Daha sonra içeri geçtim. Defne 'nin odasına...
Evet Defne. Defne 'nin annesi ve babası 4 sene önceki kazada hayatını kaybedince anneannem onu yanına aldı. Başlarda ben de ona çok nazik davranmaya çalışsam da o beni annem ve babam olsun her konuda kıskandı. Ben de onu en son 2 sene önce gördüm. Zaten o biz gelince onu görmeden kendini odasına kilitliyordu. Bu mor duvarları olan menekşe gibi bir odaya kapatıyormuş demek kendini...
Sonra gözüme bir şey çarptı. Bir albüm gibiydi sanırım. Elime aldığımda bir anı defteri -günlük de olabilir- gibi bir defter olduğunu anladım.
13 Ağustos 2014
Şuan hem ağlıyor hem bunları yazıyorum çünkü dün kazada annem ve babamı kaybettim. Evet tek cümle... Acısı öyle değil. Dünyaya sığmaz. Anneannem ve Dedem beni sahiplendi bana bir oda verdiler. Böyle mora boyattılar benim en sevdiğim renk...
O sırada kapı açıldı. Arkamı döndüğümde Defne'nin geldiğini gördüm:
-Ece sen burada ne yapıyorsun?!O elindeki benim özel eşyam!
-Pardon Defne kusura bakma birden... Lafımı bitiremedim.
-Hayır sen anlamıyorsun , dersleri anlamadığın ve daha birçok şeyi anlamadığın için!Bırak diyorum!!!
-Sen sanki çok şeyi biliyorsun! İki şey biliyorum diye ...Birden annem- bağırışları duymuştu sanırım- ki kapıyı açtı:
-Ne bağırıyorsunuz! İkiniz de bir türlü akıllanmayacaksınız değil mi! Evet Ece sen burada Defne'yle kalacaksın.
-Neeeeeeeeeee! Anne bak bundan başka bir sürü ceza var neden bu!Yapma bana bunu 9 ay karnında taşıdın beni hiç mi acımıyorsun !
-Hayır Ece burada kalacaksın. Azıcık akıllanın.
-Ya Esra Teyze olamaz ona acımazsan bana acı ne olur:(
-Evet şimdi gidiyoruz Ece kıyafetlerini topluyoruz ve buraya geliyoruz.
Benim itiraz etmeme bile gerek kalmadan beni kolumdan tutup anneanneme biz gidiyoruz deyip aşağı indirdi. Arabada benim yüzümden düşen bin parçaydı. Eve geldik son kez göreceğim -Koca 1 yıl! Bir yıl ne!bana göre 1 milyon yıl😣- çok tatlı mavi odamda vedalaşmaya başladım:
-Güle güle gardırobum , güle güle şifonyer im ve komodinim, güle güle yatağım , güle güle çalışma masam, güle güle halım ,güle güle perdem, güle güle kitaplığım güle güle... Ve yine lafımı bitiremeyen annem içeri girdi ve:
-Ece ne yapıyorsun! Hadi sallanma da valizini hazırla. Bir süre ikimize de bu iyi gelecek.
Ben "gerçekten öyle mi" der gibi bakış attım.
Sonra mavi valizimi alıp dolabımı içine doldurdum. Herşeyimizi toplamamız 2 saat sürdü. Eve son kez veda ettikten sonra arabaya bindik. Ve yeniden anneannem gile...
Her şey o kadar ani olmuştu ki 1 güne 1 yıl. Arabada annem:
-Hani şu mavili mağaza vardı ya, Bence oraya gidip Defne'yle birkaç parça bişeyler alalım.
-Ya hayır niye alıyoruz ki hem o moru sever anne.
-Şurada mıydı, diyerek mağazaya girdik. Annem Defne ye bir sweetshirt beğendi. İyi hoş ama O MAVİYDİ! MOR DEĞİL. Anneme ne söylesem az olacağı için ödeyip anneannem gile geçtik.
-Defne hadi kızım Ece'ye odasını göster.
-Tamam anneanne.
Sonra Defne yi takip ettim. Ancak bir sorun vardı. O beni kendi odasına götürüyordu!
-Pardon da nereye gidiyoruz,dedim.
-ODAMIZA...
Sanırım yanlış duymuştum. Tekrar sordum:
-Anlamadım?
-Oda diyorum, beraber kalacağız.
NEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE?!!!!!
AYNI ODA, ŞAKA GİBİ BUGÜN 1 NİSAN DA DEĞİL...
