แคว่กก !!
เสียงเนื้อผ้าที่ถูกฉีกออกอย่างไม่ใยดี ร่างบางสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจ ตอนนี้สิ่งที่ปกปิดร่างก็มีเสื้อที่ขาดวิ่นเนื่องจากโดนฉีกไปเมื่อกี้เเละก็กางเกงขาสั้นที่ก็ไม่ได้ปกปิดอะไรได้มากเลยซะนิด ร่างบางคิดในใจแล้วอดที่จะสมเพชตัวเองไม่ได้ ช่างน่าอดสูจริงๆทั้งที่เขาก็เป็นผู้ชายเหมือนกันแท้ๆแต่กลับตอบโต้อะไรกลับไปไม่ได้เลย
อ่าาา ความรู้แบบนี้ไม่ได้รู้สึกมานานเท่าไรแล้วนะ~
ร่างบางคิดในใจแล้วยิ้มเยาะตัวเอง นึกขำสภาพตัวเองตอนนี้จริงๆ
"อ้าวๆเงียบไปเลยเหรอ?หรือว่าจะยอมรับแล้วรึไง"ร่างสูงตรงหน้าพูดขึ้นพลางเชยคางร่างบางขึ้นมา ร่างบางเพียงแค่แค่นหัวเราะในลำคอ ก่อนจะยิ้มตอบกลับไปอย่างท้าทาย ความกลัวในตอนแรกถูกแทนที่ด้วยความก้าวร้าวและดื้อดึง ช่างสร้างความประหลาดใจให้ร่างเสียจริง
"อ๊าา~ก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะทำให้ข้าผู้นี้ปกปิดตัวตนของตัวข้าเองอีกแล้วเน่~ไหนๆเจ้าก็รู้ความจริงแล้ว~
ข้าว่าพวกเรามาทำ..เรื่อง..ที่..สนุกๆกันดีกว่านร้าาา~"
ร่างบางตรงหน้าจู่ๆก็มีปีกค้างคาวงอกออกมาที่หลังบาง
พร้อมกับเขาโค้งงอเหมือนแพะบนหัว หัวปลายแหมคล้ายกับยมธูตกวัดแกว่งไปมาอย่างเชิญชวน แขนทั้งสองข้างโอบรอบคอชายหนุ่มอยากเย้ายวน รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฎบนใบหน้าสวย คมเขี้ยวที่งอกออกมานั้นยิ่งทำให้น่าหลงไหลเข้าไปอีก
"อ่า..ในที่สุดก็ยอมเผยตัวออกมาซะทีนะ ยัยแวมไพร์หื่น"ร่างสูงกระซิบข้างหูร่างบอบบางตรงหน้า มือหนาลูบไล้สะโพกบางอย่างหมั่นเขี้ยว
"หืม~ไม่คิดว่าเจ้าจะรู้ตัวตนของข้าง่ายขนาดนี้นะ เจ้ามนุษย์"
_______________________________________________
ขออัพทีละน้อยนะพอดีไรท์ไม่ค่อยว่าง (ยุในช่างกีฬาสีรร.)
