He's a nine tail fox

Ο... ξάδερφος από... μακριά (;)

   Τον πλησίασα, μισοκλείνοντας θυμωμένη τα μάτια μου. Εκείνος γούρλωσε τα δικά του κι έκανε βήματα πίσω.
-Συ....συ...συμβαίνει κάτι; Τραύλισε
-Ναι! Κι αυτό το κάτι είσαι εσύ!!!!
Άρχισα να τον κυνηγώ σε όλη την τραπεζαρία. Τρύπωσε στο μαγειρείο. Χμ, δεν θα μου ξεφύγεις έτσι εύκολα!
-Έλα εδώ πίσω παλιόπαιδο!!! Του φώναξα, ακολουθώντας τον.
Οι μαγείρισσες, βλέποντας τον μικρό σαματά, μας έδιωξαν  σχεδόν με τις κλωτσιές. Ο νεαρός ανέβηκε στον πάνω όροφο κι εγώ από πίσω του. Λαχανιασμένη και νευριασμένη τον αναθεμάτιζα. Πήγε στο ντουλαπάκι μου. Άντε πάλι! Μανία το έχει! Τι στο καλό; Κρύ...κρύβεται ; Δεν τον κόβω και πολύ έξυπνο... 
   Κατέβηκα τις σκάλες και πήγα από την άλλη μεριά, έτσι ώστε να βρεθώ πίσω από την πλάτη του. Καθώς εκείνος είχε στραμμένο το σώμα του προς την άλλη κατεύθυνση, τον πλησίασα με αργά βήματα και....
-Αααα!!! Μαμάκα!!!! Αναφώνησε καθώς τον έπιασα βίαια από το μπράτσο.
-Εμείς έχουμε να πούμε πάρα πολλά!!!!
Άρχισε να κλαψουρίζει. Περίεργο.... Σαν αλεπού ακουγόταν....
-Δεν με πείθεις, του είπα κάπως σκληρά. Δεν πρόκειται να σε αφήσω!
-Γιατί είσαι τόσο κακιά Έμιλι;
-Ώστε με λες και κακιά από πάνω! Τ'ότι με πλησίασες στο δάσος την ώρα που έκανα μπάνιο γυμνή και τ'ότι προσπάθησες σήμερα να διαρρήξεις το ντουλαπάκι μου δεν σου λέει τίποτα, ε;
-Δεν το ήξερα ότι ήταν τόσο κακό! Εσύ δεν με παρεξηγούσες!
-Σε ξέρω από κάπου; Γιατί μιλάς λες και....
-Έχεις δίκιο, πώς να με αναγνωρίσεις;
-Ποιος.... είσαι;
-Μην φρικάρεις....
-Ωχ....
-Ο τετράποδος φίλος σου.....
-ΤΙ;;;!!!!
Άφησα το μπράτσο του ελεύθερο απότομα, γουρλώνοντας τα μάτια μου. Δεν ήξερα τι να πω και τι να κάνω, πώς να νιώσω. Ο αλεπουδάκος που τόσο πολύ μου είχε λείψει βρισκόταν μπροστά μου, αλλά με ανθρώπινη μορφή..... Ήταν κάποιου είδους οφθαλμαπάτη ή μου έκανε φάρσα αυτός ο νεαρός;
-Ναι, εγώ είμαι!!!! Θες να στο αποδείξω;
Κοίταξε δεξιά κι αριστερά. Έπειτα, γύρισε σε μένα. Ξεροκατάπια, ενώ εκείνος μου χαμογέλασε γλυκά. Πώς θα μου το αποδείκνυε αυτό; Έκλεισε τα μάτια του. Φανταστείτε την έκπληξη , το σοκ και την χαρά μου μόλις αντίκρισα εννιά φουντωτές ουρές να ξεπροβάλλουν. Τις έπιασα για να βεβαιωθώ πως ήταν αληθινές. Δεν υπήρχε πλέον αμφιβολία. Ήταν αυτός! Τον αγκάλιασα αναφωνώντας.
-Μου έλειψες!!! Νόμιζα πως δεν θα σε ξανάβλεπα ποτέ! Φοβόμουν  μήπως σου έκαναν κακό..... Μήπως εκείνο το αντίο ήταν οριστικό....
