He's a nine tail fox

Το περίεργο παιδί...

   Πίστευα σε αυτόν... Πίστευα στην φιλία μας... Πίστευα, μα τίποτε δεν έγινε....
-Θα σταματήσεις επιτέλους να κλαψουρίζεις;
-Εσύ δεν έχεις χάσει όμως ποτέ έτσι κάποιον φίλο, Λουίζα!
-Ωχού, για ένα ζωάκι μιλάμε!!!
Για ένα ζωάκι, δεν της είχα πει όμως για τι ζωάκι..... Και για το πόσο πολύτιμη ήταν η φιλία του...
-Αυτό που ξέρω είναι ότι μαζί του έφυγε και με παράτησε κι ένα μεγάλο κομμάτι της καρδιάς μου...
-Πσσςς μας το δες και ποιήτρια!
-Παράτα με!!!!
  Σηκώθηκα νευριασμένη από το κρεβάτι του υπνοδωματίου, άνοιξα την πόρτα του διαμερίσματός μας και έφυγα, σπρώχνοντας τον Νταβίντ που είχε έρθει να μας δει. Δεν γύρισα στιγμή να τον κοιτάξω, δεν μ'ενδιέφερε καθόλου.... Πήγα στο δάσος.... Άλλη μια προσπάθεια.... Είχε περάσει μια βδομάδα περίπου αφότου ο τετράποδος φίλος μου μου είχε πει το οριστικό "αντίο" μ'εκείνο το άλλοτε παιχνιδιάρικο , μα τότε λυπημένο βλέμμα του. Κάθε μέρα πήγαινα στο στέκι μας, με την ελπίδα πως θα τον δω, ποτέ όμως η τύχη δεν ήταν με το μέρος μου.... Αντίκρισα τα κρυστάλλινα, παγωμένα νερά της λίμνης. Ήταν βραδάκι. Ωστόσο μια ξαφνική τρέλα μ'έπιασε. Έβγαλα τα ρούχα μου και βούτηξα μέσα στην υδάτινη μάζα. Το παγωμένο νερό άγγιξε κάθε σημείο του κορμιού μου, κάνοντάς με να ανατριχιάσω. Έκλεισα τα μάτια μου και άφησα το σώμα μου να επιπλεύσει. Άνοιξα τα μάτια μου, ακούγοντας βήματα. Η εσωτερική γαλήνη που είχα προσωρινά αποκτήσει, έφυγε μονομιάς, αντικρίζοντας έναν ξανθομάλλη νεαρό να με περιεργάζεται σχεδόν χαμογελαστός. Τσίριξα χτυπώντας τα χέρια στο νερό και βρέχοντάς τον. Είχε έρθει σχετικά κοντά κι εγώ είχα τρομοκρατηθεί. Ποιος ήταν και πώς γνώριζε το μέρος αυτό ; Τι είχε στο μυαλό του και με πλησίαζε χαμογελώντας;
-ΒΟΗΘΕΙΑ!!!ΒΙΑΣΤΗΣ!!!!! Άρχισα να φωνάζω απελπισμένα. 
Και τότε εκείνος, έφυγε βολίδα, δίχως δεύτερη σκέψη.... Ε βέβαια.... Τσογλάνι.... Παλιόπαιδο.......
  Έβαλα τα ρούχα μου, δίχως να περιμένω πρώτα να στεγνώσω και κατευθύνθηκα προς το σχολείο. Μόλις μπήκα στο δωμάτιο, κατευθύνθηκα στο μπάνιο. Έκανα ένα γρήγορο ζεστό ντουζ, λούστηκα κι έπειτα έβαλα πιτζαμούλες και ξάπλωσα. Η Λουίζα έλειπε. Μάλλον θα ήταν στο διαμέρισμα του αδερφού της και θα αποφάσιζαν για το ποιες φωτογραφίες θα συμπεριλάβει στο κολλάζ με το οποίο θα έπαιρνε μέρος σ'έναν τοπικό διαγωνισμό φωτογραφίας. Ένα δάκρυ ξέφυγε στην σκέψη του τετράποδου φίλου μου. Τον σκεφτόμουν συνέχεια, η απουσία του ήταν αισθητή σε εμένα.... Μου έλειπε.... Άραγε ίσχυε το ίδιο και για εκείνον;
   Την επόμενη μέρα ξυπνήσαμε λίγο αργά. Βασικά.... Με ξύπνησε η φίλη μου, γιατί άμα το άφηνε πάνω μου.... Θα σηκωνόμουν.... Μετά το σχόλασμα...... Μάλλον κατευθείαν για το μεσημεριανό.... Μέσα στις γκρίνιες και τις φωνές ετοιμαστήκαμε και κατεβήκαμε κάτω για πρωινό, έπειτα ανεβήκαμε να πάρουμε τα βιβλία για την πρώτη ώρα και... Τζιτζί....  Αχ.... Ευτυχώς τα είχα βάλει από χθες στο ντουλαπάκι, έτσι ώστε να μην πηγαινοέρχομαι στο δωμάτιο.... Ουψ, μάλλον λάθος διάδρομος..... Τι ανόητη, θα πλησίαζα αλλουνού ντουλάπι και θα προσπαθούσα να το ανοίξω κιόλας! 
-Εμ.... Έμιλι, άκουσα την παραξενεμένη φωνή της φίλης μου.