Rules Are Meant To Be Broken » One Direction

Chapter 06.

Jennifer's P.O.V.

Harry zijn blik bleef van Niall, naar mij, en terug gaan. Hij had geen idee wat er gebeurde, en om eerlijk te zijn.. Had ik dat ook niet. Het moment dat ik hier binnenkwam, was alles normaal.. Maar op het moment dat hij me alleen aantrof in de keuken was alles kortaf, en stil. Eigenlijk had hij niets meer tegen me gezegd, vanochtend niet eens een goedemorgen.

Harry liet me los, en knikte eventjes naar me, waarna hij doorliep naar Niall. "You know the rule.. Don't let me see that you're planning on something else." siste hij, waarna Niall knikte, en zijn blik weer naar mij liet afglijden.

"Yes, we can talk. But you must call a newspaper for this, it'll be the first time we'll talk like normal people." mompelde ik zachtjes. Het einde van de zin was meer tegen mezelf, maar aan zijn gezicht kon je zien dat hij het gehoord had. Ik haalde mijn schouders op, terwijl ik hem achterna liep naar boven, naar zijn kamer.

Ik keek naar hoe hij op een stoel ging zitten, met zijn hoofd in zijn handen. Ik vond het steeds verwarrender worden. Ik heb nog geen fatsoenlijk gesprek met hem gehad, en hij veroordeelt me al.. Ik negeerde het voor een aantal seconde, en ging tegen zijn bureau aanstaan, terwijl ik mijn blik op hem richtte.

"So, what was the thing you wanna talk about?" vroeg ik na een tijdje om de stilte te verbreken. Niall keek op. Zijn wangen waren rood, en zijn ogen waren donkerblauw. Was hij nou boos? Waar zou hij boos om moeten zijn?!

"You really don't remember me, do you?" sprak hij voor de eerste keer. Aan de toon van zijn stem was te horen dat hij zich inhield van zijn echte emotie. Ik bleef hem aankijken, en schudde mijn hoofd.

"I remember you from magazines and stuff, nothing more then that.. Should I know you?" mompelde ik opnieuw vrij zacht. Ik rilde kort van angst, als zijn ogen alleen maar donkerder werden. Oh god, dit kan niet goed aflopen.

Hij nam niet de moeite om nog iets te zeggen, en liep naar zijn nachtkastje toe, waar hij het laatje van opentrok. Hij haalde er een foto uit. Voor mij was het nog altijd niet duidelijk wat hij van plan was, totdat hij me recht in mijn ogen aankeek.

"Do you still have that scar? Under your bum?" vroeg hij na me een tijdje gewoon aangestaard te hebben. Mijn ogen werden groot. Hoe wist hij dit?! Op dat moment liep hij naar me toe, en drukte de foto die hij vast had ruw in mijn handen. Ik keek ernaar en mijn mond viel open.

"Jerk.. Asshole.. How can I forget you?! Seriously!" Ik haalde is diep adem om me groot te houden, en gaf hem een duw naar achter. "Asshole. Douche, I don't even have words to describe how much I hate you, and how hard it is to stay this calm right now.." mompelde ik. De duw deed hem duidelijk geen goed. Hij gaf me een harde duw terug, tegen de muur aan, en ging zo voor me staan, dat ik niet weg kon. "Niall, move. You freaking abused and raped me?! How you dare to come this close?!" Antwoord op één van de dingen die ik zei had ik niet gekregen. Ik probeerde hem opnieuw weg te duwen, terwijl hij alleen maar dichter op me kwam staan.

"You asked for it." zei hij simpel, terwijl ik fronsde.

"I did not." antwoordde ik nog altijd zo kalm mogelijk, en beet kort op mijn lip.

"Still stubborn." zijn stem werd steeds bozer, en ik drukte mezelf zo dicht mogelijk tegen de muur aan, wat uiteindelijk maar weinig zin had.

"I'm not! You were full on snogging with some slut, and you expect me to just accept that?! Dream on, ass. And when I kiss another boy, you just start abusing me, and you start thinking I'm some whore who's just with you for your pleasure's.. Well, Niall. I am not." ging ik in één keer, achter elkaar door.

"Oh, so you're saying that you hooked up with that Jake guy? What makes you a normal girl, who has nothing of a slut?" grijnsde hij. Oh, als ik de kracht had, had ik die grijns van zijn gezicht geslagen.