Onherstelbaar beschadigd

Hoofdstuk 6

Ik ren door de hal, maar durf niet op mijn horloge te kijken. Ik kom te laat, ik weet het gewoon. Door al die nachtmerries heb ik me verslapen, en dat op mijn tweede schooldag. Ik kijk nog eens op het briefje in mijn hand, en zie dat ik eindelijk bij het goede lokaal ben aangekomen. Ik rem af, en kan me nog net aan de deurklink vastgrijpen voor ik doorschiet. Ik trek de deur open en loop naar binnen, wat heel wat blikken trekt. De meesten kijken me ongeïnteresseerd aan, maar een paar staren me regelrecht geïrriteerd aan. Wanneer ik op de klok kijk, zie ik echter dat ik het net gehaald heb.

"Fantastisch, je bent er weer," mompelt de jongen, van wie ik denk dat hij Sven heet, sarcastisch. Weer een paar leerlingen lachen. Ik negeer het. Het gaat op deze school een stuk sneller dan op de vorige. Ik ben amper twee dagen hier geweest. Leilani zwaait opgewekt, wat helpt bij het negeren. Ik loop naar haar toe, maar zie dat er helemaal geen plek bij haar is. Ik kijk vlug om me heen en verander van richting, wat weer een hoop gelach oplevert. Ik haal mijn spullen uit mijn tas, en hoor dan opeens mijn naam.

"Zeg, Alex, ken je dat liedje van Madonna?" vraagt Davey voor mij. Ik staar hem kort beduusd aan. Waar heeft hij het over?

"Nee? Ik zal het voor je zingen," zegt hij dan. Hij legt zijn hand dramatisch op zijn borst en zet een hoog stemmetje op.

"Like a virgin," zingt hij dan, "touched for the very first time!"

Iedereen schiet in de lach, en ik voel hoe ik rood aanloop. Leilani pakt haar etui en gooit het tegen Davey's hoofd.

"Hou op, jij rotte aardappel!" roept ze. Weer voel ik hoe ik bijna wil lachen, maar mijn onderbewustzijn straft het meteen af. Op dat moment komt meneer Avery binnen en het geroezemoes sterft meteen weg. Meneer Avery spreekt de klas toe, maar ik luister niet. Mijn ogen zijn strak gericht op Leilani. Ik wil haar helemaal niet aanstaren, maar om de een of andere reden kan ik ook niet wegkijken.

Haar zwarte haar valt als een kalme rivier over haar schouders, waar het uitloopt in een rivier over haar sleutelbeen en een rivier langs haar rug. Wanneer ze haar hoofd beweegt vormen de tl-buizen in ons lokaal blauwe glinsteringen op haar gladde haar. Ze buigt zich over haar schrift, en haar haar glijdt naar voren, als een sluier voor haar gezicht. Met haar hand veegt ze haar haar naar achteren, terug achter haar oor. Haar licht getinte huidskleur steekt opvallend af tegen haar gele blouse, en terwijl ze haar haar achter haar oor stopt, valt mij op dat ook haar nagels geel gelakt zijn. Ze stopt haar pen in haar mond en kauwt bedenkelijk erop. Dan begint ze weer in haar schrift te schrijven, waarop ik wakker schrik.

Ik heb weer niet opgelet. Verwoed kijk ik om me heen, waarop iedereen begint te lachen. Wanneer ik op kijk, zie ik dat iedereen mij aanstaart. Ik word knalrood en buig me over mijn schrift, wat alleen voor meer gelach zorgt.

"Wat is het probleem?" vraagt meneer Avery. Davey kijkt me aan, en wendt zich dan tot meneer Avery.

"Madonna was de weg even kwijt," zegt hij dan, waarop de klas gniffelt. Meneer Avery schudt niet-begrijpend zijn hoofd, maar gaat dan weer verder met zijn zaken. Ik gluur naast me en zie dat we in het boek werken. Ik pak snel de juiste bladzijde voor me en ga aan de slag. Na een paar woorden te hebben opgeschreven kijk ik echter weer op. Deze keer krijg ik nog net mee hoe ze een elastiek uit haar tas neemt en haar haar bij elkaar bindt. Links van haar draait een meisje zich om en betrapt me. Ze staart me aan alsof ik zojuist iets smerigs gedaan heb.

"Kun je het zien?" vraagt ze geërgerd. Leilani schrikt op en kijkt het meisje aan, waarop ze haar blik volgt. Ik sla snel mijn ogen neer en doe alsof ik druk in mijn schrift bezig ben, maar het schaamrood in mijn gezicht zal me altijd blijven verraden.