Rules Are Meant To Be Broken » One Direction

Chapter 26.

Jenn's P.O.V.

Het was nu enkele maanden later, en het was eindelijk de dag dat de jongens naar Amsterdam zouden komen.. En de dag dat ik Niall eindelijk weer zou zien. Met een kleine glimlach rond mijn lippen loop ik de woonkamer in, aangezien ik al een aaridge tijd klaar was met het klaar maken van alles, en had mijn tas voor vandaag ookal klaar staan. Ook stond mijn koffer al bij de ingang, aangezien ik de komende maand mee zou gaan met de jongens, door Europa heen. 

Geen van hun wist nog van mijn plannen af. 

''Jenn, je taxi is hier in tien minuten! Bel Harry vast op dat je er zo aan komt!'' riep mijn moeder vanuit de keuken, en met een zwakke glimlach pakte ik mijn telefoon uit mijn zak. 

Ze had geen idee dat Harry en ik ruzie hadden, en het voelde niet goed om haar er iets over te vertellen. Dan zou ik haar alles moeten vertellen.. Alles vanaf Niall tot Harry, en tot de vele dingen die er gebeurt waren in Engeland. 

 ''Is goed!'' riep ik uiteindelijk terug, maar pakte mijn telefoon er verder niet bij. Enkel hun bodyguard, Paul, wist dat ik nu al zou komen. Niall en ik hadden afgesproken om samen iets te gaan eten vanavond, nadat hij met de jongens had geoefend, maar zolang kon ik niet wachten. 

Ook wist mijn moeder niet dat er niet echt een taxi was, maar dat het Paul was. Ik had haar alleen verteld dat er om twee uur een taxi zou zijn, voorderest was er niets besproken. Nou ja, naast 't feit dat ik een maand weg ging was er niets besproken. 

Al snel hoorde ik een toeter voor de deur, en met een brede glimlach stond ik op. M'n ouders stonden al op de gang, en van m'n zusje had ik vanochtend al afscheid genomen aangezien ze iets belangrijks te doen had. 

''Pas goed op jezelf, oké?'' zei m'n vader de seconde dat hij zijn armen om me heen sloeg, en met een lichte glimlach op mijn gezicht knikte ik. 

''Tuurlijk doe ik dat.'' verzekerde ik hem. 

''En vergeet ons niet te bellen.'' zei m'n moeder niet veel later, en ik liet mijn vader los om haar een knuffel te geven. 

''Zal ik zeker niet vergeten.'' grinnikte ik, en liet haar na een tijdje ook weer los. Ik deed mijn schoenen aan, en niet veel later had ik ook mijn zwarte leren jasje aan. ''Zie jullie over een maand weer.'' zei ik soft, waarna ik de deur opende, en met mijn koffer en tas in mijn handen naar buiten liep. 

Paul stond al te wachten, en ik glimlachte breed. Ik had hem maar enkele keren gezien, maar hij was een erg vriendelijke man, en waarschijnlijk één van de weinige die de jongens in bedwang kon houden als ze in een rare bui waren. 

''Great to see you!'' zei Paul met een vriendelijke glimlach op zijn gezicht, en pakte al snel mijn koffer over, die hij in de achterbak gooide. Zelf liep ik naar de rechterkant van de auto, en stapte in. 

''Back at you!'' beantwoorde ik met een glimlach. Ik keek nog even uit het raam, en zwaaide naar mijn ouders, en binnen de kortste keren reden we weg. 

''How are you?'' vroeg Paul na een tijdje. 

''I'm good, I'm good. Ready to be away from home for a while, though. How about you?'' 

''I'm alright, thanks for asking. Why are you ready to be away from home, hm?'' 

''Trouble with friends. Nothing big.'' zei ik simpel, puur omdat ik geen zin had om het hele verhaal uit te leggen. Hij leek het te begrijpen, aangezien ik hem zag knikken, en we reden in stilte verder. Halverwege de rit had ik de radio aangezet, en binnen de kortste keren kwamen we bij het gebouw aan waar het concert gehouden werd. 

''So.. The plan is that I'll distract them, and you'll come in, and say something witty?'' zei Paul terwijl hij de backstage parkeerplaats opreed, en parkeerde.