Twin House (COMPLETED) 🌟 🌟 🌟 🌟 🌟

♡Chapter 11♡

Chapter 11

Pangatlong araw na at sa tingin niya ay maayos na ang lalaki, though may sinat pa rin ito ay nakakagalaw na ito sa sarili.

Kasalukuyan siyang nagluluto ng kanilang hapunan habang sinabihan naman niya itong magpahinga.

Shantal was singing Belle of disney ng halos magulat ng makita ang lalaking nakasandal sa gilid ng bar counter na pumapagitan sa sala at sa kusina ng bahay nito.

"Why are you there?", bawi niya sa pagkapahiya dahil alam niyang narinig nito ang kanyang pagkanta.

Ngumiti ito at lumapit na dinungaw ang kanyang niluluto.

"Hmm, ang bango.".

She bit her lip trying her best not to smile dahil sa kilig na kanyang naramdaman. "You did not answer my question. I said to sleep, bat ka nandito?", nakasimagot niyang tanong sa lalaki.

"Mas nagkakasakit ako sa maghapong paghilata. Gusto ko lang siguraduhing nandito ka pa.".

"Hello, kahit wala ako dito, magkapitbahay lang naman tayo.", she pouted at tumingin sa kanyang ginagawa.

Naramdaman niya ang paglapit nito at paghila ng silya sa kanyang likuran.

"I love the feeling that this is giving me.".

"What feeling?", Maang niyang tanong, lumingon siya dito at nakita ang lalaking nakapangalumbabang nakatitig sa kanya. 

"That we're like a family.", he smiled sweetly.

Crap. "Anak na lang ang kulang.". dugtong pa nito.

Umiling siya sa paglukso ng kanyang puso at ipinagpatuloy ang kanyang ginagawa. She can feel his gaze at her back at nagdudulot iyon ng kakaibang kaba.

"I'm just curious. What do you do for living?".

"Curious ka na niyan?".

"Yep. Never kang umalis. I'm just afraid that I controlled you out of my selfishness na naapektuhan pati ang trabaho mo?".

Paglingon niya ay nakita niyang seryoso itong nakaupo sa lamesa paharap sa kanya. Nakapatong ang baba nito sa magkasiklop nitong mga kamay na nakapatong sa lamesa.

"I'm a freelance programmer. ", she answered safely.  "I usually do my work everywhere. Anytime. So breath with your conscience. I am fine.".

"Wow. You're smart then.".

Tumaas ang isang kilay niya sa pagkamanghang nakita sa mukha ng binata.

"Siguro nga.", she shrugged. "Iyon din ang sabi nila. Na matalino ako.".

"Nila?".

"My family and friends. And some na nakakakilala sakin.". Sagot niyang nakatuom ang atention sa niluluto.

"Why freelance?".

"Why not freelance?", ganting tanong niya.

"Mas makikilala ang programmer kapag connected sa isang kilalang kumpanya.", he said as a matter of fact.

She nodded, tama ito ngunit hindi na niya kailangang makilala.

"I just hate following orders, waking up to be at work on a specific timeframe. I hate being monitored while working.", she smiled. "Basically, I love doing what I want on my own time and will.".

She gave him a 'why' look when she saw how astonished he was.

"You can smile.".

"Of course, I can.", natatawa niyang sagot. Ano ba ang akala sa kanya ng lalaki? Isang robot?
Pinagpatuloy niya ang paghahalo sa kanyang niluluto at tinignan ang kanyang kanin. Almost done.

"Akala ko kasi nagdedeliryo na ko kahapon kaya nakita kitang ngumiti.".

She rolled her eyes and shook her head. Nababaliw na talaga ang isang to.

"May tanong ako.".

"Kanina ka pa nagtatanong, kung hindi mo napapansin.", sagot niya.

She heard him laughed. "What I meant was another personal question.".

"Fire away.".

May ilang segundong katahimikan bago niya ito narinig magsalita.

"Do you have a boyfriend?".

She turned around and slightly bent her head.
"Why would you like to know?".

Sumandal ang lalaki sa upuan at bahagyang nakakunot ang noong tinitigan ang sariling mga kamay. She saw him sighed and calmly smiled.

"You tell me.", anito.

Tumingin siya sa mga mata nitong noo'y taimtim na nakatitig lamang sa kanya. Umiwas siya ng tingin dito ng hindi makaya ang tensyong nararamdaman.

She felt uncontrollably happy and.... afraid. Afraid not for her own but for him.

"Do you like me?", she crossed her arms raising her left eyebrow not showing him any hint of what she was feeling. Ngunit halos sumabog na siya sa antisipasyong nararamdaman.

"Yes.".

An O formed by her lips and shook her head.

"You can't.", she smiled. "I can't give you more than this, Zac.".

Was it pain showing on his face?

"Is it because of my profession?".

Umiling ang dalaga habang naghahanda ng mga plato sa lamesa.

"Being an artist is a decent job. I love how you give smile to people.".

She saw him puzzled.

"Is it because of that news that I impregnate someone?".

Umiling siyang muli. "No, I don't believe that.".

"You don't? Why?".

"I just know that you are not that kind.", sagot niya dito. Nakita niya ang pagngiti ng lalaki na abot sa kanyang mga mata.

Tumalikod siya dito upang kumuha ng mga kubyertos, but to her surprise ay nasa tabi na niya ito ng muling siyang umikot.

"Is it because you don't like me?".

Nakatingala siya noon at nakatingin sa mga mata nito. Tila nahihirapan na siyang huminga sa ilang dangkal nilang distansya.

"Who can't like you?", sumusuko niyang sabi na nagbuntong hininga.

She gulped as he stepped forward making their distance narrow. His eyes were focused na hindi kumukurap na nakatitig lamang sa kanya.

"Hindi kita maintindihan.", naguguluhang tanong ni Zac sa dalaga.

"Because I'm complicated.", hindi makagalaw at halos hindi humihinga si Shantal na nakatitig lang sa mukha nito. Hindi niya mabasa ang iniisip ng binata, he was blankly staring at her at may ilang sandaling hindi kumikibo. He looked at her eyes down to her lips and sighed.

"Yes, you are complicated.".

He slowly bent his head and claimed her lips. It was slow and sweet, tila tinutukso nito at bahagyang kinakagat kagat noong una ang itaas at ibaba ng kanyang mga labi. She gulped and opened her mouth giving him access that he willingly grabbed. Ang malumanay nitong halik ay naging mapaghanap at lumalalim. She willingly answered his kisses with equal passion he was giving. Halos marindi na siya sa lakas ng tibok ng kanyang puso habang malayang nagpapadala sa sariling emosyon. Inilapat ni Shantal ang mga palad sa dibdib ng binata upang magbigay ng distansya ngunit nagkamali siya dahil doon niya naramdaman na tulad niya ay mabilis din ang tibok ng puso nito.

She wrapped her left arm around his neck when she felt that her knees were about to melt.

But then he stopped.

She stooped shyly and saw him smirked.

"Can't I still like you?".

"You can't.", iling niya.

Shantal sighed and tapped his chest.

"But you love my kisses?".

Then a wicked smile formed by her lips.