𝓗𝓸𝓵𝓭 𝓶𝓮

Κεφάλαιο 1

Ξύπνησα με ένα πόνο στο στήθος και βαριά ανάσα. Κοίταξα γύρω μου. Εκλεισα το ξυπνητηρι που ηχούσε δυνατά και βασάνιζε τα αυτιά μου. Πήγα να σηκωθώ και ο πόνος διαπέρασε όλο μου το κορμί. Υποτίθεται οτι θα έπρεπε να καλυτερευω.... Δεν θέλω να τα παρατήσω ομως. Μετά από δύο λεπτά σηκώνομαι αργά απο το κρεβάτι και πηγαίνω στο μπάνιο του δωματίου μου. Μπαίνω να κάνω ένα ζεστό ντουζ. Πόσο με ηρεμεί η αίσθηση του νερού που χαϊδεύει το σώμα μου. Βγαίνω απο τη ντουζιέρα και φοραω το γαλάζιο χνουδωτό μπουρνούζι. Πηγαίνω πάλι στο δωμάτιο μου και κοιτάζομαι στον ολόσωμο καθρέφτη μου.

Τα μακριά μαλλιά μου φτάνουν μέχρι το στήθος μου... Είναι βρεγμένα και φαίνεται σαν να μαυρίζουν αν και είναι σκούρα σοκολατί... Τα πράσινα μάτια μου με καρφώνουν. Είμαι κανονική για το ύψος μου... Προς αδύνατη... Τους τελευταίους μήνες δεν έχω όρεξη. Ντύνομαι και βγαίνω απο το δωμάτιο. Βαζω ενα ψηλόμεσο τζίν με ένα κροπ τοπ στο χρώμα της μέντας που αφήνει τους ώμους μου ακάλυπτους. Τα μαλλιά μου ίσια. Δεν βάφομαι πολύ... Μόνο λιγη μάσκαρα για να τονίσω τις βλεφαρίδες μου.

Αντικρίζω τη μαμά μου. Είναι τόσο όμορφη και επιβλητική η μορφή της. Χωρίς εκείνη δεν θα ήμουν αυτή που είμαι και ίσως να μην ήμουν εδώ τώρα.

-"Αγάπη μου ξυπνησες?? ❤"

-"Ναί μαμά :*",πάω κοντά της και την αγκαλιάζω.

-"Σου έχω φτιάξει πρωινό, κάθισε.",μου λέει χαμογελαστά.

-"Εμμ.... Να... Δεν πεινάω τώρα.... Θα φάω κάτι στο σχολείο." της απαντάω διστακτικά.Δεν μιλάει με κοιτάει διστακτικά και απλά ανασηκώνει τους ώμους της.

-"Φεύγω τώρα. " της λεω και της στέλνω ένα φιλί χαμογελώντας της.
Μπροστά της προσπαθώ να δείχνω καλά...δεν θέλω να την στεναχωρώ...έχει περάσει πολλά εξαιτίας μου.

Μπαινω στο αυτοκίνητο, βαζω το κλειδί στη μίζα και ανάβω τη μηχανή. Ξεκινάω και παω στο Πανεπιστήμιο. Σε 15' είμαι εκεί. Δεν είμαι απο τα παιδιά που γνωρίζουν τους πάντες. Μάλλον είμαι άοσμη και άηχη προσωπικότητα. Ισως να ντρέπομαι. Προχωράω στους διαδρόμους προσπαθώντας να διακρίνω ανάμεσα απο τα κεφάλια των φοιτητών τον αριθμο της αίθουσας που εχω μάθημα. Προχωρώντας καταλάθος πέφτω σε ένα αγόρι. Ψηλός με μαύρα μαλλιά και σχετικά γυμνασμένο σώμα.

-Συγγνώμη!!!!!. Του λεω γεμάτη ντροπη. -Χαχαχα δεν πειράζει μην αγχώνεσαι. Ολα καλά.
Παναγία μου τι ματια ειναι αυτα!??? Χ_Χ είναι σκούρο καφε και όσο πλησιάζει στην κόρη ανοίγει. Εχει πολυ εκφραστικό βλέμμα.

Απλώνει το χέρι του:
-Νίκος. Μου λέει χαμογελώντας μου.

-Πενέλοπε. Ανταποδίδω το χαμόγελο.

-Απο Εράσμους είσαι;; με ρωτάει.

-Οχι ακριβώς.... βασικά εχω μετακομίσει από το καλοκαίρι. Τον κοιτάω με ένα βλέμμα ίσως κάπως μελαγχολικό.

-Αα κατάλαβα. Εγω είμαι απο Εράσμους. ^_^

Δεν μιλάμε άλλο απλά κοιταζόμαστε. Μπαίνουμε στην αίθουσα και καθόμαστε δίπλα δίπλα στο έδρανο. Η αίθουσα είναι ένα τεράστιο αμφιθέατρο. Καθόμαστε κάπου στη μέση και περιμένουμε. Μετά απο λίγο μπαίνει μέσα ο καθηγητής. Νιώθω πως απο κάπου τον ξέρω... Κάπου τον έχω ξαναδεί...

Αυτό ήταν το πρώτο κεφάλαιο. Ελπίζω να σας άρεσε.... Δεν έχω ξαναγράψει οποτε ελπιζω να μην βγεί βαρετό. Ευχαριστω όσες το διαβάζουν !!! Kisses my loves!! ❤💕❤💕
P.S: Κάντε σχόλια και βάλτε αστεράκι αν σας αρέσει !