebben?" vraag ik dan. Nolan haalt zijn schouders op.
"Wie zegt dat je het niet kunt? Misschien weet je op dit moment nog niet hoe, maar je kunt het wel, als je dat wilt. Ga eens na, heb je vandaag iets sociaals gedaan?" vraagt hij dan. Ik denk na, en denk dan meteen aan Leilani.

"Een meisje uit mijn klas zocht wel contact, maar dat heb ik verbruid," zeg ik dan. Hij houdt zijn hoofd schuin en kijkt me vragend aan.

"Ze was erbij toen ik de aanval kreeg, alsof ze nu nog iets van me wil weten," voeg ik eraan toe. Nolan haalt achteloos zijn schouders op.

"Je kunt het proberen, of niet?"

Ik denk kort na.

"Je weet dat iedereen behoefte heeft aan sociale contacten, iets wat je nog niet toegeeft," zegt hij. Ik kan het me nog steeds niet voorstellen.

"Hoe ging het gesprek vorige week?" vraagt hij dan, en ik weet dat hij het gesprek met de door mijn pleegouders toegewezen psychotherapeut bedoelt. Ik schud mijn hoofd.
"Hij probeerde me te intimideren, ik ben weggelopen," zeg ik dan, waarop Nolan zijn hand tegen zijn voorhoofd houdt.
"Lex, dat gesprek was belangrijk, je weet dat je op je tellen moet letten bij hen. De volgende rechtszaak is een belangrijke dag. Zij moeten boeten voor hun daden, dat ben je hopelijk met me eens, of niet soms?" vraagt hij. Ik haal mijn schouders op. Ik wil er het liefst niet aan denken. Nolan zucht.
"Laten we dat onderwerp nu maar rusten. Ik wil een cursus met je gaan inplannen. Het wordt tijd om aan je haptefobie te gaan werken. Ik denk dat daar een doorbraak kan liggen."

Nog voor hij zijn zin af kan maken, schud ik met mijn hoofd. Daar ben ik nog lang niet klaar voor.
"Je kunt niet steeds blijven weigeren, we werken al zo lang aan je problemen, maar we komen niet verder zo lang je weigert mee te helpen," klinkt het gefrustreerd. Ik weet dat hij gelijk heeft, maar nu nog niet, ik moet nog moed verzamelen. Ik zeg het al maanden, maar ik kan me er nog niet toe zetten. Nolan knikt.