•Every Day•

{κεφ.33}

Όλα στην ζωή είναι ένας κύκλος.

(Παλι βαριομουν )

"Πόσο καιρό θα μείνω εδώ μέσα; " Τον ρωτάω

"Μέχρι να γίνεις καλα. Γενικά πως νιώθεις; Πονάει το κεφάλι σου; Ζαλίζεσαι; Πονάει η κοιλιά σου; "

"Πονάω λίγο στην κοιλιά και ζαλίζομαι αλλά ειν-

"Θα μείνεις εδώ μέχρι αύριο. Ηρεμισε δεν είναι σχεδόν καθολου. Με κάποια φάρμακα που θα σου χορηγισω θα είσαι ξανά Περδίκι και έτοιμη για να συνεχίσεις να ζήσεις όσο ζωή σου έχει απομείνει"

Σκέφτηκα για λίγο

"Ξες Πολ"

"Πες μου "

" Δεν μου αρέσει που μου το λες τόσο ωμά "

"Πιο;"

"Το ότι θα πεθάνω σε λιγότερο από έναν χρόνο. Ξέρεις δεν είναι ότι πιο ωραίο να το ακούς"

"Συγγνώμη με συγχωρείς. Δεν θα στο ξαναπώ. Από δω και πέρα μόνο καλά θα περνάμε στο υπόσχομαι εντάξει;" Λέει ενώ μου χάιδευε τα μαλλιά ξαπλωμένος δίπλα μου στο κρεβάτι του νοσοκομείου.

"Εντάξει" απαντώ εγώ

"Λοιπόν...."ξεκινάει να λέει " θες να παίξουμε κάτι;"

Χασκογελαω

"Σαν τι θα μπορούσαμε να παίξουμε δηλαδή ;"

"Δεν ξέρω... "

"Τι δεν έχουμε κάνει μέχρι στιγμής;"τον ρωτάω

"Ο πίστεψέ με μικρή...πολλά δεν έχουμε κάνει..."

"Γιατί ξέρεις τι θα κάνουμε; Οι ιδέες απλά δεν σου έρχονται;;;"

"Χαχαχαχ χχχ. Φυσικά και όχι . Έχω βγάλει ολόκληρο πρόγραμμα. Και πίστεψέ με . Έχουμε πολλά ακόμα να κανουμε..."

"Τι τι;" Λέω μέσα στον ενθουσιασμό μου.

"Ααα δεν μπορώ να σου πω. Είναι εκπλήξεις. Και ξέρεις καλύτερα από τον καθένα ότι εγώ μπορώ να αντισταθώ στα γλυκά σου ματάκια όταν τα γουρλωνεις. Οπότε σε αυτό το παιχνίδι βγαίνω εγώ νικητής "

"Λοιπόν μικρή έχω μια ιδέα. Σου αρέσει το κινέζικο; "

"Δεν με ξέρεις καλά μου φένεται. Λατρεύω το κινέζικο. "

"Τέλεια. Τι λες να πεταχτω μέχρι ένα κινέζικο εστιατόριο να πάρω noodles και να έρθω να τα φάμε εδώ μαζί;"

"Ακόμα δεν έχεις φύγει;"

Γελάει και νιώθω τον χρόνο να σταματάει για λίγο.