He's a nine tail fox

Υπάρχει στ'αλήθεια ο μύθος;

   Μουτσούνιασα αντικρίζοντας το σκληρό δερμάτινο εξώφυλλο του βιβλίου που εναπόθεσαν μπροστά μου, πάνω στο ξύλινο τραπέζι της βιβλιοθήκης.
-Ορίστε και η απόδειξη, αποκρίθηκε περήφανα ο κολλητός μου.
Και φυσικά η δίδυμη αδερφή του και κολλητή μου δεν έχασε την ευκαιρία να με "νουθετήσει" γι'ακόμα μια φορά:
- Πρέπει να μας πιστέψεις, Έμιλι! Πρόκειται για μια από τις μεγαλύτερες απειλές της ανθρωπότητας!
-Ναι.... Η άλλη είναι ο άνθρωπος....
-Έμιλι, σοβαρολογώ!
-Κι εγώ το ίδιο, Λουίζα! Πώς γίνεται ένα μυθικό πλάσμα να είναι πιο επικίνδυνο από μας; Το λέει και η λέξη: ΜΥΘΟΣ! Μ-Υ-Θ-Ο-Σ!
-Κάνε ό,τι νομίζεις... Κατέθεσε τα όπλα ο Νταβίντ. Όμως πρώτα... Διάβασε.... Έστω και μια σελίδα....
-Μου τα χετε πει εκατό χιλιάδες φορές, παιδιά!
-Μόνο μία! Με παρακάλεσαν, παίρνοντας ένα ικετευτικό, κουταβίσιο βλέμμα.
   Ξεφύσησα. Δεν μπορούσα ν'αντισταθώ ποτέ όταν έκαναν αυτή την γκριμάτσα. Άνοιξα το βιβλίο. Και φυσικά, στην πρώτη σελίδα, απεικονιζόταν "η μεγαλύτερη απειλή του δάσους που βρισκόταν κοντά στο σχολείο μας", η μία και μοναδική αλεπού με τις εννιά ουρές, γνωστή κι ως gumiho. Αναστέναξα. Φαινόταν αρκετά τρομαχτική. Τα σουβλερά δόντια της έσταζαν αίμα και σάλια έτρεχαν από το στόμα. Ξεροκατάπια. Όλα ήταν ένας μύθος στο κάτω κάτω, σωστά; Έκανα πως διαβάζω την διπλανή σελίδα. Έπειτα το έκλεισα.
-Εντάξει, αποκρίθηκα αναστενάζοντας.
-Τι έλεγε λοιπόν με λίγα λόγια η πρώτη σελίδα; 
-Εεεεεεε.....
-Είδες; Δεν το διάβασες!
-Ωχού παρατήστε με πια με αυτή την αλεπού! Όλο μη πας εδώ μην πας εκεί είστε! 
-Λογικό όταν αυτό το εδώ κι εκεί είναι το δάσος που βρίσκεται κοντά στο σχολείο μας!
-Λουίζα!
-Μην διανοηθείς να πας και φέτος εκεί αντί για τον χορό!
-Νταβίντ!

   Το κουδούνι χτύπησε. Άλλη μια βαρετή σχολική χρονιά μόλις είχε ξεκινήσει..... Μα το χειρότερο απ'όλα ήταν πως έπρεπε να συμμετέχω στον χορό - γλέντι έναρξης της σχολικής χρονιάς! Και δεν είχα απολύτως καμία όρεξη γι'αυτό! Πέρυσι την είχα γλιτώσει καταφεύγοντας στο δάσος. Φέτος όμως.....
   Ο διευθυντής βγήκε έξω και μπλα μπλα μπλα.... Ούτε που άκουγα τι έλεγε. Το μυαλό μου ήταν στο πώς να βρω έναν τρόπο έτσι ώστε να μην παραστώ στον αποψινό χορό..... Δεν είχα καμία όρεξη να λικνίζω το κορμί μου σαν κανένα φίδι ή σαν καμιά μεθυσμένη και οι δημοφιλείς του σχολείου να σκάνε στα γέλια και να με τραβάνε βίντεο..... Γιατί κάτι τέτοιο προβλεπόταν να συμβεί......
   Ο βαρετός και αδιάφορος σε μένα μονόλογος τελείωσε. Μία ώρα μάθημα κανονικό με την σπαστικιά κ. Ρόγκερς που μας έκανε Ιστορία και τις υπόλοιπες "γνωριμία" με τους καθηγητές που ξέραμε ήδη από πέρυσι.... Επιτέλους ήρθε η ώρα του μεσημεριανού , είχα σκυλοβαρεθεί μιλάμε! Συν τ'ότι σε κάθε διάλειμμα είχα και τους άλλους δυο τους προκομμένους να μου λένε πως "Εμείς θα σε παρακολουθούμε και δεν θα τολμήσεις να φύγεις και θα κάνει άσχημο καιρό οπότε ο χορός θα γίνει στη σάλα και  δεν θα γίνεις ρεζίλι και όλα  καλά θα πάνε αρκεί να μην πας σ'εκείνο το καταραμένο (!!!!) δάσος και......." ΑΑΑΑΑΑ τα νεύρα μου!
-Κι όπως είπαμε Έμιλι....
-Ωχού σκάστε!