BÖĞÜRTLEN KOKULU ÇOCUK

Yolculukları severdim , insana düşünme olanağı verirdi.Ama kendi şehrimden ayrılmada olan yolculuğumun böylesine kötü olacağını hiç düşünmezdim. Babam ağlayıp zırlayacağımı bildiği için arkadaşlarımla istediğim gibi vedalaştırmamışltı bile.

Ama öylede oldu. Ağladım , hemde çok . Ama ağlamamam için sebep mi vardı? Hayattaki sayılı arkadaşlarımdan ayrılıyordum , annemin kanseri kötüye gidiyordu.Yeni okul , yeni arkadaşlar..

Yeni evimize adımı attık. Eski evimizden çok daha büyüktü."Tanrım , burası kocaman."

Diye mırıldandım.. Anladım ki babam burada iyi bir iş kapmıştı.Üst kata çıktığımızda bağırdım " Çatı katındaki oda benimdir !"

Yeni odamdaki pencereden baktığımda anladım , yepyeni bir hayatım olacaktı...

Eşyalarımızın bulunduğu kamyon gelmişti. Çatı katını mavi eşyalarımla dolduracaktım. Yeni hayatımızın tek güzel yanı Tumblr'daki gibi çatı katı odam olacaktı. İçinde kitaplarım ve ben olacaktık.Çünkü yeni arkadaşım olacağını sanmıyordum..

" Mina ordan öyle bakma da yardım et!" Annemin sesiydi bu. Koşarak alt kata indim ve küçük esyalarımı odama taşıdım. Eski evden gelirken hiç bişey olmaması için dua ettiğim kitaplarım yerli yerindeydi. Derin bir oh çektim.

Akşam olduğunda gerçekten çok yorulmuştum , ama evin tüm işleri bitmişti.Öyle yorgundum ki annemlerle yemek bile yemedim , odama çıktım yatağıma oturdum ve bilgisayarımı kucağıma aldım. Eski arkadaşlarımla mesajlaşmayı bitirdiğimde saat çok geç olmuştu. Yeni odamda ,her şeyin çok güzel olmasını dileyerek derin uykuya daldım..

Rüyamda eski arkadaşlarımın bensiz çok eğlendiğini , beni çok çabuk unuttuklarını gördüm.Tanrım , bu nasıl kabustu? Unutulmaktan daha kötü bişey mi vardı?

Gözlerimin sulandığını fark ettim . Banyoya gidip hızla suratımı yıkadım.Aşşağı kata indiğimde annem kahvaltıyı hazırlıyordu. Ona kocaman gözlerle " Günaydın " dedim. Babamın işe gittiğini duyduğumda da mutlu oldum .Sonunda huzurlu bir gün geçirecektim yahu.

Derken birden annemin çığlığı yükselmişti. Ne olduğunu anlamadan anneme koştum. Of , hayır , yine mi annemin sancıları başlamıştı ? Yalnız , babam evde yoktu ! Koşarak telefona uzandım . Babamı tuşladım ve babam açar açmaz " Baba annemin sancısı var yine , gel doktara götürelim hadi " dedim ağlamaklı sesimle. Ve dediği şey " Kızım toplantıdayım ama birini göndericem o götürür anneni " dedi , tam itiraz edecekken telefonu kapattı.Ağzımdan bir küfür savurdum.Annem durumu fark edecek olacaktı ki "Kızım tamam , dayanabilirim " dedi acı dolu sesiyle. Gözlerim doldu , ne zaman ihtiyacımız olsa yanımızda olmazdı babam.

Dakikalar geçiyordu , gelen giden yoktu. Gözyaşlarımı tutmaya çalışıyordum annem acıdan kıvranırken." Ben ağlamamalıyım" dedim kendi kendime ," ben ağlamamalıyım ."

Birden zil çaldı.Koşarak kapıyı açtım , önümde beklemediğim , belki benim yaşıtlarımda bir çocuk vardı.Bu çocuk bize nasıl yardım edecekti ki ?

Çocuk kapıda dikilirken birden içeri daldı ve annemi kucakladı. Tamam , annem çok kilolu değildi ama çocuğun zorlanmadan taşımasına hayret ettim . Ardından koşarak evin kapısını kapattım . Bu genç adam , bizi arabasına bindirdi ve hastaneye bıraktı.Nasıl böyle soğukkanlı olabiliyordu? Geldiğinden beri tek kelime etmemişti , göz ucuyla bile arka koltukla sızlanan anneme ve bana bakmıyordu. Hastane yolunda giderken çocuğu biraz dikkatli inceledim , çocukta kız güzelliği vardı , o nasıl güzel surattı öyle? Aniden duran araba düşüncelerimi dağıttı.Çocuk ani hareketle arka kapıyı açıp annemi kucaklamaya koyuldu.Yakınlaşınca fark ettim , bu çocuk böğürtlen kokuyordu.Annemi kucakladı ve getirdiği özel hastanenin acil kısmına kadar taşıdı. Annemi kapalı odaya almışlardı , beni de dışarı çıkarmışlardı her zamanki gibi . Dışarıda annemi beklerken bizi bırakan bu genç çocuğun ortadan kaybolduğunu fark ettim, sahi nerdeydi bu?