Discovered By One Direction (NL)

6

Marit's P.O.V
Ik word wakker en kijk op de klok die random in de kamer hangt. Het is al 11 uur?! Dan heb ik... 12 uur geslapen, reken ik snel uit. Dan wordt er op de deur geklopt en doet er iemand langzaam open. Die ene jongen met bruin haar en bruine ogen staat in de deuropening. "Oh shit, ik heb je toch niet wakker gemaakt hè?" Ik schud mijn hoofd.

"Liam toch?" Vraag ik. Hij knikt blij. Ik glimlach terug. "Herinner je je nog iets?" Ik schud mijn hoofd. "Alleen jij, en die anderen, Zayn, Harry, en... Lewis en Neil? Nee niet Neil, N-N... Ah shit ik ben het vergeten." Zucht ik. Liam schiet in de lach. Hij wilt wat zeggen maar bedenkt zich dan. Ik kijk hem vragend aan. "Ik mag niks voorzeggen," zegt hij schuldig terwijl hij zijn schouders ophaalt. Ik knik en pijnig mijn hersenen weer.

Dan gaat de deurklink naar beneden en komt de blonde jongen binnen. "Niall!" Hij kijkt op en glimlacht. Ik ga maar niet zeggen dat ik eerst iets van Neil dacht, dat is waarschijnlijk niet zo leuk. De anderen komen er ook nog achteraan. "Zayn," glimlach ik. Hij glimlacht terug. Harry grijnst naar mij en Zayn en ik frons.

Dan gaan we maar wat random dingen doen. Om kwart voor één komt er een zuster binnen met eten, ik kijk nieuwsgierig naar het dienblad en geef dan een gilletje. Ik druk mezelf tegen mijn bed aan om maar naar achter te komen en kruip onder de dekens zodat alleen mijn ogen er nog bovenuit komen.

De jongens kijken me fronsend aan. Dan kijken ze, en ook Liam schreeuwt even het ziekenhuis bij elkaar.

Dan kijken ook de jongens en ze schieten in de lach. Ik en Liam kijken ze boos aan. "Nou zeg, zijn jullie bang voor dit?!" Niall houdt grijnzend een lepel omhoog en ik en Liam schreeuwen weer.

Gelijk komen er meerdere doktoren binnen. Ik kijk doodsbang naar het schepding en gebaar dat het weg moet. "Fobie... lepels... halen..." hoor ik Harry fluisteren. De zuster trekt één wenkbrauw op, maar loopt dan weer weg met het eten. Even later komt ze terug met eten, zonder lepel dit keer.

Dan kijk ik Liam aan en we schieten in de lach. Dan ga ik mijn eten maar opeten. Ik krijg ook zo'n bakje appelmoes van de Albert Heijn. Ik frons en pak maar een vork. Louis lacht erom, het ziet er vast grappig uit. Iemand die appelmoes uit een plastic bakje eet met een vork. Epel epel epel, appelmoes eet ik met een... vork ja!

De jongens zijn weer wat random shit aan het doen en Liam zit aan de rechterkant van mijn bed. Zayn weer aan de rechterkant. Vanuit mijn oogpunt.

Ook heb ik nog een fruitschaaltje. Ik spies een stukje kiwi en ananas op mijn vork. Dan stop ik de vork in mijn mond en meteen voel ik mijn keel dichtgeknepen worden. Ik hoest hevig en laat de vork vallen die van mijn been op de grond valt. Zayn drukt haastig op het rode knopje, en de jongens kijken me geschrokken aan. Mijn keel zwelt op en ik krijg geen lucht meer. Ik kijk wanhopig naar Zayn. Hij probeert rustig te blijven. En de rest van de jongens worden helemaal onrustig.

"Wat is hier aan de- oh nee toch, snel, Martins, de spuit!" Een vrouwelijke dokter pakt een grote spuit maar meer zie ik niet. Ik zie licht, zie ik nou hét licht? Dan wordt alles wazig. ik weer wat. Ik krijg zo'n soort kapje over mijn mond en neus zodat ik gezond adem kan halen en hap naar adem. Zodra mijn ademhaling is gekalmeerd wordt dat ding weer weggehaald en wordt ik weer aangesloten op andere apparaten.

De jongens kijken de dokters vragend aan. "Allergie," zegt eentje simpel. De jongens knikken. "Wie had ons gewaarschuwd?" Vraagt een ander. Zayn steekt langzaam zijn hand op. "Als u nog één seconde langer had gewacht had ze het niet overleefd, u heeft een leven gered," zegt diezelfde dokter. Dan gaan ze weer weg.

"Lekker Zayn," zegt Louis. Ik schiet in de lach. Dan zwaait de deur open en zie ik daar twee mensen staan...