Onherstelbaar beschadigd

Hoofdstuk 9

                Verwoed schud ik mijn hele lichaam, in de hoop Armand af te schudden. Hij is echter een stuk sterker dan ik en klemt zijn handen om mijn polsen.
"Kun je hem niet gewoon vastbinden?" vraagt hij Davey. Die schudt zijn hoofd.
"Hou hem nu maar gewoon vast," gromt hij. Armand grijpt me bij mijn haar en houdt mijn hoofd op zijn plek. De prop in mijn mond krijg ik niet uitgespuugd, schreeuwen heeft sowieso geen zin. Er is nog nooit iemand komen helpen. Davey houdt een aardappelschilmesje voor mijn neus, zo eentje dat lijkt op een scheermesje. Ik probeer me verwoed los te trekken, maar het heeft geen zin.
"Het wordt tijd dat we dit aardappeltje eens gaan schillen," zegt hij dan, waarop Armand lacht. Hij houdt het mesje aan mijn slaap, en een stekende pijn overschaduwt mijn angst. Ik probeer te schreeuwen, terwijl de stekende pijn steeds erger wordt. Ik voel hoe mijn oor nat wordt, maar registreer het amper. Ik voel hoe de pijn me te veel wordt en ik moet overgeven, maar de prop in mijn mond zorgt er alleen voor dat ik erdoor stik. Ik voel hoe de paniek toeneemt en de ademnood zijn grenzen bereikt.

Ik schiet rechtop in bed en snak naar adem. Een stekende pijn doet me opschrikken, en mijn hand vliegt naar mijn slapen. Alleen het litteken zit er nog. Ik ben veilig, ik ben thuis. Ver weg van alle ellende. Ik ben veilig. Wanneer ik diep ademhaal en tot rust probeer te komen, hoor ik voetstappen op de gang. Simone. Iedere nacht staat ze bij mijn slaapkamerdeur en luistert of ze me moet komen wakker maken. Ik zal weer geschreeuwd hebben. Deze was gelukkig maar kort. Ik kijk op de klok en zie dat het pas drie uur is. Ik weet dat ik pas om acht uur hoef op te staan, maar ik ben nu klaarwakker. Ik ga weer achter mijn schilderij zitten en houd me bezig tot ik weer slaperig word. Het schilderij begint steeds meer vorm te krijgen, maar is nog steeds te donker. Normaal verf ik alleen in zwart en grijs, maar die kleuren doen Leilani geen goed. Ik heb alleen weinig andere kleuren. Ik neem me voor om morgen naar de verfwinkel te gaan en wat meer kleuren te halen. Dan maak ik een nieuwe. Ik staar nog even naar het schilderij en besluit dan om weer te gaan slapen. Ik kruip onder de dekens en val in slaap met het schilderij in mijn blikveld.

De koude wind bezorgt me rillingen. Ik wil mijn deken verder om me heen slaan, maar die is er niet. Alleen het harde bankje onder mij. Tranen rollen over mijn gezicht. Het is al de derde dag in het park, en ik heb zo'n honger. Ik kan me niet meer bewegen van de kou. Ik schrik van een aanraking, en wil terugdeinzen, maar deze is anders. Iemand legt een hand op mijn arm, een warme hand. Het doet geen pijn. Ik open mijn ogen, en staar in bruine ogen.
"Het komt goed," zegt een warme stem. De hand wrijft nu over mijn arm, en maakt me warm. Het voelt als een warme deken over mijn koude lichaam. Ze komt naast me zitten en houdt me in haar armen, en mijn hele lichaam verwarmt.
"Je bent veilig," zegt de stem. Langzaam zak ik in een diepe slaap en geniet van de warmte.

Langzaam knipper ik met mijn ogen en word wakker. Het was deze keer anders. Het begon als een nachtmerrie, maar nam een onverwachtse wending. Ik voel me heerlijk, uitgeslapen. Ik staar in dezelfde bruine ogen als in mijn droom, maar deze keer zijn ze niet bruin. Ze zijn grijs. Dan komt het besef. Leilani. Ze heeft me aangeraakt. Mijn hand schiet naar de plek waar haar hand zich bevond, en mijn hart begint te bonken. Ze heeft me aangeraakt. Paniek wil mij overnemen, maar ik laat het niet toe. Het was maar een droom, het was niet echt. Het was maar een droom. Dit kalmeert me, zoals het me altijd kalmeert na zo'n droom. Het was niet echt, ik ben veilig. Dan denk ik weer na over de droom, en besef me dat ik het in mijn droom niet erg vond. Waarom raak ik dan meteen in paniek wanneer ik wakker word? Was het wel zo erg? Ik probeer er weer aan terug te denken, maar mijn hart begint meteen weer te bonzen. Ik besluit om dokter Nolan op te bellen en te vragen voor een afspraak.