𝓗𝓸𝓵𝓭 𝓶𝓮

Κεφάλαιο 10

Σηκώθηκα γρήγορα και την ακολούθησα. Δεν θα την αφήσω από τα μάτια μου. Τώρα που τη βρήκα, δεν θα επιτρέψω στον εαυτό μου να τη χάσει.

-Θα έρθεις σπίτι το συντομότερο. Στο υπόσχομαι!!!!

Η εικόνα της χαράχτηκε στο κεφάλι μου. Τα μαλλιά της μπερδεμένα και ατημέλητα, τα μάτια της κουρασμένα και άϋπνα, στα χέρια της μελανιές και γδαρσίματα, ντυμένη με τα ίδια ρούχα από τη μέρα που εξαφανίστηκε, το βλέμμα της βυθισμένο στην απελπισία, ταλαιπωρημένη με ίχνος ελπίδας για ελευθερία.
Τους ακολουθούσα όσο πιο διακριτικά μπορούσα αποφεύγοντας να προκαλέσω- όχι μόνο τη δική της- αλλά και τη δική μου τύχη. Και τότε μια φωνή στο κεφάλι μου εξέφρασε μια απορία πολύ λογική που μεσα στον πανικό μου αγνόησα."Τι θα έκανα μετά;;;"
Μπροστά σ'αυτόν τον κανίβαλο ήμουν ένα παλιό ανέκδοτο από εκείνα τα χιλιοειπωμένα, που στο άκουσμά τους το γέλιο πεθαίνει. Υποθέτω έτσι θα αντιμετώπιζε κι εκείνος εμένα...στην καλύτερη περίπτωση. Πήρα το κινητό μου και κάλεσα τον Νίκο.

-Πενέλοπε...!!!! Τι κανεις!;!; μου είπε εμφανέστατα με ενθουσιασμό.

-Νίκο βρήκα την αδερφή μου!!!! Την είδα...

Καθώς τους ακολουθούσα, του εξιστορούσα τα γεγονότα. Δεν είχα κάποιον άλλον να με βοηθήσει και με τον Νίκο ένιωθα ασφάλεια.
Κανονίσαμε να βρεθούμε στο κοντινότερο καφέ απο εκεί που κρατούσε αυτός την αδερφή μου, για να οργανωθούμε και να δράσουμε ανάλογα. Λίγα λεπτά αργότερα, αφού είδα σε ποιό μέρος την φύλαγε αιχμάλωτη, κατευθύνθηκα προς την καφετέρια που θα συναντούσα τον Νίκο.
Κάθισα, παρήγγειλα ένα διπλό εσπρέσσο και του έστειλα τη διεύθυνση.
Μετά από λίγο αντίκρυσα τα μάτια του.

-Πενέλοπε!!!! Πως είσαι;; Η Athena που είναι... Πως την είδες;;

-Είμαι καλά... Αλλά, αν δεν την πάρουμε σπίτι απόψε, εκείνη δεν θα είναι.

-Θα τα καταφέρουμε. Το σκεφτόμουν καθώς ερχόμουν. Θέλω να με ακούσεις προσεκτικά, να σκεφτείς αυτά που θα ακούσεις και να με εμπιστευτείς.

Ακουσα την ιδέα του και έκανα αυτό που μου είπε...τον εμπιστεύτηκα. Πληρώσαμε και φύγαμε. Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και κατευθυνθήκαμε προς το μέρος που ήταν αυτός με την αδερφή μου. Φτάσαμε και βάλαμε σε εφαρμογή το σχέδιό μας, πρώτο μέρος του οποίου ήταν η αναμονή. Πριν κάνουμε κατι βιαστικά, προτιμήσαμε να περιμένουμε και να δούμε με τι έχουμε να κάνουμε.

Περιμέναμε αρκετά, μέχρι που βγήκε κοπανώντας τη πόρτα πίσω του, ανέβηκε σε μια Harley και έφυγε. "Πολύ σκληρός για να πεθάνει" σκέφτηκα ειρωνικά... Η μορφή του γέννησε ένα "κοριτσάκι" που μου τράβαγε τις τρίχες προς τα πάνω, την ανατριχίλα, κι αυτή έπαιζε με όλο το είναι μου. Τα φώτα στο σπίτι ήταν όλα σβησμένα. Ο Νίκος κάλεσε έναν φίλο του απο τη σχολή, που δούλευε νύχτα ως bodyguard για κάποιο επώνυμο πρόσωπο. Πλησιάσαμε το σπίτι και κάναμε περιμετρικά μια βόλτα, για να δούμε τι επιλογές είχαμε. Ειχε δύο παράθυρα στη πίσω πλευρά του σπιτιού - όπου βρισκόταν και μία μεγάλη, άνετη αυλή - από τα οποία θα μπορούσα άνετα να μπώ με ένα μικρό χεράκι βοηθείας από τον Νίκο.