-Κι εσύ μου έλειψες... Έπρεπε όμως να σε αφήσω για να προετοιμαστώ....
-Για ποιο πράγμα;
-Για τη ζωή μου ως άνθρωπος!
Παραξενεύτηκα.
-Θες να γίνεις.... Άνθρωπος;
-Ναι, πού είναι το παράξενο;
-Στ' ότι θες να γίνεις ένα από τα πιο φρικιαστικά πλάσματα του πλανήτη!
-Μα εσύ δεν είσαι φρικιαστική, Έμιλι...
-Δεν είναι όλοι καλόκαρδοι και φιλόζωοι όπως εγώ.... Ή αλλιώς, στην γλώσσα των δημοφιλών.... Δεν είναι όλοι φλωράκια σαν εμένα!
- Πρέπει να νιώθεις πολύ τυχερή που σε αποκαλούν έτσι οι δημοφιλείς!
Μισόκλεισα τα μάτια μου.
-Ξέρεις.... Το φλωράκι σημαίνει κάτι σαν... χαμένος....
-Ααα.... Συγγνώμη...
-Δεν πειράζει... Και που μιλάς, είναι πολύ.... Αλήθεια.... Πώς έμαθες.... Να μιλάς;
- Δεν είμαι ένα απλό, ζωάκι, Έμιλι! Είμαι κάτι σαν μαγικό πλάσμα! Από την αρχή μπορούσα να μιλώ την ανθρώπινη γλώσσα όταν έπαιρνα μορφή ανθρώπου!!!
-Μου φαίνεται τόσο μα τόσο παράξενο! Βλέπω ξαφνικά μια αλεπού να παίρνει μορφή ανθρώπου...
-Δεν είμαι μια οποιαδήποτε αλεπού!
-Καλά, έστω, ό,τι είσαι!
-Είμαι αλεπού μ'εννιά ουρές! 
-Ή αλλιώς.... Gumiho;
-Ναι!!!! Έτσι με ονόμασε ο λαός της Κορέας!!!
-Έζησες και στην Κορέα;
-Μμμμ ναι κατά τον Μεσαίωνα....
-Από πότε.... Υπάρχεις;
- Σχεδόν από τότε που άρχισε η ζωή στον πλανήτη γη.... 
-Ουάου!!! Είσαι..... Είσαι πολύ.... Μεγάλος.... Και.... και δεν σου φαίνεται.... 
-Χαίρομαι που δεν μου φαίνεται!!!
Τον χάιδεψα στο κεφάλι. Ήμουν τόσο μα τόσο χαρούμενη από την μια και τόσο παραξενεμένη και κάπως σοκαρισμένη από την άλλη.... Όλο αυτό μου φαινόταν τελείως περίεργο και παράλογο....
-Συγγνώμη που σου φέρθηκα έτσι....
-Δεν φταις εσύ! Δεν με κατάλαβες απλά!
-Άμα σε καταλάβαινα νομίζεις πως θ'αντιδρούσα έτσι; Τον ρώτησα με παραπονεμένο ύφος. 
Μου τσίμπησε το μάγουλο.
-Η Έμιλί μου ποτέ δεν θα μου φερόταν έτσι! Θα έτρεχε κατευθείαν στην αγκαλιά μου!
-Έμιλι!!!!!
   Η γνωστή κοριτσίστικη φωνή έκανε το αίμα στις φλέβες μας να παγώσει. Η Λουίζα! Ωχ τι κάνουμε τώρα; Άμα δει τις ουρές ή υποπτευθεί οτιδήποτε καταστραφήκαμε!!!! Πλησίαζε!!! Αντιδρώντας γρήγορα, κόλλησα την πλάτη μου στην πλάτη του φίλου μου, έτσι ώστε να κρύψω τις ουρές του, όσο γινόταν δηλαδή....
-Έμιλι; Γιατί είσαι πλάτη με τον.... νεαρό που πριν αποκαλούσες ανώμαλο;
-Εμ..... Βλέπεις.....
