My Revenge

Chapter 31

"Ma'am, here are the files that you're asking for." ani ng aking secretary.

Mabilis na lumipas ang dalawang linggo ng hindi ko na mamalayan. Masyado akong naging busy sa mga gawain ko sa pag aasikaso ng university. Pagkatapos ng engkwentro namin ni Athene sa party, I immediately went home. I don't want to waste my time with her stupid dumb whines at ang pagiging trying hard maldita niya. In fact, Wala rin naman sa naturan na party ang mga taong hinihintay ko. What a shame.

As for the progress of my revenge, I'm taking everything slow for now. Where is the fun in doing things fast? I'd rather see them die slowly but surely.

"Eto na lang ba?" I ask her while staring at the piles of folders on my table.

Nanlalaki ang matang pinagsiklop nito ang dalawang kamay "P-o?" she asked me.

Matalim ko itong tinitigan na naging dahilan ng paglunok nito. "Are you dumb or you're trying to piss me off?" mariin na tanong ko rito.

Napaawang ang bibig nito habang tila ba pinipigilan na manginig ang tuhod niya. She's seriously pissing me off, right at this moment.

"Miss Quantana" dahan dahan kong minasahe ang aking batok. "Napakasimple lamang ng tanong ko and you still don't get it?" I clenched my jaw while staring at her. "I am giving you five seconds to leave this room or else..." mas lalong ng laki ang mata nito at nag panic na tumakbo palabas ng opisina ko.

Dumb ass. Masakit na nga sa ulo itong mga gawain ko, dumadagdag pa ang katangahan ng secretary ko, arg. Kung hindi lang mahirap maghanap ng secretary, pinalitan ko na talaga siya.

Bigla na naman bumukas muli ang pintuan ng opisina ko at sumilip siyang muli.

"What?!"

"Ah-eh ma-am." natatarantang wika nito.

"Stop stuttering miss Quantana or I will personally pull your tongue right now." naiiritang banta ko sa kaniya.

Nawala bigla ang kulay ng mukha nito. "May naghahanap po sa inyo ma'am!" natatarantang sigaw nito.

"Sinisigawan mo ba ako?!"

"H-indi po! Sorry po!" mangiyak na paliwanag nito sabay tulak sa taong na sa likuran niya papasok sa opisina ko at agad na sinara ang pintuan. Shit, why did I hired this lady again?

"P-inapatawag niyo raw ho ako?" halos pabulong na tanong niya sa akin.

I dramatically release a sigh as a stare at her.

"Sit." signaling her to sit in front of me.

Para namang tuod na naglakad ito ng dahan dahan palapit sa receiving chair habang nakayuko.

"So..." pasimpleng pinagmamasdan ko ito habang pinipisil ko ang stress ball sa kanang kamay ko.

Patuloy pa rin itong nakayuko habang nakasiklop ang dalawang kamay nito. Idagdag pa na natatakpan ng mahaba niyang buhok ang kaniyang mukha. Kunot noong napabuntong hininga na lamang ako.

"Wala ka bang balak tumingin sa akin?" mahinahon na tanong ko rito. Nakita ko naman na lalo niyang hinawakan ng mariin ang paldang suot nito. Gosh, so frustrating.

"Miss Romualdez, can you please look at me? You're making me uncomfortable."

Dahan-dahan itong nag angat ng tingin sa akin habang mariin ko siyang tinititigan. Bago pa man niya maiwas ang tingin sa akin, napansin ko na sa inosenteng mukha nito ang takot at hiya.

Ilang minuto na napuno ng katahimikan ang silid. Mariin ko pa rin siyang tinitigan habang pilit niyang iniiwas niya ang tingin niya.

"You are Thalia Romualdez, a BS Business Management student." I slowly stated as I played with my stress ball.

"Wha—" nanlaki ang mata nito habang tila gustong mag protesta.

"You have an older brother and currently in relationship with Blue Hernandez and sadly you're also aware that he is in love with your best friend. Am I right?"

Unti-unting nagbago ang expression niya sa mukha. Mabilis na dumaan sa mata nito ang pait at inis at sigurado akong dahil iyon sa sinabi ko sa kaniya.

"With all due respect ma'am Denise, I don't think part ng pagiging may ari niyo ang pakekealam sa buhay ng mga estudyante niyo dito." may riin at inis na sagot nito.

Malakas naman akong napahalakhak sa tinuran niya na biglang nagpalaki ng mata nito na para bang nagulat siya na nagawa nitong bitawan ang mga salitang yon laban sa akin.

"Nasaktan ka ba sa sinabi ko?" walang emosyon na tanong ko rito. "o nasaktan ka dahil alam mong totoo ang sinabi ko?" lalong dumilim ang mukha nito at onti-onting nangilid ang luha sa mata nito.

"Dear, masamain mo man ito o hindi, I want to help you." I sweetly smiled at her. "I want to offer you something that you can surely used in the near future but in exchange, you need to help me."

The room was filled with tension and silence as I waited for her answer. I noticed how her knuckles turned white as she tightly gripped her pants.

After releasing a deep sigh, she reluctantly looked at me in the eye. "Why me?" nanghihina na tanong nito.

A familiar feeling swept my whole being as I looked at her questioning eyes. Alam ko na naroon pa rin ang pagdududa at takot sa mata nito and I know that it will not be easy to gain her trust.

"Thaliah..." I timidly smiled at her as I felt a my heart clenched.

"You remind me so much of my old self and I hate it."

——
Hi guys! I'm really sorry for being hiatus. Ang hirap maging adult, please bear with me kung may nagbabasa pa man dito. Ilang beses ko rin tinry mag sulat ng update for this story but sobrang na mental blocked na ako at kinain ng acads. Tinatry ko rin iedit yung ibang chapters because nag cringe ako now while reading almost all my past chapters na nasulat ko.