Does he know "Greek Fanfiction with Niall Horan"

Κεφάλαιο 12.

Έφυγα από το οπτικό του πεδίο, αλλά δεν μπορώ, δεν θα έπρεπε να με δει έτσι και γι’ αυτό έφυγα. Μακάρι να μπορούσα να συγκρατήσω αυτά τα χιλιάδες δάκρυα. Το σπίτι, το σπίτι μου είναι αυτό ή εγώ ζαλίζομαι. Ανοίγω με δυσκολία την εξώπορτα λες και είμαι έτοιμη να καταρρεύσω. Ίσως… σκέφτομαι.

Ανέβηκα τα σκαλοπάτια με δυσκολία και δισταγμό. Μπορεί να ήταν καλύτερα αν έκανα μια ακόμα βόλτα για να μην με δουν έτσι αλλά τώρα είναι αργά. Τοποθέτησα το κλειδί στην κλειδαριά, το έστριψα και έσυρα την πόρτα με την ελάχιστη μου δύναμη.

Είναι κάνεις; (φώναξα και ο αντίλαλος μου με έκανε να τρομάξω)

Είναι κανείς, ξανά ρωτάω!

Όλοι λείπουν ευτυχώς. Δεν έχω την μυϊκή δύναμη να ανέβω τα σκαλοπάτια. Μπορώ όμως, θα τα καταφέρω. Ένα, δύο, τρία, μετράω με δυσκολία ακουμπώντας και τρίβοντας τα κόκκινα μάτια μου. Αυτό πονάει πολύ, τσούζουν από τα δάκρυα. Παραπατάω σε ένα σκαλοπάτι, αλλά δεν πέφτω. Ακούω κάποιον να φωνάζει από πίσω μου. Ή είναι η αδελφή μου ή έχω παραστήσεις.

Kaitlyn, προ-πρόσεχε.

Αουτς. Καλά είμαι, εντάξει.

Τι; Τι, έπαθες.

Τίποτα καλά είμαι.

Είσαι κατακόκκινη και είσαι καλά, δεν νομίζω!

Απλά πρέπει να ξεκουραστώ, αλλά θέλω να μου κάνεις μια χάρη, θα έρθεις να μου κάνεις παρέα.

Ανεβήκαμε και οι δύο στο δωμάτιο μου. Εγώ ξάπλωσα στο κρεβάτι μου και η αδελφή μου δίπλα μου.

Τώρα αλήθεια, πες μου σε παρακαλώ, τι έχεις;

Είμαι απλά αγχωμένη.

Πίστεψε με, καθόλου αγχωμένη δεν είσαι, αφού θα τα πας τέλεια και το ξέρεις μάλιστα!

Πίστεψε με, σε παρακαλώ, απλά κουράστηκα αυτό είναι όλο.

Δεν είναι Kaitlynκαι το ξέρω, σε παρακαλώ πες μου, νοιάζομαι…

Τι να σου πω, δεν έχω τίποτα απλά είμαι… άστο καλύτερα.

Είσαι τι; Στεναχωρημένη, λυπημένη, ερωτευμένη, τρομαγμένη τι στο καλό;

Πως το είπες;

Ποιο;

Το ερω τι;

Ερωτευμένη.

Αα συγγνώμη μάλλον δεν άκουσα καλά.

Αν θελήσεις να μου πεις, εδώ θα είμαι, θα περιμένω όσο χρειάζεται.

Πέρασα αρκετή ώρα, τουλάχιστον μισή και ακόμα είναι εδώ, περιμένει. Ήθελα να τα πω σε κάποιον, δεν μπορούσα να τα κρατώ άλλο μέσα μου, δεν θα άντεχα παραπάνω, οπότε τα είπα, όλα από την αρχή μέχρι το τέλος, αν και ήξερε κάτι με κοιτούσε με προσήλωση. Ήταν λες και εξιστορούσα κάτι μαγικό, με κοιτούσε λες και ήμουν κάποια που θαύμαζε. Έφτασα στο τέλος μετά από δύο ατελείωτες ώρες, χωρίς διακοπές και συζητήσεις. Το μόνο τώρα που έμενε ήταν τα σημερινά συναισθήματα μου και το συμβάν αυτό.