Onherstelbaar beschadigd

Hoofdstuk 11

                Wanneer ik het gebouw instorm, kijkt de receptioniste me vreemd aan. Ik ren aan haar voorbij en de trap op, richting het kantoor van dr. Nolan. Wanneer ik boven kom, kijkt hij me verbaasd aan.

"Ik maakte me al zorgen, je komt nooit te laat!"

Ik steun mijn handen op mijn knieën en probeer op adem te komen. Ik hijg een verontschuldiging en volg hem dan nog hijgend zijn kantoor in. Wanneer ik plaatsneem, kijkt hij me verwonderd aan.

"Wil je me uitleggen waarom je te laat bent?" vraagt hij. Hij doet dat niet op een beschuldigende toon, maar uit pure nieuwsgierigheid. Steeds weer moet ik me afvragen of ik het ga vertellen of niet. Het liefst houd ik over alles mijn mond, maar dan werkt dit allemaal niet.

"Ik was bij een meisje."

Kort denk ik dat dr. Nolan ieder moment omvalt aan zuurstoftekort. Hij begrijpt er niets van.

"Bij een meisje?" haakt hij na.

"Ze had me een bericht gestuurd om te vragen of ik naar het terras wilde komen."

Dr. Nolan weet zich geen houding te geven, iets wat niet gauw voorkomt.

"Wacht. Ik denk dat je me alles even moet vertellen, want volgens mij heb ik iets heel essentieels gemist. Een meisje? Bericht? Vertel me daar even het hele verhaal van!" dringt hij aan. Zijn verbazing amuseert mij, en bijna wil ik lachen. Ik besef dat ik een enorme vooruitgang heb geboekt, en ben stiekem wel trots op mijzelf. Ik vertel hem alles, over onze eerste ontmoeting, over haar verschijning aan mijn voordeur, de WhatsApp gesprekken, en ons treffen vandaag. Dr. Nolan luistert geboeid. Hij glimlacht.

"Alexander Smith, je hebt een doorbraak gemaakt," verkondigt hij dan trots. Ik sla mijn ogen neer, want met zoveel trots kan ik amper omgaan. Iedereen om me heen is nu zo blij, terwijl ik amper iets gedaan heb.

"Hoe denk je er zelf over dat je nu een vriend gemaakt hebt?" vraagt hij dan. Ik haal mijn schouders op.

"Ik weet niet of ze een vriend is," geef ik toe. Dr. Nolan lacht.

"Dat is nu aan jou," zegt hij dan. Ik kijk hem niet begrijpend aan. Waarom is dat aan mij?

"Dit is hoe vriendschappen beginnen, wederzijds interesse. Zij zoekt jou op, zij wil een vriendschap sluiten. Het is nu aan jou of jij hieraan toegeeft en die relatie aangaat, of je terugtrekt en je ervoor afsluit."

Ik denk erover na. Wil ik vrienden? Ik heb altijd gezegd dat ik het niet nodig heb, dat ik er geen behoefte aan heb. Ik ben beter af alleen, waar ik niets kan aanrichten. Dr. Nolan onderbreekt mijn gedachten.

"Je denkt te veel erover na. Stop nu even met malen. Hoe voelt het als je bij haar bent?"

Ik denk aan het terras, haar bezoekje, de gesprekken op school...

"Goed," antwoord ik kort. Het voelt goed, toch?

"Ik denk dat je dit moet toelaten en dat je moet proberen niet te veel na te denken. Als zij toenadering zoekt, accepteer dat. Laat haar jou leren kennen. Ook jij hebt mensen om je heen nodig, je weet het alleen nog niet."

Ik zucht diep.

"Maak je er nu niet druk om. Van wat je mij zo vertelde, klinkt het alsof alles redelijk vanzelf gaat. Ze klinkt als een spontaan meisje. Laat het op je af komen. Uiteindelijk bepaal jij toch het ritme. Als het je te snel gaat, zég het haar. Wanneer mensen weten wat er door je heen gaat, kunnen ze er rekening mee houden."