My life with BTS [voltooid]

Chapter 42

POV Jimin

Ze is weg. Gone. Ze heeft mij- ons verlaten. En het is allemaal Taehyungs schuld. Ik weet niet eens of "wij" nog wel bestaat. Ik weet niet eens of we nog een realtie hebben. Of ze nog net zo veel van mij houdt als ik van haar hou. Ik weet niet eens meer wat ik nu moet doen. Ik ben zo ongerust. Wat als ze mee is genomen door iemand? Wat als ze is verdwaald? Wat als ze niet in Nederland is aangekomen? Nieuwe tranen stromen langs mijn wangen naar beneden op mijn kussen. Het is zo'n drie uur s'nachts en ik lig in bed te piekeren. Me ongerust te maken over een meisje die waarschijnlijk niet eens meer van mij is. Die gewoon is weggewaaid en hoopt dat ik haar vergeet. Dat ik veder moet gaan met mijn leven. Maar dat is nou het probleem. Zonder haar kan ik niet leven. Zonder haar kan ik niet eens normaal functioneren. Ik schreeuw alle woede en verdriet uit mijn lichaam. Jin komt de kamer binnengelopen met een bezorgde blik. Als hij ziet dat ik huilend op bed lig, verandert zijn bezorgde blik in een verdrietige. Hij komt naast me zitten en knuffelt me. 'Shh het is oke. Denk je weer over Jill?' Ik knik en laat de tranen een weg banen langs mijn wangen. We zijn al drie dagen veder. Drie dagen zonder slaap. Ik heb amper gegeten en al mijn tranen op gehuild. 'Ik weet dat je haar mist Jimin, we missen haar allemaal maar je moet proberen om veder te gaan.' Ik schud mijn hoofd. 'Dat lukt ni-niet Jin.' Hij zucht. 'Probeer het ten minste oke?' Ik knik langzaam. Hij staat op en loopt dan mijn kamer uit en doet de deur dicht. Ik ga onder de dekens liggen en probeer wat te slapen, ook al weet ik dat het toch niet gaat lukken.

Ik had gelijk. Ik lag de rest van de nacht wakker. Huilend te denken om Jill. Het breekt me elke seconden meer om te weten dat ze weg is en waarschijnlijk niet meer terug komt. Niet meer terug wil. En dat alleen door Taehyung. Ik sta op en loop naar beneden waar iedereen aan het praten is in de keuken. Ik loop naar de koelkast en pak wat te eten. Als ik bij ze aan tafel ga zitten, zijn ze stil. Ze zeggen geen woord meer tegen elkaar en kijken alleen nog verdrietig naar hun eten. Dit gebeurd al drie dagen. 'Jongens praat maar door, heb geen last van mij.' Als ik zie dat Taehyung iets wil zeggen geef ik hem een dodelijke blik. Hij sluit z'n mond en begint langzaam te eten. De rest begint ook te eten en het is voor de rest stil.

Na het ochtendeten loop ik weer naar boven. Het is mijn dagelijkse routine geworden. Bijna geen slaap krijgen, wakker worden en naar beneden gaan om te eten. Terug naar boven gaan en daar blijven tot het avond is en we weer gaan eten. Middageten, daar doe ik niet aan mee. Ik wil zo veel mogelijk uit de buurt blijven van Taehyung. Ik ga weer in bed liggen en probeer wat slaap in te halen. 

Na een uur lig ik nog steeds wakker. Ik zucht en stap uit bed. Ik loop over de overloop naar Jill haar kamer. Net als ik haar kamer wil open doen, hoor ik een andere deur opengaan. Ik draai me om en zie hem daar staan met een waarschijnlijk leeg bak ijs. Zijn ogen zijn rood. Hij heeft gehuild? Als hij iets wil zeggen kap ik hem af, 'probeer het niet eens.' Ik loop weer terug naar mijn kamer. Ik loop mijn kamer in en wil de deur dicht doen, als hij zijn voet in de opening zet. 'Kan je alsjeblieft je voet weghalen.' Hij schudt zijn hoofd en ik zucht geïrriteerd. 'Taehyung laat me gewoon met rust.' Ik probeer de woede in me houden en dat is knap lastig als er iemand voor je staat die je vriendin heeft geprobeerd te verkrachten. 'Laat het me gewoon uitleggen.' Ik laat een schamper lachje horen. 'Uitleggen? Wat the fuck wil jij uitleggen?! Dat je mijn vriendin bijna verkracht heb?! Dat door JOU zij nu weg is? Jij hoeft helemaal niets uit te leggen Kim Taehyung. Het enige wat jij moet doen is mij met rust laten.' Tranen. Tranen druppelen langs zijn wangen naar beneden op de grond. Hij knikt langzaam en draait zich om. 'Het enigste wat ik nu wil zeggen is het spijt me. Maar ik begrijp je. Je wilt met rust gelaten worden. Zou ik ook doen. Hij loopt weg en laat mij achter. Huilend op de grond. Ik gooi de deur dicht en ik zit weer alleen in het donker. 

HEY HEY! IK VIND HET ECHT KAPOT SNEU VOOR JIMIN. EN IK VIND DIT HOOFDSTUK OOK KAPOT SNEU. {ik hoop niet dat ik mensen aan het huilen maak met dit hoofdstuk en zo wel dan HET SPIJT ME} IK GA ZO SNEL MOGELIJK WEER PROBEREN OM EEN HOOFDSTUK ONLINE TE ZETTEN, MAAR JULLIE MOETEN BEGRIJPEN DAT DAT TIJD KOST EN INSPIRATIE EN IK BEN NU EEN BEETJE INSPIRATIELOOS. MAAR HET KOMT ER ZO SNEL MOGELIJK AAN!!

BYEE

~Valesca