Onherstelbaar beschadigd

Hoofdstuk 8

 Ik trek de voordeur open en loop Simone nog net niet voorbij. Ze staart me ongelovig aan.

"Eerst in de supermarkt, en nu aan je deur. Wie had dat gedacht! Vertel me alles!" Er verschijnt een twinkeling in haar ogen, en ik voel hoe ik voor het eerst uit mijzelf graag erover wil praten. Ik laat haar zelfs de sms lezen, waarop ze lacht.

"Ongelooflijk! Wat ben ik blij voor je!" roept ze uit. Ik staar weer naar haar naam.

"Vind je haar leuk?" vraagt Simone dan. Ik kijk haar aan en denk over de vraag na. Ik heb nog nooit iemand leuk gevonden, behalve Simone, Raymond en dr. Nolan dan. Ik haal mijn schouders op.

"Ik vind haar erg aardig," zeg ik dan, maar Simone lacht.

"Dat begrijp ik. Ik bedoelde, of je haar leuk-leuk vindt."

Ik kijk haar niet begrijpend aan. Ik vind haar erg aardig, en voor het eerst wil ik op z'n minst een béétje sociaal zijn, dan vind ik haar per definitie leuk, denk ik. Maar wat bedoelt ze dan met leuk-leuk? Simone herkent mijn verwarring.

"Of je verliefd bent!" roept ze uit. Ik schrik kort van haar enthousiasme. Verliefd? Ik zou nog niet eens weten hoe dat voelt. Ik schud mijn hoofd. Van wat ik meestal hoor had ik het dan wel gemerkt. Simone zucht teleurgesteld.

"Het was te proberen," lacht ze. Ik knik, kijk weer op mijn telefoon en loop naar boven. Net wanneer ik mijn deur wil dichttrekken, hoor ik hoe Simone iets tegen Raymond zegt over Leilani. Bijna wil ik lachen om haar enthousiasme. Ik loop weer naar het schilderij waarmee ik bezig was, en ga ervoor zitten. Ik open mijn inbox, en zie dat er weer een berichtje verschijnt.

Leilani

Heb jij WhatsApp? Dat praat iets gemakkelijker!

Zij wil met mij praten? Wil ze me nog meer vragen? Maar belangrijker. Wat is in godsnaam WhatsApp? Simone is wat vaardiger met technologie, ik heb er niets mee. Ik gebruik mijn telefoon eigenlijk alleen om Simone te bellen als ze me moet komen halen. Verder heb ik alleen wat muziek erop. Mijn meeste tijd besteed ik aan tekenen en schilderen. Gamen was nooit mijn ding, te gewelddadig. Daar kan ik helaas niet zo goed tegen. Mijn laptop gebruik ik ook alleen voor mijn schoolwerk. Ik sta op en loop naar beneden, de woonkamer in. Lisa speelt in een hoekje met haar duploblokken, maar ik besteed geen aandacht eraan. Ik moet me steeds weer inprenten dat zij er niets aan kan doen, ik ben de verknipte hier, en moet mijn problemen niet op haar projecteren. Simone kijkt me verbaasd aan. Ik ben nooit in de woonkamer.

"Wat is er, Lex?" vraagt ze. Ik kijk weer naar mijn telefoon en houd hem omhoog.

"Wat is WhatsApp?" vraag ik haar dan aarzelend. Ik zie aan haar ogen dat ze bijna moet lachen, maar ze houdt zich in.

"Dat is een soort chat," zegt ze dan. Ik staar weer niet-begrijpend naar mijn telefoon.

"Maar waarom is dat beter dan sms'en?" vraag ik dan. Nu begint ook Raymond bijna te lachen.

"Waarom is dit grappig?" vraag ik. Simone schudt haar hoofd.

"Het is niet grappig, lieverd, kom maar hier, dan laat ik het je zien." Ze klopt naast zich op de bank en zet een kussen tegen zich aan, en ik begrijp meteen dat ze een barrière voor me creëert. Dankbaar ga ik naast haar zitten en geef haar mijn telefoon. Ze pakt hem voorzichtig uit mijn handen. Ze laat me een hoop zien, en downloadt iets op mijn telefoon, waarna ze me vraagt waar ik het programma, of zoals zij het noemt, de app, wil gebruiken. Ik voel hoe ik rood word.