Really? Yes he is your brother...

Tweeënzeventigste

72. Pov Niall

'Jullie kunnen haar nu echt niet zien, ze is bij de doktor waar ze onderzocht wordt.' Zegt Jacob. 'Ik wil haar nu zien.' Zeg ik een beetje boos. 'Dat kan, zodra ze klaar is.' Zegt Jacob te rustig voor mijn gevoel.

'AAAAAHH!' Horen we dan. Ik ren door Jacob heen en trek alle deuren open. Ik zie een lichaam voorbij flitsen. Ik ren erachteraan. 'Juul!' Roep ik. Ze stopt en draait zich om, het is Juul. Haar haar zit compleet door de war, ze heeft een zwarte joggingbroek aan met meer kapotte delen dan hele delen, een wit shirt wat meer rood is van ik denk dan wit, ze heeft geen schoenen of sokken aan en overal waar lichaamsdelen te zien zijn kun je zien dat ze blauw of paars zijn. Ik kijk naar haar gezicht en je ziet dat haar lippen bloeden. 'Juul...' Zeg ik en de tranen springen in mijn ogen. Ik zet een paar stappen in haar richting. 'Stop, kom niet dichterbij.' Zegt ze kil. Ik schrik van de angst in haar stem. 'Wat hebben ze met je gedaan?' Vraag ik zachtjes. Ik voel een hand op mijn schouders, Liam. Daarnaast staan Harry en Louis. Daar staan we dan, met onze mond open als ze zien hoe Juul erbij staat. 'Oh god, we hebben d'r gevonden.' Zegt een nieuwe stem. Een vrouw in een wit dokterspak staat achter ons. 'Juul, je moet met ons mee.' Zegt ze. 'Geen denken aan.' Zegt ze. 'Ik ga hier weg.' Zegt ze en loopt achteruit. Aan de andere kant van de gang komen 2 mannen aangelopen, Juul heeft het nog niet door.

De mannen pakken Juul vast en dit is echt rampzalig om te zien, Juul probeert zich in alle macht los te maken maar zonder succes. De mannen proberen Juul los te maken maar Juul zou Juul niet zijn als ze zich er niet uit wist te krijgen, ze geeft de ene man een knietje en de andere krijgt een harde trap tegen zijn schenen. En zo hadden ze Juul vast en zo liggen ze op de grond. Ik ren als een bezetene achter Juul aan maar buiten aangekomen zie ik d'r al niet meer. Fack. 'Waar is ze heen?' Vraagt Liam ademzoekend. Ik haal mijn schouders op en een hand door mijn haar.

'Wat was dat?' Vraagt Liam boos als we bij de dokter aankomen. 'We hebben haar gevonden in een zwart busje, vastgebonden en geblinddoekt, onder het bloed en de blauwe plekken. Toen ze hier kwam lag ze niet in coma maar we kregen haar niet waker, waarschijnlijk door een stofje wat haar hersenen in een diepe slaap hebben gebracht. Toen ze bij kwam en ze besefte zich dat ze weer ergens anders was begon ze te flippen, in eerste instantie was ze best rustig. Op een het moment dat we d'r wilde onderzoeken werd ze hele gek bij aanrakingen.' Zegt de dokter. We staan allemaal even paf. 'En nu?' 'We moeten haar onderzoeken om te weten wat ze mankeert maar als ze dat niet toelaat kunnen wij dat moeilijk doen tenzij er iemand is die haar familie is en toestemming geeft om het te doen onder dwang.' Zegt de dokter. 'Niall, jij bent familie.' Zegt Liam. 'Maar onder dwang?' Vraag ik aan mezelf. 'Misschien kan ik eerst met haar gaan praten?' Vraag ik. 'Weet je waar ze is dan?' Vraagt Louis. Nee. Natuurlijk niet. Ik schud langzaam mijn hoofd. 'Ze is weer weg.' Zeg ik.

'Hai? Ja! Onderweg.' Ik draai me om en Louis bergt zijn mobiel op. 'Raad maar waar ze is.' Zegt Louis. Niemand zegt wat. 'Simon.' Mijn mond valt open. We bedanken de dokter voor al de "goede" hulp en vertrekken dan in de richting van Simon zijn huis, niet de studio maar zijn eigen huis hier in Amerika. Hoe wist ze waar die woonde? Geluk? 'Ze is in de tuin.' Zegt Simon als we bij 'm aankomen. 'Nialler, wij wachten hier wel.' Zegt Harry in de keuken. Ik knik en loop zo de tuin in. Juul zit op een wit bankje aan het einde van de tuin en ze heeft me meteen al door. 'Stop daar maar.' Zegt ze. Ik sta nog op ruim 30 meter afstand. 'Ik wil gewoon even met je praten.' Zeg ik rustig. 'Praten op een afstand, goed idee.' Zegt ze. 'Ik heb je zo gemist, ik was zo ongerust.' Zeg ik en zet nog een stap naar voren. 'Als je nog 1 stap zet of iets wat daarop lijkt spring ik over de schutting en laat ik mezelf verzuipen.' Zegt ze. Wow. Ik stop acuut met lopen en ga op de grond in het gras zitten. 'Wat hebben ze met je gedaan?' Vraag ik. Juul wendt haar gezicht af. 'Ik heb de afgelopen dagen niks gedaan, niks gezongen, alleen maar boos en chagrijnig geweest, niks gegeten en geleefd op koffie.' 'Ik wil naar huis.' 'Hoe bedoel je naar huis?' 'Naar mama en papa.' Zegt ze en kijk mij aan. 'Maar, de zomer dan?' 'De zomer? Ja, daar zitten we middenin maar ik wil naar huis, huis huis.' Zegt ze. Ik weet even niks uit te brengen. We hadden nog zoveel leuke dingen moeten doen en nu dit. 'Juul, wil je daar asjeblieft nog even over na denken?' Vraag ik. 'Sinds ik met jou mee ben gegaan is alle drama begonnen en ik wil weer mijn oude leven zonder al poespas maar gewoon een simpel leven en dat is thuis bij mama en papa.' 'Juul...' 'Nee, ik wil naar huis en of jij zet me op een vliegtuig of ik regel het zelf wel.' Zegt ze. Juul. 'Ik regel het voor je maar slaap je vanavond asjeblieft gewoon in het hotel? Ik wil niet nog langer zonder je.' Zeg ik en kijk haar aan. Ze kijkt me dan strak, zonder emotie maar tegelijk met zoveel emotie aan en zegt; 'Best maar ik wil een kamer voor mij alleen waar ik alleen de sleutel van heb en ik loop zo wel, ik ga niet in een auto zitten.' Zegt ze. 'Dan loop ik met je mee. Ik laat je niet meer alleen.' Zeg ik en met die woorden sta ik op en loop ik naar binnen.