Does he know "Greek Fanfiction with Niall Horan"

Κεφάλαιο 14.

Και τώρα βρίσκομαι εδώ εγκλωβισμένη, δεν ξέρω που να πάω και ήμουν τόσο κοντά θα μπορούσα να κερδίσω και να δείξω ότι μπορώ να τα καταφέρω. Όχι δεν θα κλάψω, είναι απλά ένα παιχνίδι, δεν θα κλάψω επειδή έχασα τον δρόμο μου και προπαντός δεν θα κλάψω γιατί τον άφησα να κερδίσει.

Είναι όμως το αγαπημένο μου παιχνίδι πάντα το ονειρευόμουν αυτό, από τότε μου ήμουν πέντε ετών. Έχω χαθεί μέσα σε ένα δάσος και όσο και αν θέλω να φύγω από εδώ, φοβάμαι ότι θα καταλήξω σε αδιέξοδο. Δεν θέλω όμως να παραδεχτώ ότι έχασα, τους το είχα υποσχεθεί.

Κάθομαι  κάτω στο κρύο έδαφος και ένα δάκρυ κυλάει στο μάγουλο μου, προσπαθώ να καταπνίξω τα υπόλοιπα. Έχω περάσει τόσα πολλά και δεν, αντέχω…

Ήταν οι ημέρες των εξετάσεων, το πρώτο μάθημα…

-Bethany, πιστεύεις σε εμένα;

- Φυσικά και πιστευώ.

-Ναι όμως από αυτό όλο… (Δίστασα)

-Εξαρτάται το μέλλον σου. Αν το θελήσεις και εσύ, θα τα καταφέρεις. Θυμάσαι, πίστη, αγάπη και νεραϊδόσκονη.

-Τι;

-Το θυμήθηκα… Σταμάτησες να το λες, παλιά πίστευες στο εαυτό σου (σταμάτησε) και στις νεράιδες. (γέλασε ελαφρά)

- Έχεις υπέροχα χαμόγελο…

-Όχι, εσύ το έχεις και πρέπει να το δείχνεις, είναι υπέροχο.

-Ουφ… (αναστέναξα)

- Μην το σκέφτεσαι, αφού θα τα πας υπέροχα.

-Ευχαριστώ, αλήθεια.

-Καληνύχτα, εγώ να πηγαίνω…

- Αγκαλίτσα;

Είχα καθημερινά τόσο άγχος, λες και ήταν η πρώτη φορά που έδινα εξετάσεις. Δεν ήξερα τι να κάνω, δεν έφευγα καθόλου από το σπίτι, μόνο διάβαζα, το ίδιο έκανα και όλη την χρονιά που πέρασε.

Πέρασαν όμως και οι εξετάσεις, την μέρα που έδωσα το τελευταίο μου μάθημα, ήμουν τόσο χαρούμενη, αλλά και τόσο αναστατωμένη, δεν θα άντεχα αν δεν κατάφερνα να κάνω αυτό που θέλω.

Λίγες μέρες αργότερα ο Josh, μου έδωσε την ευκαιρία να κάνω ένα από τα όνειρα μου πραγματικά. Βέβαια δεν ήταν ακριβώς ο Josh που μου έδωσε την ευκαιρία, αυτός όμως μου το ανακοίνωσε και άκουσε τις κραυγές ενθουσιασμού μου, το οποίο είναι οδυνηρό.

Ήμουν πιο ενθουσιασμένη από ποτέ άλλοτε,δεν θα μπορούσα να πιστέψω ότι θα έπαιρνα μέρος σε όλο αυτό. Το σχολείο μας είχε την δυνατότητα να κανονίσει τα πάντα, αφού ήταν αυτόνομο. Οι μέρες κυλούσαν με τον ανυπόμονο εαυτό μου να κάνει βόλτες παντού με τον Josh.

Έφτασε όμως η δεκάτη του Ιουλίου…