Αισθάνθηκα τις ουρές του να αποτραβιούνται. Αναστέναξα από ανακούφιση. Ευτυχώς αντέδρασε ψύχραιμα. Μόλις βεβαιώθηκα ότι είχαν κρυφτεί, έκανα ένα βήμα μακριά του, έτσι ώστε να μην είμαστε κολλημένοι. 
-Αυτό που βλέπω είναι ότι η συμπεριφορά σου προς αυτόν άλλαξε στα ξαφνικά..... 
-Βλέπεις... Πρόκειται για μια παρεξήγηση!
-Τι είδους παρεξήγηση;
- Εκείνη την μέρα με ακολούθησε μέχρι την λίμνη και χαμογέλασε επειδή με αναγνώρισε και ναι...
-Δεν σε καταλαβαίνω...
Ναι, ούτε εγώ πολυκαταλάβαινα τι έλεγα να πω την αλήθεια.... Αχ πώς να το κάλυπτα τώρα;
-Είμαστε συγγενείς! Και είχα να τον δω πολλά χρόνια... Εκείνος με αναγνώρισε γιατί δεν άλλαξα πολύ, εγώ όμως δεν τον αναγνώρισα....
-Πόσα χρόνια είχες να τον δεις;
Κοιταχτήκαμε. Τέλεια... Νομίζω πως... Αργά ή γρήγορα θα μας ανακάλυπτε....
- Γύρω στα εννιά χρόνια..... Βλέπεις, μετακόμισαν σ'ένα χωριουδάκι επειδή δεν ήταν οι γονείς του εδώ ικανοποιημένοι με την δουλειά τους.....
-Και τι συγγενείς είστε;
-Ξαδέρφια! Απάντησα προτού προλάβει και πει καμιά μπούρδα.
-Α ωραία!!!
Η Λουίζα χαμογέλασε πλατιά. Φαινόταν πως την είχαμε πείσει.
-Και.... Είναι μεγαλύτερος ή μικρότερός σου;
-Μεγαλύτερος!
-Μικρότερος!!!
Δάγκωσα τα χείλη μου καθώς είχε πει ότι είναι μεγαλύτερος ενώ εγώ ότι είναι μικρότερος.
-Χαχα ξαδερφούλα μια ζωή θέλεις να φαίνεσαι πως είσαι μεγαλύτερη!!! Αποκρίθηκε ψύχραιμα κάνοντας άνω κάτω τα μαλλιά μου.
-Σιγά ! Δεν είσαι και πολύ μεγαλύτερός μου, ξέρεις!
-Τι τάξη πας;
-Δευτέρα Λυκείου, σαν εσάς!
Της χαμογέλασε κι εκείνη... Σαν να κοκκίνισε.... Λίγο... Όχι, το τελευταίο πράγμα που μας έλειπε ήταν να ερωτευθεί το πλάσμα που μισούσε όσο τίποτε στον κόσμο!!!!!
-Άρα δεν είσαι πολύ μεγαλύτερός μας!
-Όχι, κάτι μήνες με περνά και θέλει να κοκορεύεται...
-Α, με λένε Έλιαρ. Έλιαρ Φοξ. 
-Χάρηκα, Λουίζα! Ξέρεις ήδη το όνομά μου.
   Ώστε το ανθρώπινό του όνομα ήτανε Έλιαρ; Να υποθέσω έπρεπε να αρχίσω να το συνηθίζω σιγά σιγά...  Κι ας ελπίσουμε πως όλα θα πάνε καλά....

 🦊🦊🦊🦊🦊🦊🦊🦊🦊🦊🦊🦊🦊🦊🦊🦊🦊🦊🦊🦊        

Hey guys!!! Άργησα πάλι να ανεβάσω λόγω του ότι είχα κι άλλα βιβλία κι εκκρεμότητες, όμως τώρα θα προσπαθώ να ανεβάζω πιο συχνά!!! So...

🐾Πιστεύετε ότι θα μπορέσει να προσαρμοστεί ο αλεπουδάκος;

🐾Θα προδοθεί η ταυτότητά του στην Λουίζα;

 

Μείνετε συντονισμένοι και θα το μάθετε!!!

Περιμένω σχόλια!!!😘💟😘

Αν σας άρεσε αφήστε ένα vote, με στηρίζει και με βοηθάει να συνεχίσω την ιστορία!!!

Ευχαριστώ πολύ όλους όσους με στηρίζετε !!!!

Love u all!!!💞💖💘💕