•Every Day•

{κεφ.14}Μυαλο η Καρδια;

Για να μπει κεφάλαιο θελω 13 ψήφους και 17 σχόλια

•Ξερεις στα βλέμματα είναι ο έρωτας...στα βλέμματα είναι η χημεία...•

Είμαι στον δρόμο για το νοσοκομείο.....δυστηχως.....

Θα πρέπει να τον δω μετά από μία βδομάδα.

Δεν ξέρω πως θα νιώσω εκείνη την στιγμή.

Δεν ξέρω πως θα νιώσει εκείνη την στιγμή.

Θα ντραπει;

Δεν θα νοιαστεί καν;.

Θα το μάθω σε λίγο λογικά.

Το αυτοκίνητο σταματάει και μόνο τότε συνειδιτοποιω ότι φτάσαμε.

Κατεβαινω από το αμάξι και όπως κάθε φορά κατευθύνομαι προς την ρεσεψιόν του νοσοκομείου.

Αφού δώσω στοιχεία κτλ. Πηγαίνω προς το δωμάτιο που εξετάζομαι κάθε φορά.

Χτυπάω την πόρτα μην έχουμε πάλι ατυχήματα.

Μπαίνω μέσα και τον βλέπω να κάθεται στην καρέκλα του και να κοιτάζει με λύπη την φωτογραφία.

Για μια στιγμή τον λυπήθηκα.

"Είπα αυτήν την φορά να χτυπήσω την πόρτα μην διακόψω και τίποτα."

Αφήνει την φωτογραφία κάτω και με κοιτάζει μέσα στα μάτια

Νιώθω τις παλάμες μου να ιδρωνουν και ξαφνικά να ζεσταίνομαι ....πολύ....

"Κάτσε Shailine να σε εξετάσω "

Χωρίς άλλα λόγια απλά κάθομαι στο ειδικό κρεβάτι και τον αφήνω να μου κάνει τις εξετάσεις.

Πάλι το βλέμμα του διασταυρώνεται με το δικό μου και μένει εκεί.

Όχι πάλι εκείνα τα βλέμματα...

Με κοιτάζει βαθιά μέσα στα μάτια σαν να θέλει να μου εκφράσει όλα τα συναισθήματα.

Αλλά δεν μπορώ...

"Συγγνώμη" μου λέει ενώ με κοιτάει ακριβώς μέσα στα μάτια.

"Μην το κάνεις πιο δύσκολο"

"Συγγνώμη " μου ξαναλέει σαν να θέλει να μου το βάλει καλά μέσα στο μυαλό μου ότι έχει μετανιώσει

"Συγγνώμη Shailine"

"Η συγγνώμη έχει χάσει την αξία της "

Δεν ξέρω που βρήκα τόσο θάρρος

Ελπίζω μόνο να μείνω ετσι σταθερή και να μη λυγίσω σε αυτά τα πανέμορφα σμαράγδι μάτια.