Weapon: Tire Iron
Buong búhay ko, umiikot lámang sa aming Vulcanizing Shop. Mula sa iba't ibang laki at uri ng trak, motorsiklo, dyipni, at mga bisikleta, basta't nasiraan ang mga ito ng gulong, siguradong sa amin pupunta ang drayber upang ipaayos ang kanilang sasakyan.
Ang Vulcanizing Shop namin ang pinakasikát sa Bayan ng Makiling. Marahil dahil sa katagalan na nito o marahil, maganda ang ibinibigay naming serbisyo. Maraming nagsulputan na mga bagong Vulcanizing Shop. Mayroong magagandang pangalan, mayroong modernong kagamitan. Ngunit, hindi pa rin nawawala ang aming mga kostumer.
Ipinamana pa ng aking lolo sa aking tatay ang negosyong ito. At ngayon, ako na ang namamahala simula nang namatay ang aking ama. Mula pagkabata, mga gulong na ang nagsilbi kong kalaro. Pumutok na gulong, nabutasang gulong, kulang sa hangin na gulong, paulit-ulit lang. Nasaulo ko na rin ang mga uri at tatak nito. ED Plus, Magnum, SM, Solid SKS, Xtreme, Bridgestone, Dunlop, Yokohama, Kumho Tires—mas una ko pang nalaman ang mga ito kaysa pagbabasá at pagbibiláng.
At sa mga panahong nag-aaral ako kung paano magkumpuni ng mga gulong, hindi ako iniwan ni Egay, ang aking "laruan".
Si Egay ay isang tire iron. Isa siyang pahabang bakal na ginagamit sa pagtatanggal ng gulong mula sa tire nito. Iniregalo siya sa akin ng aking tatay noong ako'y pitóng taóng gulang.
"Anak, ito ang iyong magiging sandata," sabi niya.
Hanggang ngayon, buháy pa rin si Egay. Nasaksihan niya lahat—mula sa aking unang pagbabate, sa pagtuli sa akin, sa aking unang panliligaw, sa pagkakaroon ko ng mga nobya, hanggang sa pagkakaroon ko ng asawa't tatlong magagandang anak.
Alagang-alaga sa akin si Egay. Kahit isang beses, hindi siya kinalawang. Bago ako matúlog, pupunasan ko muna ang kaniyang katawan at ilalagay sa kahon. Sa tuwing ginagamit ko siya, sinisugurado kong hindi siya mababaluktot kahit gaano pa katigas ang gulong na aming tinatanggal.
Maraming nagtataka kung bakit mahal na mahal ko si Egay. Wala naman daw itong búhay. Pero ang totoo, kahit ako, hindi ko rin alam ang dahilan. Ang alam ko lang, mahalaga sa akin si Egay; mas mahalaga pa sa aming Vulcanizing Shop.
Ngunit, hindi inasahan na darating ang panahong ito. Panahon na kung saan, magkakasala ang aking pinakamamahal na laruan.
Hindi ko inaasahan na magagamit ko si Egay sa pagpatay.
I. Mayo 3, 2010. Alas-tres ng hapon.
"Kuya, paayos naman nitong gulong ko. Nabutasan yata," sabi ng isang batang lalaki. Hawak niya ang kaniyang asul na bisikleta. Pawis na pawis ang kaniyang mukha. Sa palagay ko, nasa labing-isang taóng gulang ang lalaking iyon.
Mayroon akong kakaibang naramdaman sa kaniya. Naakit ako sa kaniyang maputing balat at sa kaniyang mapulang lábi. Pilit ko itong pinipigilan dahil mayroon akong asawa at anak, at dahil lalaki rin ako. Ngunit, sadyang mahirap layuan ang tukso.
Ngumiti ako sa kaniya. Lumuhod ako upang tingnan ang unahang gulong ng kaniyang bisikleta. "Mukhang nabutas nga 'tong gulong mo, bata. Sandali, kukuhanin ko lang si Egay."
Doon nakilala ng batang lalaki si Egay. Nalaman ko rin na Isko ang kaniyang pangalan.
"Sa susunod, Isko, iwasan mong dumaan sa lubak. Natusok tuloy 'yang gulong mo ng matulis na bato."
Ngumiti siya. Sa sandaling iyon, nakita ko ang pinakamagandang ngiti sa lahat.
"Sige po. Salamat, Kuya Dante."
"Wala 'yon. Bumalik ka na lang ulit kapag nagkaproblema ka."
Tumango lámang siya at sumakay na sa kaniyang bisikleta. Naramdaman ko na lang bigla na tumigas ang aking ari.
