𝓗𝓸𝓵𝓭 𝓶𝓮

Κεφάλαιο 2

Η ώρα περνούσε βασανιστικά αργά μπορώ να πώ. Τον παρατηρούσα όσο παρέδιδε το μάθημα... Δεν είμαι και η καλύτερη σε μαθήματα ιατρικού περιεχομένου-αν μπορώ να χαρακτηρίσω έτσι το μάθημα του- επομένως μετά βίας καταλαβαίνω τη διάλεξη του. Το μάθημα τελειώνει και θυμάμαι οτι έχω ραντεβού με τον γιατρό που θα με παρακολουθεί για να γίνω όσο το δυνατόν καλύτερα. Πετάγομαι όρθια παίρνω τα πράγματα μου αγκαλιά και φεύγω τρέχοντας πέφτοντας πάνω στον καθηγητή μου που έβγαινε εκείνη τη στιγμή απο τη πόρτα. Δηλαδη προσπαθούσε μεχρι που τον τσαλαπατησα.

Με κοιτάει με ενα βλέμμα υπεροπτικό και νευριασμένο...

-Εεμμμ.... Εγώ... Με συγχωρείτε.... Δεν ήθελα...
Κάνω κίνηση να μαζέψω τα βιβλια που του έριξα. Πιανει το χερι μου και το φερνει προς το μέρος μου ρολλαροντας τα μάτια του. Ποσο αγενής!!!!  Καλα οκ κι εγώ δεν πήγα πίσω αλλά τέτοια αντιμετώπιση.  Δεν μιλάει μου κάνει νόημα να φύγω. Σηκώνομαι και τρέχω αφού για λίγα λεπτά είχα ξεχάσει το ραντεβού μου.

Φτάνω στο σπίτι και αρχίζω να φωνάζω τη μαμά μου... Μετα απο 3 λεπτά εμφανίζεται από τα πάνω δωμάτια.

- Ελα αγάπη μου τι συνέβη??  Με ρωτάει λαχανιασμένη.

-Εχουμε το ραντεβού το ξέχασες.??? 

-Ωχ γλυκιά μου συγγνώμη.... Είχα κάτι δουλειές και ξεχάστηκα. Βάζω κάτι πάνω μου και φεύγουμε.

Μετά απο 5' ξεκινήσαμε να κατευθυνόμαστε προς το ιατρείο όπου είχαμε το ραντεβού. Είχαν περάσει ήδη 10 λεπτα που είχε ξεκινησει-θεωρητικά τουλάχιστον -το ραντεβού μας και δεν ήμασταν ακόμα εκεί.

-Μαμά πάτα το λίγο!!!!!  Της κάνω κουνώντας το πόδι μου προς τα κάτω δείχνοντάς της και καλά το γκάζι.
Φτάνουμε στο ιατρείο μετα απο 10 λεπτά. Τι καλά..!!!!! Η πρώτη μας συνάντηση και ήρθα σχεδόν 30' αργότερα από την ώρα που είχαμε πεί. Μπαίνουμε μέσα και συναντάμε τη γραμματέα του.

-Καλημέρα σας!!  Μας λέει χαμογελαστά.

-Καλημέρα !! Λέω ντροπαλά εγώ.

-Ο κύριος Αγγέλου δεν έχει φτάσει ακόμα... του έτυχε κάτι και καθυστέρησε. Παρακαλώ καθίστε και θα σας ενημερώσω οταν θα είναι στο γραφείο του.

Καθόμαστε και περιμένουμε υπομονετικά. Εγώ βάζω τα ακουστικά μου και ακούω τα αγαπημένα μου τραγούδια. Ξαφνικά νιώθω τη μαμά μου να με σκουνταει. Γυρνάω να τη κοιτάξω και μου νευει με το κεφάλι της. Ηρθε η ώρα να τον γνωρίσω. Η πόρτα ανοίγει και μένω να τον κοιτάω άναυδη. Τι ντροπή!!!!! Αλλά για μισό λεπτό.... Τι δουλειά έχει αυτός εδώ??? 

Με κοιτάει και φαίνεται να φέρνει στο μυαλό του το σκηνικό. 

