Dragon academy

Hoofdstuk 13

Zoë en de jongen lagen op de grond en echt iedereen keek me met open mond aan. Ik maakte Sia snel los en tot mijn verbazing stond Jaylinn toen achter me. Ze knikte naar mij en liep toen op de jongen af.

Ik en Sia stonden een beetje ongemakkelijk, omdat we geen idee hadden wat ze wou doen. Tot ieders verbazing liep ze de jongen gewoon voorbij en liep ze naar de zwevende lichtbol. Een hap en de bal was weg. "Nee!" De jongen vervaagde en het werd lichter.

Even was het licht te fel en zag ik niks, maar toen stonden we op een open plek in het bos. Om ons heen lagen een stuk of tien draken die maakte dat ze wegkwamen. Jaylinn stond in het midden van alles.

Ik testte me vleugels snel en tot mijn opluchting deden ze het. "Kom we gaan naar huis!" Sia moest lachen en ik lachte gezellig met haar mee. "Je hebt gelijk" Sia liep naar Jaylinn en klom op haar rug. "Jaylinn? Ik wil dat je me alles uitlegt, is dat goed?" "Tuurlijk! Dat ben ik je wel verschuldigd."

Ik kon een glimlach niet onderdrukken. "Kan je nou echt met haar praten? Ik hoor versta alleen jou namelijk." "Ja en ze gaat me nu wat uitleggen dus ik zeg doe je oortje alvast in." We moesten lachen en ik vond het fijn om te weten dat alles nu goed komt.

"Oké, waar moet ik beginnen?" "Wat dacht je van bij het begin?" "Oké. Toen ik jou voor het eerst zag wist ik meteen dat jij mijn mens was." Ik moest lachen en Jaylinn gooide me een gekwetst gevoel toe. "Hoe deed je dat?" "Draken communiceren met gevoelens en de meeste mensen horen die als grommen en dingen als dat, maar het is veel meer dan dat.

Maar goed, ik liet je nog niet helemaal toe. Dat deed ik pas bij angst." "Angst?" "Ja, elke draak kent de legende van angst. Hij is gemaakt door een draak, we hebben het nog nooit aan mensen verteld, want dat is verboden tenzij het noodzakelijk is. Maar zou je me nu niet meer willen onderbreken." Ik knikte. "Pas toen we er waren merkte ik dat dit angst was en was ik al bang dat jij hier kwam voor mij.

Ik hoorde bij mijn geboorte al vaak dingen over dat mijn diamant zeldzaam was. Door je toe te laten kon ik jou herinnering zien en wist ik al dat je voor mij kwam en de rest wist je." " Het geeft niet! Ik had niet moeten gaan het was dom!" IK had gevoeld dat ze zich schuldig voelde dat ze me niet eerder had toegelaten.

"En bovendien komt alles nu goed!" "Ja!" Ik ging bovenop Jaylinn haar hoofd zitten, om haar gerust te stellen.