Dragon academy

Hoofdstuk 1

"Whoehoe!!" Ik scheer de wenteltrap af. Eerste schooldag, vandaag komen alle leerlingen. Ik ben zo blij, hopelijk zijn mijn kamergenoten aardig. Ik bots tegen de deur aan die normaal gesproken altijd openstaat, maar nu dus niet. Waarom heb ik dit altijd.

"Lucia, je weet dat je niet mag vliegen in de gang." Mevrouw Spiel komt hollend de trap af. "Eigenlijk zou ik je nu een waarschuwing moeten geven, maar aangezien de school nog niet is begonnen zie ik het door de vingers." Er verschijnt langzaam een grijns op mijn gezicht en als ik net weer verder wil scheuren zegt mevrouw Spiel snel nog, maar niet als je het nog een keer doet.

Even ben ik teleurgesteld, maar dan vormt er een plan in mijn hoofd. "Oké ik zal niet vliegen." Zeg ik tegen mevrouw Spiel en die kijkt me een beetje wantrouwend aan, maar loopt me dan toch voorbij. Als ze de hoek om is ga ik op de trapleuning zitten. En dan is het een kwestie van me gewoon naar beneden laten vallen. Dwars door de ronde waar de wenteltrap omheen draait.

Als ik mevrouw Spiel passeer kan ik het niet laten om even naar haar te zwaaien. Ze zwaait vrolijk terug, maar als ze al uitzicht is hoor ik en verstrikt kreetje en dan haar hakjes die met een redelijke snelheid op de trap tikken. Als de grond nog zo'n twee meter van me vandaan is sla ik mijn vleugels uit en rem ik zo uit. Ik land zachtjes op de grond en nu kan ik verder rennen door de gangen van slot drakenrots. Ik ren recht naar de stallen, nou ja stallen een grot met overal inhammen met daarin nesten van hooi in een kuil.

Ik ren naar de opening, waardoor de draken naar buiten kunnen. En gooi me van de rand. De wind die langs mijn gezicht waait terwijl ik naar beneden val is heerlijk. Pas als ik het water kan horen klap ik mijn vleugels uit, om zo net boven het wateroppervlak te blijven zweven.

Ik liet mijn vingers door het water glijden, ik genoot van het gevoel, het geeft een beetje het gevoel alsof alles kan. Ik zie de vissen krijg de neiging om samen met hen te zwemmen. Ik wil net in het water duiken als er opeens geschreeuw achter me klinkt. Als ik omkijk zie ik dat er een boot aan komt varen, met een krachtige slag van mijn vleugels vlieg ik net boven de boot en gaat hij recht onder me door.

Ik vlieg nog even boven de boot, maar dan wordt het saai, want ze kijken me allemaal zwijgend aan. Alleen meneer Zwijn zegt hallo en stelt me voor aan mijn jaargenoten. Ik vlieg wat hoger en dan zie ik allemaal eerstejaars op de oever staan te wachten tot de boot weer terug is. De ouderejaars, worden opgehaald door de draken. Nu ben ik tenminste niet meer de enige leerling op school.

Langzaam vlieg ik toch, maar terug naar het slot. Zou ik via de deur gaan of via de vliegroute. Ik peins een beetje over deze vraag als er vlak voor mij opeens een draak uit het water komt.

De draak is prachtig blauw en zijn schubben glinsteren prachtig in het zonlicht. Ik word helemaal nat. "Hallo daar. Ben jij een meisje of een jongen. Ik ben Lucia, maar jij mag me Luce noemen." De draak bleef zwijgen, maar ze liet zich even van alle kanten zien, dit liet wel zien dat ze een echt meisje was.

"Een meisje dus, ik mag jou wel. Je bent echt heel mooi, ik wou dat je me kon vertellen hoe je heet." ze maakte een salto door de lucht en eindigde achter me. Ik maakte een ietswat kleinere salto en eindigde precies op ooghoogte. Ik vloog langzaam naar haar toe en zonder dat ik het echt doorhad, ik zat vast in haar prachtige ogen, aaide ik haar neus.

"Je heet dus Jaylinn." Ik zei het alsof ze het tegen me gezegd had, maar dat is onmogelijk, want het is algemeen bekend dat alleen de drakenkoningin kan spreken. Ik keek weer in haar prachtige ogen, ik kon er wel verdwaald in raken, ze waren prachtig. Ze waren helder paars. Ze stonden stoer en zelfverzekerd, het leek alsof als je haar aankeek ze je zou verscheuren, maar als je op de juiste manier keek waren ze ook zacht, beschermend en vol met liefde.

Ik werd uit mijn gedachten getrokken door de klok die even kwam melden dat het 11 uur was. "Ik moet maar eens gaan, anders ben ik nog te laat voor het eten en dat zou verschrikkelijk zijn, aangezien ik ook nog niet heb ontbeten. Ik gaf Jaylinn een kusje op haar snuit en daarna vloog ik zo snel als ik kon weg. Ik moest mijn kamergenoten maar eens opzoeken.