-Εσεις??  Τον ρωτάω διστακτικά.

-Ματθαιος Αγγέλου.Εσύ πρεπει να είσαι η Πενέλοπε. Σωστά?? 
Μου δίνει το χέρι του.

(Νομίζω βρίσκομαι σε απόλυτο σόκ)

-Μαλιστα...

Αφού συστήνεται και με τη μητέρα μου της λεει να φύγει από το δωμάτιο και να μας αφήσει μόνους.  Αχ είναι τόσο όμορφος... Κοκκίνισα???  Δεν πρέπει να κοκκινίσω τωρα.... Το μόνο σίγουρο. 

-Συγγνώμη για προηγουμένως... Δεν ήθελα να πέσω πάνω σας.
Δεν τον κοιτάω... Θα κοκκινίσω αν τον κοιτάξω στα μάτια..

-Δεν πειράζει. Δεν πιστεύω να το εκανες επίτηδες... Μου κλείνει το ματι.

-ΟΧΙΙ ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΙ ΟΧΙ!! Τιναζομαι...

Με κοιτάει και χαμογελάει.

-Η θεραπεία σου θα πάρει αρκετό καιρό. Θα πρέπει να κάνεις κάθε 2-3 βδομάδες εξετάσεις και κάθε μήνα απο μια Μαστογραφία για να βλέπω την εξέλιξή σου. Πιστεύω καταλαβαίνεις τη σοβαρότητα του θέματος. Σε θέλω δυνατή και με θέληση. Οκ?? 

Ναι καλά καταλάβατε.... Καρκίνος του μαστού. Πάσχω εδώ και ενάμιση χρόνο, αλλά διαγνώστηκα πριν 3 μηνες. Ενας κακοήθης επιθετικός όγκος μεσα στο στήθος μου, ο οποιος "απλώνει τις ρίζες του " φτάνοντας μεχρι και τους λεμφαδένες μου. Δεν ξερω αν ειναι η λεξη που σε τρομάζει ή η αρρώστια. Εμένα ας πουμε πρωτα με φρίκαρε η λεξη και μετα η αρρώστια.

Τον κοιτάζω...
Απλώνει το χέρι του και κραταει τρυφερά το δικό μου.

-Φοβάσαι??

Δεν μιλάω. Γενικά δεν θέλω να μιλάω για αυτό το κομμάτι μου. Δεν το εχω αποδεχτεί ακόμα. Δεν το έχω συνειδητοποιήσει.... Δεν έχω προλάβει να καταλάβω καν τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή στο σώμα μου.  Η μάλλον όχι... Εχώ καταλάβει... Απλα αρνούμαι για άλλη μια φορά να δεχτώ τη πραγματικότητα. Οπως κάνω με όλα αυτά που με στεναχωρούν... Η απλά δεν με ικανοποιούν.

-Δεν υπάρχει λόγος να φοβάσαι πάντως. Ξέρω πως αισθάνεσαι. Είμαι, ομως, υπεύθυνος για σένα και δεν θα αφήσω να σου συμβεί τίποτα κακό ενταξει?? 

Δεν ξέρω γιατί.... Αλλά βουρκωσα. Σηκώνομαι σφίγγω το χερι του και τον ευχαριστώ. Βγαίνω έξω χαμένη. Βρέχει αλλά δεν με νοιάζει.... Αφήνω τη βροχη να με αγκαλιάσει.... Βρίσκω το αυτοκίνητο μας και βλέπω την μαμά μου να μου κάνει νόημα. Τέρμα το ξέσπασμα τωρα..... Πρέπει να δείχνω καλά.

                                                                      

Αυτό ήταν το δεύτερο κεφάλαιο της ιστορίας μου. Ελπίζω να σας άρεσε!!  Αν σας άρεσε βάλτε αστεράκι και κάντε σχόλια. Η ιστορία στην αρχή θα εξελίσσεται λίγο αργά ....θα προσπαθήσω όμως να το κάνω όσο πιο ενδιαφέρον γίνεται... Ευχαριστώ όσες /όσους το διαβάζουν. Μακιααα!! ❤❤😘😘