Sehun ေရခ်ိဳးခန္းထဲကထြက္လာျပီး အဝတ္လဲမယ္ၾကံေတာ့ သူပါလာတ့ဲ အဝတ္အစားေတြက အိမ္ေနရင္းဝတ္ဖို႔ အဆင္မေျပ… တဘက္အေသးေလးနဲ႔ေခါင္းသုတ္ရင္း Kaiအဝတ္အစားေတြထဲေမႊလိုက္သည္… ေတြ႕ရာ sweat pant နဲ႔ t shirt ကုိသာ ေကာက္စြပ္လိုက္ေတာ့ ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ အဝတ္ေလ်ွာ္ဆပ္ျပာနံ႔ၾကားက Kim Kai အျပံဳးကုိ ေတြ႕ရသည္… လံုျခံဳေႏြးေထြးသြားတ့ဲ ခံစားခ်က္နဲ႔အတူ သူတစ္ခ်က္ပါးပါးျပံဳးမိသည္… မေျပာပဲယူဝတ္မိလို႔ စိတ္ေတာ့မခုေလာက္ပါဘူးေနာ္…
မနက္စာလားေန႔လည္စာလား မသိတ့ဲ ေခါက္ဆြဲေျခာက္တစ္ဘူးကုိ ေရေႏြးစိမ္ျပီး စားဖို႔ထိုင္ေစာင့္ေနလိုက္သည္… Kai ဘယ္မ်ားသြားေနေလသလဲ… ဒီမနက္ သူအိပ္ယာထေနာက္က်သြားသည္… တစ္ေယာက္ထဲ အိမ္ထဲတိတ္ဆိတ္ေနေပမယ့္ ေနရတာ စိတ္လက္ေပါ့ပါးျပီး အင္မတန္ သက္ေတာင့္သက္သာရွိလွသည္… ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေတာင့္တခ့ဲရလဲ… ဒီအရိပ္ ဒီအေငြ႕အသက္ေတြ… ဘာမွမေျပာင္းလဲ… ဟုိအရင္ကအတိုင္း… သူတို႔အတူေနခ့ဲၾကစဥ္ကအတိုင္း…
ဗိုက္ဆာေနျပီမို႔ ေသခ်ာမပြေသးတ့ဲ ခပ္ဆတ္ဆတ္ေခါက္ဆြဲကုိပဲ အလ်င္လိုစြာ ဖြင့္စားလိုက္သည္… အားရပါးရစားေနတုန္း အေရွ႕တံခါးပြင့္သြားျပီး လုပ္ငန္းခြင္သုံး သတၳဳလွည္းငယ္ေလးတစ္ခုကုိ တြန္းဝင္လာတ့ဲ Kai...
အေစာၾကီး ဘာေတြအလုပ္ရွဳပ္ေနေလသလဲ… တကယ္တမ္း ေစာေတာ့မေစာေတာ့ပါေလ… သူကသာ အိပ္ယာထ အေတာ္ေနာက္က်ခ့ဲသည္မလား…
ေခါက္ဆြဲဖတ္တန္းလန္းနဲ႔ ျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္ လွမ္းၾကည့္ေနတ့ဲသူ႔ကုိ တစ္ခ်က္ပဲ လွမ္းၾကည့္ျပီး သူယူလာတ့ဲလွည္းထဲက သံတိုသံစေတြထုတ္လိုက္ မီးၾကိဳးသြယ္လိုက္နဲ႔သာ အလုပ္ရွဳပ္ေနသည္… ျပကြက္အတြက္ အသုံးလိုမယ့္ တခုခုကုိ ကုိယ္တိုင္လုပ္ေတာ့မည့္ပုံရသည္… အရင္ကေတာ့ လိုအပ္တာေတြကုိ minseok hyung ရဲ႕ workshopမွာ သြားလုပ္တတ္ေပမယ့္ အခုေတာ့ အိမ္ကုိသယ္လာသည္… Sehun စားလက္စကုိ အျမန္လံုးေထြးျမိဳခ်ကာ အျပီးသတ္လိုက္သည္… ဘာလိုအပ္မလဲ တစ္ခုခုကူညီေပးရမယ္ မဟုတ္လား… ဒီတိုင္း သိဘာသာေနလိုက္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္ ျပန္ရင္းႏွီးႏိုင္ပါေတာ့မလဲေလ…
